โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 151

“ก็เขาดีขึ้นแล้ว คุณฟอร์ดได้รับการปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ก็น่าจะดีขึ้นแล้ว ฉันไม่คิดว่าฉันควรจะอยู่ที่นี่ต่อไป ช่วยขอบคุณคุณฟอร์ดแทนฉันด้วยนะคะ ฉันรู้สึกขอบคุณเขาจริง ๆ ฉันจะไม่ลืมที่เขาช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจะไม่ลืมหนี้บุญคุณนี้เลย อ่อ คุณเยทส์ ถ้าในอนาคตคุณพอมีเวลา ช่วยถามคุณฟอร์ดให้ฉันหน่อยได้ไหมคะว่าเขายินดีที่จะอนุญาตให้ฉันไปเยี่ยมหลุมศพของป้าเกรซได้บ้างไหม?”

คิงส์ตันไม่รู้จะตอบกลับไปเช่นไร

“ป้าเกรซจะเป็นครอบครัวของฉันตลอดไป ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันจึงยืนกรานที่จะไม่รับเงินตามที่ตกลงกันไว้ในสัญญา ฉันไม่อยากให้สายใยที่เรามีต่อกันเป็นเพียงเพราะเรื่องของเงิน” ซาบริน่าพูด

“ผมจะถามให้คุณอย่างแน่นอนครับ” คิงส์ตันตอบกลับ “คุณสก๊อตต์ บาดแผลของนายน้อยนั้นเพิ่งได้รับการรักษาเสร็จ คุณช่วยอยู่ดูแลเขาให้นานกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ?”

ซาบริน่ายิ้ม “ตอนนี้คุณฟอร์ดกำลังคุยโทรศัพท์อยู่… กับเซลีน คู่หมั้นของเขา”

“แต่เขาไม่ได้รักเซลีน!” ฉับพลัน คิงส์ตันก็ร้องออกมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง

ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับการโพล่งออกมาอย่างกะทันหันของเขาดี

“คุณสก๊อตต์ ผมไม่เคยเห็นนายน้อยเสียสละตัวเองเอามือไปขวางมีดแทนใครเลยนะครับ!” คิงส์ตันพูดพลางมองไปยังซาบริน่า

ซาบริน่าเพียงยิ้มตอบ “แล้วยังไงล่ะ? คุณฟอร์ดเขาจะไม่สนใจใยดีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเองรึยังไง?”

“หลังจากที่เขาและป้าเกรซผ่านความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานทั้งหมดมาด้วยกัน เขาคงจะไม่ยอมให้ลูกของเขาเดินไปในเส้นทางเดียวกันอย่างแน่นอน”

“นอกจากนี้ ฉันกำลังอุ้มท้องลูกของคนอื่นอยู่ แม้ว่าเซบาสเตียนไม่มีคู่หมั้น แต่เขาจะต้องการฉันเหรอ?”

“เขาไม่ต้องการหรอก!

“และถึงแม้ว่าฉันจะยากจนข้นแค้นแค่ไหน ฉันก็ไม่ต้องการผู้ชายที่ทิ้งภรรยาและลูกของเขามา!”

“ดังนั้น คุณเยทส์ ลาก่อนนะ!”

เมื่อพูดจบ ซาบริน่าก็จากไป

เธอไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมองทางที่เดินผ่านมา

คิงส์ตันยังคงตกตะลึงอยู่และไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมา