โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 208

“แน่นอนค่ะ หนูรู้ว่าควรเรียกคุณว่าอะไร!” ดวงตาของไอโนะทรยศต่อน้ำเสียงที่ไม่เกรงกลัวของเธอ ดวงตาแสดงให้เห็นว่าเธอกลัวผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเพียงใด

"?" ซาบริน่าสะบัดหัวไปมองลูกสาวด้วยความตกใจ แม้แต่คิงส์ตันที่ยืนอยู่ข้างประตูก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าหญิงน้อยรู้ด้วยสัญชาตญาณว่านี่คือพ่อของเธอเหรอ?” เขาคิด

“หนูจะเรียกคุณว่าเจ้าตูดหมึกไง! เจ้าตูดหมึก เอาลุงของหนูไปไว้ไหน?? เอาลุงคืนมานะ พาหนูไปหาเขาเดี๋ยวนี้ เจ้าตูดหมึก!” ไอโนะพุ่งเข้าใส่เซบาสเตียนโดยไม่มีคำเตือนและทำการโจมตีทุกรูปแบบที่เด็กอายุห้าขวบพอจะทำได้ เธอเตะและต่อย กัดและฉีกอย่างดุร้ายเหมือนที่เธอทำ แม้จะยังเป็นเด็กแต่เด็กหญิงก็มีไฟในตัวเธอที่เริ่มจะร้อนขึ้นเมื่ออารมณ์โกรธพลุ่งพล่าน ด้วยพลังงานแห่งความหงุดหงิด เธอเตะและต่อยเข้าที่ขาของเซบาสเตียนด้วยพละกำลังอันเหลือเชื่อ ภายในชั่วพริบตารองเท้าที่เซบาสเตียนสวมซึ่งเป็นแบรนด์เนมมีมูลค่าหลายแสนก็ได้ถูกกระทืบจนบิดเบี้ยวอย่างโหดร้ายและไร้ความปรานี

อีกด้านหนึ่ง ซาบริน่ายอมแพ้อย่างราบคาบ ขณะที่เธอหลั่งน้ำตาแห่งความหมดหวัง ไอโนะได้รับการสืบทอดสิ่งที่มากกว่าแค่ความฉลาดของเซบาสเตียน แต่ได้ความดื้อรั้นและการเกลียดความพ่ายแพ้มาด้วย ซึ่งทำให้เธอต้องยืนหยัดต่อสู้กับชายที่เธอกลัวเพื่อปกป้องแม่ ถ้าเซบาสเตียนไม่ตั้งใจจะปล่อยพวกเขาไปตั้งแต่แรก เขาจะไม่เปลี่ยนใจแน่ ๆ ในตอนนี้ไอโนะทำให้ชายคนนั้นขุ่นเคืองไปแล้ว

“บางทีมันอาจจะดีที่สุดแล้วก็ได้! อย่างน้อยไอโนะก็จะไม่ถูกทอดทิ้งให้อยู่ในโลกที่เธอไม่มีใครให้พึ่ง” เธอยอมรับความจริงอย่างที่มันเป็นอย่างหมดคำพูดและไม่พยายามหยุดไอโนะจากการโจมตีเซบาสเตียน

ในตอนนี้เซบาสเตียนยกไอโนะขึ้น และนั่นก็ทำให้เด็กน้อยกระวนกระวายใจมากขึ้น เธอยังคงเตะใส่เซบาสเตียนต่อไปอย่างไม่ลดละ มือเล็ก ๆ ของเธอกำหมัดแน่นและต่อยเข้าที่หน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"คุณพระ!" คิงส์ตันแทบจะยืนดูไม่ได้ในขณะที่เขาคิดกับตัวเองว่า "หลายปีผ่านมา ตั้งแต่นายท่านได้รับตำแหน่งที่มีอำนาจ ไม่มีใครในเมืองเซ้าท์ ซิตี้กล้าจะเข้ามาแทรกแซงต่อหน้าเขา นับประสาอะไรกับผู้ใหญ่ที่มีเส้นสายมากมาย เจ้าหญิงน้อยไม่รู้ว่าเธอมีสิทธิพิเศษเพียงใดที่นายท่านทนกับการกระทำนี้ได้ ทั้งสองผูกพันกันด้วยสายเลือดจริง ๆ ”

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในการค้นหาซาบริน่า คิงส์ตันไม่เคยสงสัยด้วยซ้ำว่าเด็กที่ซาบริน่าคลอดนั้นมีพ่อเป็นเซบาสเตียน ความเชื่อของเขาได้รับการยืนยันเพิ่มมากขึ้นอีก เมื่อเขาเห็นเจ้าหญิงน้อยเป็นครั้งแรกตอนที่เขาตามนายท่านมายังเมืองห่างไกลแห่งนี้

"เจ้าตูดหมึก! เจ้าตูดหมึก! ปล่อยหนูนะ! ไม่อย่างนั้นหนูจะทุบตีคุณให้เละเลย เจ้าตูดหมึก!" ไอโนะตะโกนขณะที่การโจมตีของเธอรุนแรงขึ้น เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ที่แม่ของเธอกลัวจะโยนเธอ แต่เธอแปลกใจที่เขาไม่ตอบโต้เลย และเพียงยกเธอขึ้นทั้ง ๆ ที่รองเท้าของเขาถูกกระทืบจนแทบจำทรงเก่าไม่ได้

ไอโนะเหวี่ยงหมัดอีกหนึ่งทีและตรงเข้าที่ดวงตาของเซบาสเตียนด้วยแรงอันมหาศาล

คิงส์ตันอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง และเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เซบาสเตียนก็ปล่อยเจ้าหญิงตัวน้อยไปและหลับตาด้วยความเจ็บปวด

ไอโนะวิ่งไปหาแม่ของเธอทันทีที่ถูกปล่อยตัวลงและหันไปมองเซบาสเตียนทั้งน้ำตา ราวกับว่าเธอเป็นคนถูกชกเข้าที่ตาเอง เซบาสเตียนลูบดวงตาเบา ๆ เพื่อพยายามบรรเทาความเจ็บปวด และในที่สุดเมื่อเขาเอามือออกจากใบหน้า คิงส์ตันเข้ามาใกล้ เขาหัวเราะดังลั่นเมื่อเห็นรอยฟกช้ำที่เกิดขึ้นตรงดวงตาข้างหนึ่งของเซบาสเตียน นั่นทำให้เซบาสเตียนดูคล้ายกับแรคคูนที่น่าอับอาย มีเพียงลูกสาวของนายท่านเซบาสเตียนเท่านั้นที่กล้ามอบ "ของขวัญต้อนรับ" เช่นนี้ให้กับผู้ชายอย่างเขา เซบาสเตียนค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและมองดูทั้งซาบริน่าและไอโนะ

“อยากจะทำอะไรกับเราก็เชิญ” ซาบริน่าพูดอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะหันไปมองคิงส์ตันด้วยความตื้นตันที่อยู่ในลำคอของเธอและขอร้องว่า “ผู้ช่วยเยทส์คะ คุณช่วย...คุณช่วยฝังพวกเราสองแม่ลูกด้วยกันเถอะนะคะ? เพื่อเห็นแก่ถุงอุ่นมือที่ฉันให้คุณในตอนนั้นได้ไหมคะ?"