โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 116

ไนเจลเลิกคิ้วพร้อมกับรอยยิ้ม “ฉันไม่มีทางเลือกอื่น ที่เซ้าท์ซิตี้ มีสาวประเภทไหนที่ฉันไม่เคยไล่จีบมาก่อนเหรอ? ฉันเบื่อแล้ว! นายคงเลือกมินดี้ เจ้าหญิงของตระกูลชอว์ไปไหมล่ะ?”

“ถามตรง ๆ เลยนะ เซย์น นายชอบผู้หญิงอย่างมิยดี้หรือเปล่า?”

“เจ้าเล่ห์และเย่อหยิ่งอยู่ตลอด นายแตะต้องเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ มันคงจะดีถ้าเธอมาจากตระกูลชอว์จริง ๆ แต่เธอมาจากตระกูลแมนน์และถูกเลี้ยงดูมาในตระกูลชอว์ ฉันเหนื่อยและท้อใจตอนที่เห็นความอวดดีนั่นของเธอ!”

เซย์นหมดคำจะพูด

ไนเจลทำตัวเหมือนทำงานหนักที่ไซต์ก่อสร้างตลอดทั้งวัน เมื่องานสิ้นสุดลงในวันนั้น เขาเห็นร่างที่หดหู่ของซาบริน่ากำลังเดินเข้ามาหาเขาจากที่ไกล ๆ ไนเจลเริ่มทำงานอย่างจริงจังอีกครั้งเมื่อซาบรินาเดินผ่านไป

คนงานจำนวนไม่กี่คนยืนล้อมรอบไนเจล ซึ่งดูเหมือนกำลังถามเขาเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ

เมื่อซาบริน่าเดินผ่านไนเจลซึ่งเมินเฉยต่อเธอและจดจ่ออยู่กับงานของเขา ซาบริน่าดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง เธออ้าปาก แต่ก็ลังเล และปิดปากลงอีกครั้ง ก่อนมุ่งหน้าไปที่ป้ายรถประจำทาง

โชคดีที่เธอถึงป้ายรถประจำทางตอนรถมาพอดี ไนเจลและเซย์นสตาร์ทรถและขับตามรถของซาบริน่า เป็นไปตามคาดซาบริน่าตรงไปที่โรงพยาบาล

เป็นเวลาเย็นแล้ว และวอร์ดของป้าเกรซก็เงียบมาก เธอไม่รู้ว่าเกรซหลับอยู่หรือยังไม่รู้สึกตัว ซาบริน่าซ่อนตัวอยู่นอกวอร์ด เธอมองเห็นเพียงร่างกายของเกรซเต็มไปด้วยท่อและถุงน้ำเกลือ

ด้านหน้าเตียงของเกรซคือเซบาสเตียน เขายังคงอยู่ในชุดสูท เอนตัวลงนอนบนเตียงของแม่ ซาบริน่าไม่กล้าเข้าไป และไม่กล้าพูดถึงสัญญาของพวกเขากับเซบาสเตียน

อย่างไรก็ตาม ซาบริน่าไม่อยากจะทิ้งเกรซไป หลังจากผ่านมาเป็นเวลาสองวัน เธอยืนอยู่ข้างนอกและมองดูเงียบ ๆ จนกระทั่งมีหมอคนหนึ่งเข้ามาในวอร์ด เขาบอกเซบาสเตียนว่า “นายน้อยฟอร์ด เราจำเป็นต้องพาคุณผู้หญิงเข้าไปในห้องควบคุมปลอดเชื้อ ตลอดคืนที่ผ่านมา อาการไข้ของเธอแย่ลงมาก แม้ว่าคุณจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งคืน คุณก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไมคุณกลับไปพักผ่อนก่อนล่ะครับ? ตอนที่คุณพักผ่อนเต็มที่แล้ว คุณก็จะสามารถดูแลคุณผู้หญิงด้วยพลังงานที่มากขึ้นในตอนกลางวัน”

เมื่อได้ฟังคำพูดของหมอ เซบาสเตียนก็ลุกขึ้นยืนและพูดอย่างเร่งรีบ “เอาล่ะ ขอบคุณนะครับหมอ”

หลังจากนั้นเขามองลึกไปยังแม่ของเขาก่อนจะหยิบเสื้อสูทของเขาและออกไป

ซาบริน่าที่ซ่อนตัวอยู่ด้านนอกรีบวิ่งออกจากโรงพยาบาล เธอไม่ต้องการให้เซบาสเตียนเห็นเธอ และไม่ต้องการให้เซบาสเตียนรู้ว่าเธอได้มาที่นี่

เธอวิ่งออกไปข้างนอกอย่างตาลีตาเหลือก เธอมองย้อนกลับไปเพื่อดูว่าเซบาสเตียนเห็นเธอหรือไม่ ในความตื่นตระหนก เธอวิ่งไปชนกับใครบางคน

ซาบริน่าหันไปมองและเธอพบกับชายอายุหกสิบปีที่ตัวค่อนข้างใหญ่

“ฉัน-ฉันขอโทษนะคะคุณลุง ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ” ซาบริน่าขอโทษ

คิ้วของชายชราเลิกขึ้น เขามองดูซาบริน่าอย่างดุร้าย ขณะที่มือที่ชุ่มเหงื่อของเขาจับแขนของซาบริน่าไว้ เขาตะโกนว่า “แม่หนู เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?!”

ซาบริน่าตกใจมาก เธอดิ้นรน พยายามดึงเขาออกให้ออกไปจากเธอ “คุณ…คุณเป็นใคร! ปล่อยฉันนะ!"