โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 117

ชายชราจับซาบริน่าและดึงเธอเข้ามาหาตัวเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “แม่หนู เธอนี่มันขี้ลืมเสียจริง สองปีก่อน ตอนที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย เธอขอเงินและของมากมายจากฉัน ตอนนั้นเธอยังเรียกฉันว่าผัวอยู่เลย ลืมไปแล้วหรือไงว่าเคยโทรหาฉัน? เมื่อกี้เรียกฉันว่าอะไรนะ คุณลุงเหรอ? ฉันแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ซาบริน่าตะโกนว่า “คุณเป็นใคร! ปล่อยฉันนะ! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะแจ้งตำรวจ!”

ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอแก่มาก แก่กว่าลินคอล์นอย่างน้อยยี่สิบปี และเขาพูดเรื่องไร้สาระในเวลากลางวันแสก ๆ ซาบริน่าอยากจะตบชายแก่ที่น่ารังเกียจจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม เขาจับแขนเธอแน่นจนเธอไม่สามารถจะดิ้นออกไปได้ ซาบริน่าหนีไปไม่ได้เลย

“โทรแจ้งตำรวจเหรอ? ตอนที่เธออยากได้เงินจากฉัน ฉันไม่เห็นเธอจะโทรแจ้งตำรวจเลยนิ? ตอนที่เธออยากได้ของจากฉัน เธอไม่ยักจะโทรแจ้งตำรวจเหมือนกันนิ? ตอนนี้เธอจะโทรแจ้งตำรวจงั้นเหรอ? ซาบริน่า เธอทำกับเคนตัน ฮอร์สท์ผู้นี้เหมือนกับว่าเป็นคนที่สามารถจะเธอโยนทิ้งข้างทางได้งั้นเหรอ? ฉันมาหาตอนที่เธอต้องการฉัน และตอนนี้เธอจะโทรแจ้งตำรวจเมื่อไม่ต้องการฉันแล้ว” คนที่เรียกตัวเองว่าเคนตัน ฮอร์สท์ เย้ยหยันซาบริน่าอย่างเยือกเย็นราวกับโจร

ฉับพลัน ซาบริน่าก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอตอบว่า “คุณเกี่ยวอะไรกับตระกูลลินน์!”

“สาเหตุที่ฉันต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลลินน์ มันก็เป็นเพราะเธอไม่ใช่รึไง? ฉันให้ครอบครัวลินน์ไปมากก็เพื่อประโยชน์ของเธอ! แม่หนู เธอยั่วยวนนายท่านคนใหม่ได้แล้วเหรอ?” เคนตันพูดราวกับว่าเขาคุ้นเคยกับซาบริน่ามาก ราวกับว่าเขามีอดีตกับซาบริน่า และราวกับว่าซาบริน่าเคยเป็นคนรักของเขา

นั่นเป็นอีกกับดักที่ครอบครัวลินน์วางไว้ให้เธอ! มันต้องเป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอน!

ความเดือดดาลรุนแรงเกิดขึ้นในหัวใจของซาบริน่า

เธอเตะชายแก่โดยทันที เขาจึงปล่อยด้วยความเจ็บปวด ซาบริน่าใช้โอกาสนี้พยายามดึงมีดออกจากกระเป๋าซึ่งเธอเก็บเอาไว้เพื่อหยุดครอบครัวลินน์ไม่ให้รังควานเธอ

ก่อนที่มือของเธอจะล้วงเข้าไปในกระเป๋า เคนตันก็คว้าตัวเธอไว้อีกครั้ง นั่นทำให้ซาบริน่าเจ็บเป็นอย่างมาก