โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 154

ในที่สุด หลังจากที่ไนเจลและเซย์นกลับไป ซาบริน่าก็ไปที่ธนาคารเพื่อเปิดบัญชีสำหรับฝากเงิน จากนั้นเธอก็ไปยังที่สถานีเพื่อซื้อตั๋วรถไฟ น่าเสียดายที่เธอได้รับแจ้งว่าในขณะนี้ไม่มีรถไฟที่มุ่งหน้าไปยังบ้านเกิดของเธอเลย

พนักงานขายบอกว่าต้องรออย่างน้อย 3 วันสำหรับรถไฟขบวนถัดไป

อีกทางเลือกหนึ่ง มีรถประจำทางที่เชื่อมต่อบ้านเกิดของเธอกับเซ้าท์ ซิตี้ แต่การเดินทางนั้นจะใช้เวลาทั้งวัน และนอกเหนือจากค่าธรรมเนียมห้าหรือหกร้อยดอลลาร์แล้ว ประเด็นหลักก็คือการนั่งรถไปบนถนนที่ขรุขระต่างหาก

มันอันตรายเกินไป เพื่อความปลอดภัยของลูกในท้องของเธอ เธอไม่สามารถเสี่ยงอันตรายด้วยการเดินทางบนรถประจำทางนั้นได้

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอบอกพนักงานขายว่า “ฉันขอตั๋วรถไฟ สำหรับขบวณถัดไปในอีกสามวันข้างหน้าค่ะ”

เมื่อเธอได้ตั๋วแล้ว ซาบริน่าจึงตัดสินใจไปเดินเล่น เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้วที่เธอออกจากคุกมา แต่เธอไม่เคยมีโอกาสได้เดินเล่นไปรอบเมืองอย่างสบายใจเลย

เธอไม่มีทั้งเงินและเวลา

ตลอดทั้งเช้า เธอไปซื้อของแต่ไม่ยอมซื้ออะไรให้ตัวเองเลย หลังจากที่รับประทานอาหารกลางวัน ซาบริน่าก็โทรหาคิงส์ตัน “คุณเยทส์ คุณฟอร์ดยินยอมให้ฉันไปเยี่ยมหลุมศพของแม่เขาได้รึเปล่าคะ?

คิงส์ตันตอบอย่างแน่วแน่ “แน่นอน เขาโอเคแล้ว! คุณสก๊อตต์ ทั้งนายน้อยและผมได้เห็นมิตรภาพของคุณกับคุณผู้หญิงอาวุโสแล้ว เช่นเดียวกับความห่วงใยที่คุณมอบให้เธอตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ถ้าคุณต้องการไปเยี่ยมเธอ คุณสามารถไปตลอดตามที่คุณต้องการเลยนะครับ”

“เยี่ยมเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณเยทส์”

ซาบริน่ากำลังจะวางสายไป แต่คิงส์ตันห้ามเธอไว้ก่อน “คุณซาบริน่า เดี๋ยวก่อนครับ”

“มีอะไรเหรอคะ คุณเยทส์?”

“คุณซาบริน่าครับ หลังจากนี้คุณจะทำอะไร คุณจะโอเคไหมถ้า… ” คิงส์ตันตั้งใจจะถามซาบริน่าว่าเธอต้องการให้เขาจัดการงานบางอย่างให้กับเธอหรือไม่

ทว่า ก่อนที่เขาจะทันได้พูดประโยคนั้น ซาบริน่าก็ขัดจังหวะขึ้นมา “ไม่จำเป็นค่ะ!”

ซาบริน่าไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดของเธอที่เซ้าท์ ซิตี้ และไม่ต้องการที่จะรักษาความสัมพันธ์กับใครจากที่นั่นด้วย

เมื่อพูดจบ เธอก็วางสายไป