โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 107

เกรซจับมือของซาบริน่าไว้ ทันใดนั้นน้ำตาไหลออกมา ขณะที่เธอพูดอย่างอ่อนแรง “แซบบี้ ในที่สุดหนูก็มาที่นี่แล้วเหรอ?”

“แม่…” ซาบริน่าสะอื้นเบา ๆ “แม่ หนูขอโทษ หนูมีเรื่องต้องจัดการตลอดทั้งวัน หนูก็เลยมาช้า”

เธอรีบออกจากไซต์ก่อสร้างเพียงเพื่อจะได้เผชิญหน้ากับลินคอล์นที่ป้ายรถประจำทาง หลังจากนั้นเธอก็เดินออกมาสักระยะหนึ่งด้วยความงุนงง ก่อนจะขึ้นรถประจำทางที่ป้ายถัดไป

นั่นเป็นสาเหตุที่เธอมาเยี่ยมได้ช้า

เมื่อรู้ว่าอาการเจ็บป่วยของเกรซกำลังแย่ลง ซาบริน่าไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการอยู่เคียงข้างเกรซ แต่เธอก็ตกงานไม่ได้เช่นกัน ไม่ว่างานนั้นจะเหนื่อยและน่าเบื่อแค่ไหน มันก็ยังคงเป็นงาน

ในฐานะผู้หญิงที่เพิ่งออกจากเรือนจำ มันไม่ใช่เรื่อง่ายดายเลยที่จะหางานทำได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมแพ้ เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเกรซขณะที่เธอพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “หนูขอโทษค่ะแม่ หนูขอโทษ หนูขอโทษจริง ๆ…”

“แม่สบายดี แซบบี้ แม่รู้ว่าหนูเป็นเด็กขยัน หนูจะตกงานไม่ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผู้หญิงอย่างเราควรยืนได้ด้วยลำแข้งของตนเอง ชีวิตของแม่ใกล้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว หนูไม่จำเป็นต้องทิ้งงานมาเพื่อแม่หรอกนะ” เกรซเข้าใจสถานการณ์ของซาบริน่าเป็นอย่างดี

ซาบริน่าร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า

“อย่าร้องไห้เลยนะลูก” เกรซเช็ดน้ำตาของซาบริน่าด้วยแขนของเธออย่างไร้เรี่ยวแรง “แซบบี้ หนูสัญญาอะไรสักอย่างกับแม่ได้ไหม?”

ซาบริน่าพยักหน้าถี่รัว “แม่บอกหนูมาได้เลยค่ะ ไม่ว่าจะอย่างเดียวหรือเป็นสิบ ๆ อย่าง หนูก็ไม่ว่าเลยค่ะแม่”

“เซบาสเตียน…” เกรซหอบหายใจขณะพูด “แม่รู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนเย็นชาและเว้นระยะห่างจกคนรอบข้างเพราะสภาพแวดรอบที่เขาเติบโตขึ้นมา เมื่อสิบปีก่อนเซบาสเตียนไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลฟอร์ด ในที่สุดหลังจากเขาได้รับการยอมรับ เขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นผู้สืบทอด เขาถูกครอบครัวเนรเทศ บางคนถึงกับพยายามจะฆ่าเขาด้วยซ้ำ

“นั่นคือเหตุผลที่เขาเย็นชาและไร้ความรู้สึกอย่างเช่นตอนนี้

“แต่เซบาสเตียนเป็นคนดีจริง ๆ นะ

“ค่อย ๆ ให้ความอบอุ่นกับเขา แล้วเขาจะเปิดใจให้กับหนู”