โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 104

เธอต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น

ซาบริน่าคิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วว่าเพื่อป้องกันตัวเองและลูกในท้องของเธอ ใครหน้าไหนที่กล้าเข้ามายุ่งวุ่นวายและหวังว่าจะทำร้ายเธอและลูกน้อย คนนั้นมันจะต้องเจออิฐก้อนนี้ทุบจนตาย

เมื่อเห็นว่าเซลีนวิ่งหนีไป เธอก็รู้ทันทีว่ามันไปผลมาก

ซาบริน่าโยนอิฐทิ้งไป

ถ้าเจอเหตุการณ์นี้และแสดงท่าทีพร้อมกับก้อนอิฐในมืออีก คงจะไม่ได้ผลอีกแล้วล่ะ อย่างไรก็ตาม เธอยังมีสิ่งอื่น ๆ ในกระเป๋าที่ไว้ใช้เพื่อป้องกันตัวเอง

เมื่อเห็นเซลีนวิ่งออกไปไกลแล้ว ซาบริน่าก็มุ่งหน้าไปทำงานที่ไซต์งาน

หลังจากทำงานมาทั้งวัน ซาบริน่าพบว่าเธอไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น เธอกลับพบว่าการทำงานที่นี่ผ่อนคลายกว่าในสำนักงานมาก เพราะเธอต้องกังวลและกลัวว่าจะถูกไล่ออกอยู่ตลอดเวลา

การทำงานที่ไซต์ก่อสร้างนั้นสกปรกกว่าและต้องใช้แรงงานมากกว่า แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้หัวใจของเธอเหนื่อยล้า

นอกจากนี้ ในโรงอาหารมีอาหารหลากหลาย ดังนั้นเธอจึงรับประทานอาหารดี ๆ เพื่อตัวเองได้

หลังจากเลิกงาน ซาบริน่าไปรอรถที่ป้ายรถประจำทาง เนื่องจากเป็นพื้นที่ชนบท เธอจึงต้องรอรถประจำทางถึงครึ่งชั่วโมง ก่อนหน้านี้เธอต้องการไปเยี่ยมป้าเกรซเพื่อดูว่าไข้ลดลงบ้างหรือเปล่า... ด้วยความกังวล เธอเหลือบมองตลอดเวลาที่เธอรู้สึกว่ารถประจำทางจะมาถึง

ไม่มีรถประจำทางอยู่ที่นั่น แต่ซาบรินาสังเกตเห็นคนอื่น

เธอมีรอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอถามไปว่า “ลูกสาวมาขู่ฆ่าฉันตอนเช้า และตอนนี้ถึงตาคุณแล้วเหรอ ลุงลินน์ ฉันอยากถามจริง ๆ ว่าฉันเป็นหนี้อะไรครอบครัวคุณกันแน่? ทำไมคุณถึงต้องการฆ่าฉันมากขนาดนี้?”

'ผัวะ!' มือของลินคอล์นตบไปที่ใบหน้าของซาบริน่าอย่างแรง

ที่ป้ายรอรถประจำทางไม่มีใครอื่นนอกจากซาบริน่า ลินคอล์นตบเธออย่างหนักและตะโกนออกมาว่า “แก นังตัวดี นังจิ้งจอกไร้หัวใจ! แกกล้าดียังไงมาแว้งกัดคนที่เลี้ยงแกมา! แกจะใช้ก้อนอิฐฆ่าลูกของเซลีนงั้นเหรอ? ให้ฉันบอกอะไรแกให้นะ ถ้าเซบาสเตียนไม่ฆ่าแก ฉันเนี่ยแหละจะฆ่าแกก่อน!”

ลินคอล์นยกมือขึ้นตีซาบริน่าอีกครั้ง

ขณะที่เขายกกำปั้นขึ้น แขนของลินคอล์นก็หยุดลงอย่างกะทันหันกลางอากาศ

เขาเห็นมีดเหลาดินสอแบบที่ใช้เมื่อหลายสิบปีก่อน ฉวัดเฉวียนไปมาในกำมือของซาบริน่า มันส่องประกายอย่างเย็นชาที่ดูคมกว่ามีดปากกาทั่วไป

ซาบริน่าจับมีดไว้ และทำท่าจะแทงไปทางลินคอล์น ขณะที่เธอกดหมายเลขลงในโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ ตำรวจใช่ไหมคะ? ฉันมีเรื่องจะแจ้งความค่ะ ฉันอยู่ที่ป้ายรถประจำทางในเซ้าท์ ซิตี้ และมีคนพยายามจะทำร้ายฉัน… ”

ลินคอล์นหันหลังและวิ่งไป

เขาเดินไปไม่ไกลก่อนจะหยุด หันไปมองซาบริน่า “รอก่อนเถอะ นังผู้หญิงไร้จิตสำนึก!”

ซาบริน่ามองดูขณะที่เขาจากไป น้ำตาของเธอไหลลงมา

ลึกลงไปในหัวใจของเธอ เธอยังมีความหวังในตัวลินคอล์น เป็นเวลากว่าแปดปีแล้ว ที่เขาส่งค่าเล่าเรียนให้เธอทุกภาคการศึกษา ตลอดแปดปีที่ผ่านมาเธอหวังเสมอว่าเขาจะเป็นพ่อของเธอ

ทว่าทั้งหมดเป็นเพียงความเพ้อฝัน

เพื่อลูกสาวของเขาแล้ว ลินคอล์นไม่ลังเลที่จะฆ่าซาบริน่าเลย

ซาบริน่าตระหนักว่าใบหน้าของเธอเปื้อนน้ำตา

เมื่อมาถึงบ้าน ลินคอล์นก็ตะโกนไปว่า “นังผู้หญิงคนนั้นมีอาวุธอยู่กับตัว มันใช้ก้อนอิฐจะปาใส่เซลีน และเมื่อผมตบมัน มันก็มีมีดอยู่ในมือพยายามจะแทงผม บอกผมทีว่ามันเป็นนังปีศาจจริง ๆ ใช่ไหม?!”

เจดมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเธอ “ฉันอาจมีวิธีที่ดีกว่าที่จะทำให้มันเป็นหมาจนตรอก แต่คุณเต็มใจที่จะทำรึเปล่า?”