โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 166

“ซาบริน่า...” มาร์คัสไม่รู้จะเริ่มอย่างไร

“บอกฉันที คุณชอว์ ฉันสนิทกับคุณรึเปล่า? เรารู้จักกันและกันดีใช่ไหม?” ซาบริน่ามองมาคัสอย่างเย้ยหยัน “ฉันยอมรับว่าฉันเคยยืมเงินคุณมาครั้งหนึ่ง ตอนนี้เมื่อมองย้อนกลับไปก็ชัดเจนแล้วว่าฉันไม่ควรทำอย่างนั้น ฉันขอโทษคุณไปแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก?

"คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่?!

“แค่เพราะฉันขอเงินคุณครั้งเดียว คุณคิดว่าคุณรังควานฉันได้แม้ในตอนท้ายคุณจะไม่ให้เงินฉันแม้แต่สตางค์ มันเป็นเรื่องเดียวที่คุณยังทำร้ายฉันได้อยู่ แถมคุณยังให้น้องสาวของคุณมาทำให้ฉันอับอายและให้ปู่ของคุณมาร่วมด้วย มาร์คัส ฉันทำให้คุณปู่ของคุณขุ่นเคืองรึเปล่า?!"

มาร์คัสอ้อนวอน “ซาบริน่า ฟังฉันนะ ช่วยฟังที่ฉันพูดหน่อยได้ไหม?”

“ก็ได้! พูดมาสิ คุณต้องการอะไร?” ซาบริน่าเริ่มหมดความอดทน

"ฉันมีน้าคนหนึ่ง" มาร์คัสเริ่มพูด

“เกี่ยวอะไรกับฉันคะ?!”

“นานมาแล้ว น้าของฉันหนีออกจากบ้านไป หลังจากที่มีปากเสียงกับปู่และย่าของฉัน สุดท้ายเธอก็หายไปกว่าสามสิบปีแล้วและไม่เคยกลับมา ตระกูลชอว์ได้ส่งคนไปตามหาแถวชนบทมาโดยตลอด แต่การค้นหาเธอก็ไม่ประสบความสำเร็จ จนถึงวันนี้เราก็ไม่รู้ว่าน้าของฉันตายรึยังมีชีวิตอยู่” เสียงมาร์คัสดูจริงจัง

“ครอบครัวของทำคนหายไปตั้งสามสิบปีแล้ว และตอนนี้คุณกำลังพยายามจะบอกว่าฉันลักพาตัวเธอไปงั้นเหรอ? ฉันขอโทษนะ แต่น่าเสียดายที่ฉันเป็นผู้หญิง ฉันหลอกล่อแต่ผู้ชายเท่านั้น ไม่ใช่ผู้หญิง! อย่ามาขวางทางฉัน!”

“เรื่องของเรื่องคือ เธอดูเหมือน้าของฉันมาก” มาร์คัสกล่าว

“ไร้สาระ!” ซาบริน่าถ่มน้ำลายออกมา “ถ้าฉันดูเหมือนคนในครอบครัวชอว์จริง ๆ ฉันทำให้ตัวเองเสียโฉมยังดีกว่า!”

คำพูดที่รุนแรงของเธอทำให้มาร์คัสอึ้ง

เมื่อเห็นอารมณ์รุนแรงของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา มาร์คัสรู้สึกราวกับว่าเธอมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับน้าของเขาจริง ๆ