โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 139

เมื่อซาบริน่าฟื้นคืนสติ เธอก็อยู่ในรถฉุกเฉินซึ่งมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลแล้ว ซาบริน่าจับมือของหมอ “อย่า อย่าใช้ยา...อย่าใช้ยาชากับฉันนะคะ”

คุณหมอไม่รู้จะพูดอะไร

“ฉันท้องอยู่ ฉันอยากจะเก็บลูกไว้ ฉันไม่มีครอบครัวอีกแล้ว ลูกคนนี้จะเป็นครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ ขอร้องแหละค่ะ ใช้…ใช้ยาชากับฉันไม่ได้นะคะ” ซาบริน่าขอร้อง

เซย์นไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน

สุดท้ายคุณหมอถามว่า “คุณทนเจ็บตอนเข้ารับการผ่าตัดไหวไหมล่ะ?”

ซาบริน่าพูดด้วยความตั้งใจแน่วแน่ว่า “ฉันทนได้!”

หลังจากที่แพทย์ให้การอนุญาต ซาบริน่าก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด

เซย์นรออยู่ข้างนอก เขาได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดที่ดังมาจากภายในห้อง

เป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงก่อนที่ซาบริน่าที่ถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด เธอหน้าซีด เหนื่อยล้า และเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

เมื่อเธอออกจากห้อง เธอพบว่าเซย์นรอเธออยู่ข้างนอกตลอดเวลา

“ขอบคุณค่ะ คุณสมิธ แต่ตอนนี้คุณกลับไปได้แล้วล่ะค่ะ” ซาบริน่าพูดอย่างอ่อนแรง

เซย์นตอบว่า “ฉันจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร? เธอเพิ่งได้รับการผ่าตัด แล้วก็เธอยังมีลูกอยู่ในท้อง จะไม่มีคนดูแลเธอเลยได้อย่างไร?”

ซาบริน่ามองไปที่เซย์น เห็นได้ชัดว่าเธอทุกข์ใจ “คุณสมิธคะ คุณบอกฉันได้ไหมว่าคุณกำลังพยายามทำอะไร? คุณต้องการให้ฉันทำอะไรให้คุณ? หรือว่าคุณก็พยายามจะเล่นสนุกกับฉันด้วย?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซย์นไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับซาบริน่า

เธอใช้เวลาอยู่กับไนเจลมาบ้างแล้ว ดังนั้นมุมมองที่ซาบริน่ามีต่อเขาจะเป็นลักษณะเดียวกันจึงเป็นที่เข้าใจได้

เซย์นกระแอมในลำคอและรับรองกับซาบริน่าว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ขอเงินคืน”