โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 208

“แน่นอนค่ะ หนูรู้ว่าควรเรียกคุณว่าอะไร!” ดวงตาของไอโนะทรยศต่อน้ำเสียงที่ไม่เกรงกลัวของเธอ ดวงตาแสดงให้เห็นว่าเธอกลัวผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเพียงใด

"?" ซาบริน่าสะบัดหัวไปมองลูกสาวด้วยความตกใจ แม้แต่คิงส์ตันที่ยืนอยู่ข้างประตูก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าหญิงน้อยรู้ด้วยสัญชาตญาณว่านี่คือพ่อของเธอเหรอ?” เขาคิด

“หนูจะเรียกคุณว่าเจ้าตูดหมึกไง! เจ้าตูดหมึก เอาลุงของหนูไปไว้ไหน?? เอาลุงคืนมานะ พาหนูไปหาเขาเดี๋ยวนี้ เจ้าตูดหมึก!” ไอโนะพุ่งเข้าใส่เซบาสเตียนโดยไม่มีคำเตือนและทำการโจมตีทุกรูปแบบที่เด็กอายุห้าขวบพอจะทำได้ เธอเตะและต่อย กัดและฉีกอย่างดุร้ายเหมือนที่เธอทำ แม้จะยังเป็นเด็กแต่เด็กหญิงก็มีไฟในตัวเธอที่เริ่มจะร้อนขึ้นเมื่ออารมณ์โกรธพลุ่งพล่าน ด้วยพลังงานแห่งความหงุดหงิด เธอเตะและต่อยเข้าที่ขาของเซบาสเตียนด้วยพละกำลังอันเหลือเชื่อ ภายในชั่วพริบตารองเท้าที่เซบาสเตียนสวมซึ่งเป็นแบรนด์เนมมีมูลค่าหลายแสนก็ได้ถูกกระทืบจนบิดเบี้ยวอย่างโหดร้ายและไร้ความปรานี

อีกด้านหนึ่ง ซาบริน่ายอมแพ้อย่างราบคาบ ขณะที่เธอหลั่งน้ำตาแห่งความหมดหวัง ไอโนะได้รับการสืบทอดสิ่งที่มากกว่าแค่ความฉลาดของเซบาสเตียน แต่ได้ความดื้อรั้นและการเกลียดความพ่ายแพ้มาด้วย ซึ่งทำให้เธอต้องยืนหยัดต่อสู้กับชายที่เธอกลัวเพื่อปกป้องแม่ ถ้าเซบาสเตียนไม่ตั้งใจจะปล่อยพวกเขาไปตั้งแต่แรก เขาจะไม่เปลี่ยนใจแน่ ๆ ในตอนนี้ไอโนะทำให้ชายคนนั้นขุ่นเคืองไปแล้ว

“บางทีมันอาจจะดีที่สุดแล้วก็ได้! อย่างน้อยไอโนะก็จะไม่ถูกทอดทิ้งให้อยู่ในโลกที่เธอไม่มีใครให้พึ่ง” เธอยอมรับความจริงอย่างที่มันเป็นอย่างหมดคำพูดและไม่พยายามหยุดไอโนะจากการโจมตีเซบาสเตียน

ในตอนนี้เซบาสเตียนยกไอโนะขึ้น และนั่นก็ทำให้เด็กน้อยกระวนกระวายใจมากขึ้น เธอยังคงเตะใส่เซบาสเตียนต่อไปอย่างไม่ลดละ มือเล็ก ๆ ของเธอกำหมัดแน่นและต่อยเข้าที่หน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า