โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 190

ณ เมืองที่ไม่คุ้นตา ซาบริน่าไม่รู้จักใครเลย และไม่รู้ทิศทางใด ๆ เธอไม่มีแม้แต่โทรศัพท์ เธอลองใช้โทรศัพท์ของเซย์น แต่เธอไม่มีรหัสผ่าน ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปลดล็อกได้

ขณะที่ซาบริน่าจ้องมองไปที่เซย์นที่หมดสติอยู่อย่างสิ้นหวัง โทรศัพท์ของเซย์นก็ดังขึ้น

เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เป็นสายเรียกเข้าของมาร์คัส ซาบริน่าตัวสั่นเมื่อเธอรับสาย “สวัสดี นายน้อยชอว์…”

“แซบบี้ คุณ… คุณร้องไห้เหรอ? มีอะไรผิดปกติ คุณโอเคไหม? เซย์นไม่ได้อยู่กับคุณเหรอ? ทำไมคุณถึงรับโทรศัพท์ของเขา?” มาร์คัสถาม

“เซย์น… เขามีไข้สูงจนหมดสติไป แผลที่มือก็เน่าเปื่อยนิดหน่อย ฉันไม่มีโทรศัพท์ และไม่รู้ว่าจะหาหมอได้จากที่ไหน และก็ไม่รู้ว่าโรงพยาบาลอยู่ที่ไหนด้วย… ” ซาบริน่าผู้ที่มักจะแข็งแกร่งและเงียบขรึมกลับทำอะไรไม่ถูกเลยในขณะนั้น

“ฟังนะ แซบบี้ คุณต้องช่วยเซย์น ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะตายได้ คุณต้องใจเย็นเอาไว้ ไปหาตู้โทรศัพท์และกดหมายเลขฉุกเฉิน ให้เซย์นเข้าไปในห้องผ่าตัดให้ได้ก่อน แล้วเราค่อยคุยเรื่องอื่น ๆ กันในภายหลัง หาตู้โทรศัพท์เดี๋ยวนี้ อีกสักพักผมจะโทรกลับไป” มาร์คัสบอกซาบริน่าอย่างใจเย็น

ซาบริน่าพยักหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน ความจริงแล้ว เธออยู่ในอาการตื่นตระหนก แต่หลังจากที่มาร์คัสปลอบโยนเธอ เธอก็รู้ทันทีว่าต้องควรทำอย่างไร

“นายน้อยชอว์ ฉันวางสายก่อนนะคะ ฉันไปจะหาตู้โทรศัพท์”

“ได้!” มาร์คัสถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าซาบริน่าและเซย์นยังมีชีวิตอยู่ นั่นเป็นข่าวที่ดีที่สุด เขาไม่ได้บอกซาบรินาว่าเซบาสเตียนส่งคนไปตามหาเธอจนทั่ว เมื่อสังเกตเห็นท่าทีที่โกรธเกรี้ยวของเขาแล้ว เซบาสเตียนอาจวางแผนจะฆ่าเธอทันทีที่เจอตัวก็เป็นได้

มันก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่ายมาก เพราะนั่นเป็นงานแต่งงานของเขา แต่มีใครบางคนทำลายจนเละไปหมด ใครจะไม่โกรธกันบ้างล่ะ?

อย่าว่าแต่ผู้ชายอย่างเซบาสเตียนเลย