โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 155

“ลาก่อนนะคะ แม่” ซาบริน่าพูดขณะที่เธอออกจากสุสานไปอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อเธอไปถึงที่พักก็เป็นเวลาสี่หรือห้าโมงเย็นแล้ว แทนที่จะเตรียมอาหาร ซาบริน่าตัดสินใจไปหาอะไรรับประทานก่อนจะกลับไปพักผ่อน

ขณะที่เธอนั่งลงที่แผงขายอาหาร ผู้หญิงสองคนก็เริ่มจ้องมองเธอ

“นั่นเธอ ต้องเป็นเธอแน่ ๆ ! ฉากหลังของวิดีโออยู่ที่นี่ในบริเวณนี้ เป็นเธอไม่ต้องสงสัยเลย”

“ฉันก็คิดว่าเป็นเธอเหมือนกัน! แค่มองดูเธอก็รู้ว่าทำเป็นเรียบร้อย สุภาพ ด้วยใบหน้าที่ดูซื่อสัตย์นั่น ฉันดูไม่ออกเลยนะว่าเธอยั่วยวนกับปั่นหัวผู้ชายเล่นเก่งขนาดนี้”

“ฉันได้ยินมาว่าชายทั้งสองคนนั้นเป็นทายาทที่มีชื่อเสียงของตระกูลที่ร่ำรวยในเซ้าท์ ซิตี้ หนึ่งในนั้นคือหลานชายของหัวหน้าในกลุ่มบริษัทฟอร์ดด้วยล่ะ”

“ตระกูลของอีกคนอาจจะล้มละลายไปบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรที่เหมือนกับคนสามัญชนอย่างเราทรัพย์สินของครอบครัวของพวกเขามีมูลค่าอย่างน้อยหลายร้อยล้าน!”

ซาบริน่าไม่ได้หูหนวก

ผู้หญิงสองคนกำลังพูดถึงไนเจลและเซย์นอย่างเห็นชัดเจน และการยั่วยวนที่พวกเธอพูดถึงนั่นก็หมายถึงเธอ

เธอเดินเข้าไปหาทั้งสองคนนั้นและถามว่า “พวกคุณสองคนมองอะไรเหรอ?”

ผู้หญิงสองคนที่กำลังนั่งทานอยู่ ถูกจับได้และประหลาดใจด้วยน้ำเสียงของซาบริน่า

หนึ่งในนั้นพยายามดึงตัวเองเข้าหาเพื่อน และพูดด้วยน้ำเสียงที่ผสมด้วยความชื่นชมและความอิจฉาริษยาว่า “อ่า ฉันไม่นึกเลยว่าผู้หญิงอย่างเธอจะอยู่ที่นี่ในสลัมของเรา เธอยั่วยวนพวกเขาทั้งสองคนได้ในเวลาเดียวกันเลยนิ ทั้งสองเป็นลูกชายของตระกูลที่ร่ำรวย เธอช่วยสอนวิธีของเธอให้เราได้บ้างไหม?”

ซาบริน่าสามารถบอกได้ว่าผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างหน้าเธอ ตั้งแต่ชุดที่สวมใส่ไปจนถึงวิธีที่พูดออกมา เห็นได้ชัดว่าทำอาชีพอย่างว่า ซาบริน่าไม่ต้องการพูดอะไรมากกับพวกเธอ แต่แค่อยากรู้ว่าพวกเธอกำลังดูอะไรอยู่บนโทรศัพท์และทำให้พวกเธอพูดออกมาเช่นนั้น

เนื่องจากโทรศัพท์ของซาบริน่าเป็นเครื่องเก่า จึงไม่มีแอปพลิเคชันมากมายที่เธอสามารถดาวน์โหลดเข้าไปได้

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงแทบเข้าไม่ถึงโลกอินเทอร์เน็ตเลย

“ขอฉันดูโทรศัพท์คุณหน่อยได้ไหมคะ?”