โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 167

หากเป็นอย่างหลัง ซาบริน่าไม่เพียงแต่ดูเหมือนน้าของเขาเท่านั้น แต่บุคลิกของเธอก็เหมือนด้วย

เมื่อเธอฟังมาร์คัสพูดถึงน้าของเขาหนีออกจากตระกูลชอว์ ซาบริน่าก็รู้สึกปวดในหัวใจของเธอ

ในโลกนี้ ดูเหมือนทุกครอบครัวจะประสบกับความสุขและความทุกข์ของตนเอง

ป้าเกรซเป็นคนที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

เช่นเดียวกับน้าของมาร์คัส

น้ำเสียงของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน “ฉันขอโทษ นายน้อยชอว์ เรื่องราวของน้าของคุณน่าสงสารมาก แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย ปีนี้ฉันอายุแค่ยี่สิบปี ไม่มีทางเป็นน้าของคุณได้ จะน่าเชื่อมากกว่านี้ถ้าคุณบอกว่าฉันเป็นลูกสาวของน้าคุณ

“แต่ก่อนที่คุณจะปล่อยให้จินตนาการของคุณโลดแล่น ฉันขอรับรองได้เลยว่ามันเป็นไปไม่ได้!

“แม่ของฉันเป็นชาวนาบ้าน ๆ และมาจากชนบท

“ยิ่งไปกว่านั้น เธอเสียชีวิตไปสักพักแล้ว

“แม้ว่าแม่ของฉันจะเป็นน้าของคุณ แต่ตอนนี้เธอก็ตายไปแล้ว

“ถ้าบังเอิญว่าฉันเป็นหลานสาวของตระกูลชอว์ ฉันขอโทษนะ คุณชอว์ แต่ฉันไม่ยอมรับคนอย่างคุณปู่ของคุณหรอก

“ดังนั้น คุณชอว์ อย่ามาพบฉันอีกเลย ฉันจะออกจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เร็ว ๆ นี้ค่ะ”

“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าคุณกำลังจะไป แต่คุณวางแผนจะไปที่ไหน? คุณไม่มีเงินและไม่มีนามสกุลดัง ๆ และคุณก็กำลังตั้งท้องลูกอยู่ด้วย เช่นนั้นแล้วคุณจะไปที่ไหนล่ะ?” มาร์คัสถามอย่างสิ้นหวัง ขณะที่เขาพยายามห้ามไม่ให้ซาบรินาออกไปจากห้อง

“คุณรู้มามากแค่ไหน?” ซาบริน่าถามด้วยความสงสัย