โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 170

ท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เธอนั่งลงบนเก้าอี้ มึนงง และแทบไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของเธอเอง “เธอ...เธอพูดว่าอะไรนะ?”

“ฉันบอกว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของฉัน ฉันกำลังจะแต่งงานกับเซบาสเตียน ชายที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองเซ้าท์ซิตี้ และเขาก็เป็นพ่อของลูกในท้องของเธอ” เซลีนกล่าวขณะที่เธอส่งยิ้มให้ซาบริน่าอย่างชั่วร้าย

เมื่อเซลีนพูดกับซาบริน่า ดูเหมือนเธอกำลังพูดกับเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ

ซาบริน่าทำได้เพียงจ้องที่เซลีนอย่างตกตะลึง

ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ขณะที่เธอพึมพำกับตัวเองว่า “เป็นไปได้ยังไง? เรื่องนี้เป็นไปได้ยังไง? เรื่องนี้เป็นไปได้ยังไง? ผู้ชายคนนั้นควรจะตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

“เขายังไม่ตายเหรอ?”

เนื่องจากเธอคิดว่าชายคนนั้นตายไปแล้ว ซาบริน่าจึงหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้มาโดยตลอด เธอไม่เคยหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาเอง เพราะเธอเริ่มคิดว่าชะตากรรมของเธอช่างน่าสังเวชเกินไปในแวบหนึ่ง

ในตอนแรกเธอถูกนำตัวไปโดยชายคนหนึ่งที่เกือบจะตาย

และตอนนี้ เธอยังอุ้มท้องลูกของชายที่ตายไปแล้วในตัวของเธอ

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายผู้นั้นหน้าตาเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าเขาจะแก่หรือหนุ่ม

เธอแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย

สิ่งเดียวที่สามารถปลอบโยนซาบริน่า คือความจริงที่ว่าเธอยังมีลูกอยู่ในท้อง ไม่สำคัญหรอกว่าในอนาคตเด็กคนนี้จะถูกเรียกว่าลูกนอกสมรสไหม เธอไม่สนใจแม้แต่น้อยในสิ่งที่คนอื่นจะพูด

แม้ว่ามันจะเป็นการตั้งครรภ์ที่น่าเศร้า แต่ซาบริน่ายังคงคิดว่าเด็กในท้องเธอเป็นของขวัญล้ำค่าจากสวรรค์

เพราะในโลกนี้ ซาบริน่าไม่มีครอบครัวคนอื่นอีกต่อไป เด็กในท้องของเธอเป็นความหวังสุดท้ายที่เธอเหลืออยู่ ด้วยเหตุผลนี้เพียงอย่างเดียว ซาบริน่าต้องการอยู่ในเมืองขนาดใหญ่เพื่อไม่ให้ลูกของเธอถูกดูหมิ่นในอนาคต