โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 125

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ นายน้อยไนเจล อย่าเพิ่งโกรธกันเลย มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันทำผิดเอง โอเคไหม?” เคนตันตื่นตระหนกและพยายามจะลุกจากเตียง แต่บังเอิญทำให้บาดแผลของเขารุนแรงมากขึ้น

“โอ๊ย!” มือของเคนตันจับที่บาดแผลของเขา เท้าของเขาโก่งและคุกเข่าลงต่อหน้าไนเจลและซาบรินาโดยไม่รู้ตัว

ไนเจลยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง “เรื่องนี้ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว”

เคนตันพูดไม่ออก เขามองขณะที่ไนเจลพาซาบริน่าออกจากห้องผู้ป่วยไปอย่างไม่เกรงกลัว เคนตันโกรธมากจนทุบกำปั้นลงบนเตียง

“ฉันไม่เคยกลัวใครหน้าไหนอยู่แล้ว!”

ลูกน้องของเขาไม่กล้าที่จะพูดคำไหนออกมาสักคำเดียว

เคนตันสร้างรายได้มหาศาลด้วยวิธีการต่าง ๆ และเขารู้จักผู้คนมากมายตามท้องถนน เขาคิดว่าไม่มีใครในเซ้าท์ ซิตี้ กล้าที่จะท้าทายเขาไม่ว่าพวกนั้นจะอยู่ในความมืดหรือแสงสว่างก็ตาม ถึงอย่างนั้น เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเขาจะเสียทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งให้กับเซบาสเตียน ซึ่งเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลฟอร์ด และอยู่นอกตระกูลมาตั้งแต่ยังเด็ก

เหตุผลเดียวที่เซบาสเตียนไม่เอาของเคนตันไปทั้งหมด คือคำพูดที่เซบาสเตียนบอกเขาว่า “เคนตัน ฮอร์สท์ ฉันจะทิ้งทรัพย์สินของนายไว้ให้ครึ่งหนึ่ง เพื่อให้นายกอบโกยกำไรมาให้กับฉัน ในอีกห้าปีข้างหน้า นอกจากทรัพย์สินที่มีอยู่ของนายแล้ว กำไรอีกห้าร้อยเปอร์เซ็นต์จะเป็นของฉัน เมื่อถึงเวลานั้นแล้วฉันจะมาเก็บดอกเบี้ยเอง”

เคนตันเลือดขึ้นหน้า เขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก ทว่าเขาทำได้เพียงกลืนมันลงไป เขาไม่สามารถเอาชนะเซบาสเตียนได้ และทำได้เพียงทนต่อความอัปยศอดสูเท่านั้น ทว่าในตอนนี้ แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องของเซบาสเตียนอย่างไนเจลก็ยังทำให้เขาอับอาย! เขาจะกลืนความโกรธของเขาลงไปได้อย่างไร!

ขณะหยิบโทรศัพท์ออกมา เขาก็โทรหาลินคอล์น “ลินคอล์น! นายสั่งใหฉันจัดการนางซาบริน่านั้น! แต่นางผู้หญิงคนนั้นไม่เพียงแต่ทำให้ฉันพิการ ยังทำให้ไนเจลโกรธเคืองฉันอีกด้วย นายต้องวางแผนใหม่เดี๋ยวนี้!”