โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 209

ขาของคิงส์ตันเกือบหมดเรี่ยวแรงกับคำขอร้องของเธอ

“นายหญิงฟอร์ดครับ ได้โปรดหยุดพูดแบบนั้นเถอะครับ คุณจะไม่ตาย เจ้าหญิงตัวน้อยก็ด้วย เจ้านายมาที่นี่เพื่อ…” เขาโพล่งอย่างบ้าคลั่ง

“คิงส์ตัน!” เซบาสเตียนคำรามขัดจังหวะคิงส์ตันก่อนที่เขาจะพูดจบ คิงส์ตันหุบปากโดยทันที ไอโนะที่กำลังร้องไห้สะดุ้งตกใจจนหยุดร้องไห้และเอาแขนโอบรอบคอแม่ของเธอไว้แน่น

“ครับ นายท่านเซบาสเตียน?” คิงส์ตันถามอย่างจริงจัง

“หาคนมาดำเนินการจัดการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดที่นีล จอห์นส์เป็นเจ้าของ ส่วนนีล จอห์นส์ให้ส่งเขาไปที่ต่างเมือง!” เซบาสเตียนไม่แสดงออกทางสีหน้า

“ครับ นายท่านเซบาสเตียน! ผมจะลงมือทันที! แต่...เราจะส่งคุณจอห์นส์ไปที่ไหนครับ?” คิงส์ตันถาม

“เมืองไหนก็ได้ที่อยู่ไกลจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ให้มากที่สุด!” เซบาสเตียนสั่ง

ทั้งคิงส์ตันและซาบริน่าต่างก็หมดคำเพราะคำสั่งที่ไม่สมเหตุสมผล

ซาบริน่ากล้ำกลืนความโกรธเอาไว้และพยายามอย่างยิ่งที่จะสงบสติอารมณ์ ขณะที่เธอมองไปยังเซบาสเตียน "สิ่งที่คุณจอห์นส์ทำคือพูดคำสองสามคำแทนฉัน เขาไม่ได้พยายามช่วยฉันให้รอดจากเรื่องนี้ เขาไม่ได้มาขวางทางคุณ มันไม่มีเหตุผลเลยคุณที่จะปฏิบัติต่อเขาด้วยความโหดร้ายแบบนี้ ... "

“คิงส์ตัน!” เซบาสเตียนตะโกนอีกครั้ง

“ครับ นายท่านเซบาสเตียน?”

“ส่งเซย์นไปให้พ่อแม่ของเขา” น้ำเสียงของเซบาสเตียนเริ่มต่ำลงและร้ายกาจมากขึ้นในวินาทีนั้น “และให้ส่งพวกเขาไปที่เมืองอื่นด้วย!”

"..." คิงส์ตันดูเหมือนลังเลกับคำสั่ง ทันใดนั้นซาบริน่าเดินไปยืนต่อหน้าเซบาสเตียน มือของเธอเอื้อมมือไปคว้าแขนเซบาสเตียนอย่างควบคุมไม่ได้