โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 112

เธอไม่อยากเปลืองลมหายใจเสวนากับใครที่นี่เลยจริง ๆ

ทั้งหมดที่เธอต้องการทำคือได้รู้อาการของป้าเกรซโดยเร็วที่สุด

มินดี้เบื่อที่จะโต้ตอบกับความตายด้านของซาบริน่าแล้ว เธอจึงเดินตามนายท่านอาวุโสชอว์เข้าไปข้างใน ด้านหลังของซาบริน่า มาร์คัสเพิ่งจอดรถเสร็จ เขาจึงเดินเข้ามา

นับตั้งแต่นายท่านอาวุโสชอว์สั่งห้ามมาร์คัสไม่ให้พบกับซาบริน่า มาร์คัสก็ไม่ได้เจอเธอเลย เมื่อได้เจอเธออีกครั้ง หัวใจของมาร์คัสก็ว้าวุ่น

เขารู้สึกสงสารซาบริน่า

“ทำไม...สภาพของคุณถึงเป็นแบบนี้?” มาร์คัสพูดอย่างสงสาร

ซาบริน่าตอบว่า “คุณชอว์ ถ้าไม่อยากให้ฉันโทรแจ้งตำรวจ คุณก็ควรอยู่ห่างจากฉันไว้!”

มาร์คัสพูดไม่ออก

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดอย่างจริงใจว่า “ซาบริน่า ผมรู้ว่าคุณโกรธและผมไม่โทษคุณในเรื่องนี้ อีกเพียงไม่กี่วันต่อจากนี้ เมื่อทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณผู้หญิงแห่งฟอร์ดจบลง ผมจะจัดการให้คุณ”

ซาบริน่าไม่ตอบโต้อะไร

มาร์คัสรีบตามนายท่านอาวุโสชอว์และมินดี้ไป

ซาบริน่ายังคงยืนอยู่ตรงทางเข้าโรงพยาบาล คนตระกูลชอว์ยังไม่ออกมาแม้จะผ่านไปยี่สิบนาทีแล้ว ซาบริน่าเริ่มวิตกกังวล เธอไม่ได้มีเวลาพักกลางวันมากนัก เมื่อเธอไม่สามารถเข้างานสายได้ เธอจึงลุกขึ้นและเดินไปที่วอร์ดของเกรซ

เมื่อเธอไปถึงวอร์ด เธอเห็นเกรซถูกรายล้อมไปด้วยหมอ ครอบครัว และคนที่มาเยี่ยม

พวกเขาทั้งหมดตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

“คุณหญิงฟอร์ด! คุณหญิงฟอร์ด คุณได้ยินฉันไหม?”

“เกรซ ฉันลุงชอว์ของเธอไง เกรซ? ฉันรู้ว่าเธอทรมาณมาก เธอจะโทษฉันที่เพิ่งมาเยี่ยมเธอเอาตอนนี้ไหม? เธอยังได้ยินเสียงฉันรึเปล่า? เธอเป็นสถาปนิกที่ดีมาก เธอเป็นโรคนี้ได้ยังไง?”

“คุณป้า?” มาร์คัสตะโกน