โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 152

“ซา… ซาบริน่า” ไนเจลไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี เขาดูเขินอาย ดูไม่เป็นตัวเองในตอนปกติ

ขณะยืนอยู่ต่อหน้าของซาบริน่า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหนวดเคราและแสดงสีหน้าซีดเซียว ไนเจลดูเหมือนคนที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์เฉียดตาบมาหมาด ๆ

ในทางตรงกันข้าม สีหน้าของซาบริน่ากลับผ่อนคลาย “คุณคอนเนอร์ ถ้ามีอะไรจะพูด คุณก็ควรพูดออกมาเลยนะคะ”

“ซาบริน่า ฉันขอโทษ” ไนเจลพยายามพูด

“เมื่ออาทิตย์ก่อน คุณบอกฉันแล้วค่ะ ฉันยอมรับคำขอโทษของคุณ” ซาบริน่าตอบด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“หวังว่าเธอจะยกโทษให้ฉัน”

“ฉันให้อภัยคุณแล้ว” ซาบริน่ายอมรับรับคำโทษ

“เธอ… ยังรักฉันอยู่ไหม?” ไนเจลเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ซาบริน่าก็ก้มหน้าลงและเงียบไป ครู่หนึ่ง เธอก็เชิดหน้าขึ้นอีกครั้งเพื่อเผชิญหน้ากับไนเจล “ฉันโกหกคุณไม่ได้ คุณคอนเนอร์ ฉัน… ไม่เคยรักคุณค่ะ”

ไนเจลตกตะลึง

“ฉันไม่เคยรักคุณจริง ๆ” เธอสารภาพพลางพยายามตั้งสติเอาไว้ “ตั้งแต่ที่ถูกส่งตัวมาตอนอายุสิบสอง ฉันได้เรียนรู้การอ่านอารมณ์ของผู้อื่นค่ะ ในช่วงแปดปีที่ฉันได้อยู่ร่วมกับครอบครัวลินน์ ฉันไม่เคยทานอาหารครบมื้อเลย กินอะไรดี ๆ น้อยลงมาก ในบางครั้งคนใช้ของตระกูลลินน์ก็จะนำขนมเค้กที่เหลือจากที่คุณลินน์กินไม่หมดมาให้ฉัน และถึงแม้จะเป็นขนมแค่นั้น แต่ก็ทำให้ฉันมีความสุขมาก”

“ตั้งแต่เด็ก ไม่เคยมีใครรักฉัน”

“ดังนั้น คุณคอนเนอร์ ตอนที่ฉันพบกับคุณครั้งแรก เวลาที่คุณพยายามทำร้ายฉันด้วยน้ำเสียงที่ล้อเล่นนั่น และแม้แต่การเสนอตัวไปส่งฉันในงานแต่งงานของฉันกับเซบาสเตียน ฉันก็รู้ว่าคุณคิดกับฉันเป็นแค่ของเล่นเท่านั้น”

ขณะที่เขาฟังเรื่องราวทั้งหมดนี้ ไนเจลเพียงนิ่งเงียบ

“ที่ฉันเหมือนดูเฉยเมย นั่นเป็นเพราะฉันรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะตอบโต้ ทางเลือกเดียวที่ฉันมีคือต้องเพิกเฉยและมองดูก็เท่านั้น

“แต่คุณไม่ได้เลวร้ายไปทุกเรื่องนะคะ แม้ว่าคุณมักจะเยาะเย้ยฉันหรือพยายามทำร้ายฉัน แต่ก็มีบางครั้งที่คุณปฏิบัติกับฉันเป็นอย่างดีเช่นกัน