โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 107

เกรซจับมือของซาบริน่าไว้ ทันใดนั้นน้ำตาไหลออกมา ขณะที่เธอพูดอย่างอ่อนแรง “แซบบี้ ในที่สุดหนูก็มาที่นี่แล้วเหรอ?”

“แม่…” ซาบริน่าสะอื้นเบา ๆ “แม่ หนูขอโทษ หนูมีเรื่องต้องจัดการตลอดทั้งวัน หนูก็เลยมาช้า”

เธอรีบออกจากไซต์ก่อสร้างเพียงเพื่อจะได้เผชิญหน้ากับลินคอล์นที่ป้ายรถประจำทาง หลังจากนั้นเธอก็เดินออกมาสักระยะหนึ่งด้วยความงุนงง ก่อนจะขึ้นรถประจำทางที่ป้ายถัดไป

นั่นเป็นสาเหตุที่เธอมาเยี่ยมได้ช้า

เมื่อรู้ว่าอาการเจ็บป่วยของเกรซกำลังแย่ลง ซาบริน่าไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการอยู่เคียงข้างเกรซ แต่เธอก็ตกงานไม่ได้เช่นกัน ไม่ว่างานนั้นจะเหนื่อยและน่าเบื่อแค่ไหน มันก็ยังคงเป็นงาน

ในฐานะผู้หญิงที่เพิ่งออกจากเรือนจำ มันไม่ใช่เรื่อง่ายดายเลยที่จะหางานทำได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมแพ้ เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเกรซขณะที่เธอพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “หนูขอโทษค่ะแม่ หนูขอโทษ หนูขอโทษจริง ๆ…”

“แม่สบายดี แซบบี้ แม่รู้ว่าหนูเป็นเด็กขยัน หนูจะตกงานไม่ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผู้หญิงอย่างเราควรยืนได้ด้วยลำแข้งของตนเอง ชีวิตของแม่ใกล้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว หนูไม่จำเป็นต้องทิ้งงานมาเพื่อแม่หรอกนะ” เกรซเข้าใจสถานการณ์ของซาบริน่าเป็นอย่างดี

ซาบริน่าร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า

“อย่าร้องไห้เลยนะลูก” เกรซเช็ดน้ำตาของซาบริน่าด้วยแขนของเธออย่างไร้เรี่ยวแรง “แซบบี้ หนูสัญญาอะไรสักอย่างกับแม่ได้ไหม?”

ซาบริน่าพยักหน้าถี่รัว “แม่บอกหนูมาได้เลยค่ะ ไม่ว่าจะอย่างเดียวหรือเป็นสิบ ๆ อย่าง หนูก็ไม่ว่าเลยค่ะแม่”

“เซบาสเตียน…” เกรซหอบหายใจขณะพูด “แม่รู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนเย็นชาและเว้นระยะห่างจกคนรอบข้างเพราะสภาพแวดรอบที่เขาเติบโตขึ้นมา เมื่อสิบปีก่อนเซบาสเตียนไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลฟอร์ด ในที่สุดหลังจากเขาได้รับการยอมรับ เขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นผู้สืบทอด เขาถูกครอบครัวเนรเทศ บางคนถึงกับพยายามจะฆ่าเขาด้วยซ้ำ

“นั่นคือเหตุผลที่เขาเย็นชาและไร้ความรู้สึกอย่างเช่นตอนนี้

“แต่เซบาสเตียนเป็นคนดีจริง ๆ นะ

“ค่อย ๆ ให้ความอบอุ่นกับเขา แล้วเขาจะเปิดใจให้กับหนู”

“หนูรู้ค่ะแม่ เซบาสเตียน…เขาปฏิบัติกับหนูเป็นอย่างดี” ซาบริน่ายิ้มอ่อน ๆ ให้เกรซ

เกรซส่ายหัว “แม่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น แม่เห็นแก่ตัวมาก แม่รู้ว่าหนูเป็นเด็กที่ขยัน ทุ่มเท ร่าเริง และใจดี แม่ขอร้องล่ะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต ได้โปรดอย่าทิ้งให้เซบาสเตียนอยู่คนเดียว ช่วยดูแลเขาตลอดไป แม่กังวลว่าจะ...จะมีคนคิดวางแผนต่อต้านเขา

“แซบบี้ ถือว่าสิ่งนี้เป็นการตอบแทนสำหรับทุกสิ่งที่แม่สอนหนูตอนอยู่ในเรือนจำ ถ่ายทอดความรู้ด้านสถาปัตยกรรมให้แก่หนู สัญญานะว่าจะอยู่เคียงข้างเซบาสเตียนตลอดไป ได้ไหมลูก?”

“ตกลงค่ะ หนูสัญญาค่ะ หนูสัญญาด้วยใจดวงนี้เลยค่ะ... แม่ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะคะ แม่ต้องพักผ่อนเยอะ...สิ่งที่แม่ต้องการตอนนี้คือการพักผ่อน”

เมื่อสองวันก่อนเธอดูมีชีวิตชีวา ดูเหมือนเธอไม่ได้ป่วยแม้แต่น้อย และทำตัวปกติดีทุกอย่าง ทันใดนั้นเธอก็ถูกผลักลงเหว ชีวิตช่างเปราะบางอะไรขนาดนี้?

ผิวของป้าเกรซเปลี่ยนเป็นสีเหลือง

หมอบอกว่าเป็นเพราะเซลล์เม็ดเลือดในร่างกายของเธอได้รับความเสียหาย ซึ่งเป็นตัวบ่งชี้ว่าจะไม่มีทางรักษาชีวิตของเกรซได้

ซาบริน่ารู้สึกถึงความหวาดหวั่นที่ก่อตัวในจิตใจ

เธอไม่อยากให้ป้าเกรซจากไป เธอคงจะรู้สึกยินดีหากป้าเกรซมีเวลาชีวิตเพิ่มขึ้นอีกสักนาทีก็ยังดี

เธอหันกลับมามองหมอด้วยสายตาอ้อนวอน

หมอเองก็กระวนกระวายมากขึ้น เขาจึงบอกเซบาสเตียนว่า “นายน้อย เราจำเป็นต้องย้ายคุณผู้หญิงไปยังห้องปลอดเชื้อ จากนั้นเราจะให้ยาที่ดีที่สุด เราจะให้ยาที่แรงที่สุดแก่เธอ ยานี้มีผลเสียต่อการสู้กับแบคทีเรีย แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้อวัยวะของเธออยู่ได้นานขึ้นอีกหน่อย มิฉะนั้นเมื่อไข้สูงกว่าสี่สิบองศา อวัยวะภายอาจทนต่อความร้อนสูงขนาดนั้นไม่ไหว”

คำพูดของแพทย์เป็นความจริง

เมื่อเข้าใจสภาพของผู้เป็นแม่ เซบาสเตียนและซาบริน่าก็จำใจและเดินจากไป

อาการป่วยของแม่แย่ลงเรื่อย ๆ ทำให้เซบาสเตียนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่เขาบังคับตัวเองให้กลืนความรู้สึกนั้นลงไป พวกเขารู้อยู่แล้วว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว เมื่อรวมกับงานจำนวนมากที่ต้องทำในฟอร์ด กรุ๊ป ตลอดจนศัตรูรอบตัวที่ต้องการกำจัดเขา ทำให้เขาเสียสมาธิไปอย่างมาก

เซบาสเตียนไม่สามารถละเลยความกังวลได้เลยแม้แต่น้อย