โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 209

ขาของคิงส์ตันเกือบหมดเรี่ยวแรงกับคำขอร้องของเธอ

“นายหญิงฟอร์ดครับ ได้โปรดหยุดพูดแบบนั้นเถอะครับ คุณจะไม่ตาย เจ้าหญิงตัวน้อยก็ด้วย เจ้านายมาที่นี่เพื่อ…” เขาโพล่งอย่างบ้าคลั่ง

“คิงส์ตัน!” เซบาสเตียนคำรามขัดจังหวะคิงส์ตันก่อนที่เขาจะพูดจบ คิงส์ตันหุบปากโดยทันที ไอโนะที่กำลังร้องไห้สะดุ้งตกใจจนหยุดร้องไห้และเอาแขนโอบรอบคอแม่ของเธอไว้แน่น

“ครับ นายท่านเซบาสเตียน?” คิงส์ตันถามอย่างจริงจัง

“หาคนมาดำเนินการจัดการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดที่นีล จอห์นส์เป็นเจ้าของ ส่วนนีล จอห์นส์ให้ส่งเขาไปที่ต่างเมือง!” เซบาสเตียนไม่แสดงออกทางสีหน้า

“ครับ นายท่านเซบาสเตียน! ผมจะลงมือทันที! แต่...เราจะส่งคุณจอห์นส์ไปที่ไหนครับ?” คิงส์ตันถาม

“เมืองไหนก็ได้ที่อยู่ไกลจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ให้มากที่สุด!” เซบาสเตียนสั่ง

ทั้งคิงส์ตันและซาบริน่าต่างก็หมดคำเพราะคำสั่งที่ไม่สมเหตุสมผล

ซาบริน่ากล้ำกลืนความโกรธเอาไว้และพยายามอย่างยิ่งที่จะสงบสติอารมณ์ ขณะที่เธอมองไปยังเซบาสเตียน "สิ่งที่คุณจอห์นส์ทำคือพูดคำสองสามคำแทนฉัน เขาไม่ได้พยายามช่วยฉันให้รอดจากเรื่องนี้ เขาไม่ได้มาขวางทางคุณ มันไม่มีเหตุผลเลยคุณที่จะปฏิบัติต่อเขาด้วยความโหดร้ายแบบนี้ ... "

“คิงส์ตัน!” เซบาสเตียนตะโกนอีกครั้ง

“ครับ นายท่านเซบาสเตียน?”

“ส่งเซย์นไปให้พ่อแม่ของเขา” น้ำเสียงของเซบาสเตียนเริ่มต่ำลงและร้ายกาจมากขึ้นในวินาทีนั้น “และให้ส่งพวกเขาไปที่เมืองอื่นด้วย!”

"..." คิงส์ตันดูเหมือนลังเลกับคำสั่ง ทันใดนั้นซาบริน่าเดินไปยืนต่อหน้าเซบาสเตียน มือของเธอเอื้อมมือไปคว้าแขนเซบาสเตียนอย่างควบคุมไม่ได้

"ไม่! ขอร้องเถอะ อย่า! คุณต้องการชีวิตของฉัน ชีวิตลูกสาวของฉัน ไม่เป็นไร! เอาไปเถอะ แต่ได้โปรด ไว้ชีวิตเซย์นด้วย ตราบใดที่คุณปล่อยเขาไป คุณจะฆ่าฉันยังไงก็ได้ตามที่คุณต้องการ แม้ว่าคุณอยากจะบดเราจนละเอียดหรือผ่าเป็นชิ้น ๆ ฉันก็จะยอม ทรมานฉันแบบไหนก็ได้ นะคะ?”

“ก็ดี ธรรมชาติของเธอเป็นแบบนี้สินะ?” เซบาสเตียนเย้ยหยัน

"อะไรคะ?" ซาบริน่ารู้สึกสับสน

“ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน ดูเหมือนว่าจะดึงดูดผู้ชายเข้าหาเธอตลอดนะ” เซบาสเตียนพูดต่อด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ย้อนกลับไปตอนที่เธออยู่ในเมืองเซ้าท์ ซิตี้ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอทำผู้ชายชนชั้นสูงทั้งหลายใจเต้น ฉันใช้เวลาหกปีในการตามหาเธอ มาร์คัสถูกนายท่านอาวุโสชอว์ทุบตีเพราะว่าเธอ แม้แต่ไนเจลก็โตเต็มที่ในชั่วข้ามคืนเพราะเธอ เซย์นคือคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานมากที่สุด ฉันคิดว่าขาของเขาเสียไปก็เพราะเธอ แม้แต่ในเมืองเล็ก ๆ แบบนี้ เธอก็ยังสามารถคว้าหัวใจของชายผู้มีอำนาจอย่างนีลได้ เธอนี่มันพิเศษจริง ๆ ”

ซาบริน่าจับการเสียดสีด้วยน้ำเสียงของเซบาสเตียนได้ แต่เธอทำได้เพียงฝืนยิ้มตอบกลับอย่างน่าสมเพช

“คุณจะพูดอะไรเกี่ยวกับฉันก็ได้ตามที่ต้องการ ฉันสนใจแค่ว่าคุณจะปล่อยเซย์นไปแค่นั้น ตราบใดที่คุณปล่อยเขาเป็นอิสระ คุณสามารถทำทุกอย่างกับฉันและไอโนะได้ตามที่คุณต้องการ” เธอกล่าว

“เธอแน่ใจเหรอว่าอยู่ในฐานะที่เจรจาข้อตกลงกับฉันได้? เท่าที่ฉันรู้คือฉันสามารถส่งเซย์นไปที่ขอบโลกและเธอก็ยังทำในสิ่งที่ต้องการได้ด้วย” เซบาสเตียนเย้ย เขาหันกลับมาเห็นคิงส์ตันยังคงยืนอยู่ที่ประตูจึงตะคอก "ฉันพูดแล้ว เดี๋ยวนี้! ส่งเซย์นไปที่เมืองที่ไกลจากที่นี่ในทันที!"

คิงส์ตันรีบทำตามคำสั่งและวิ่งออกไปทันที ในขณะที่ซาบริน่าหลั่งน้ำตาด้วยความสิ้นหวัง

“ตอนนี้ ฉันเชื่อว่าเราควรเริ่มคุยกันเรื่องค่าชดเชยได้สักที” เซบาสเตียนหน้าบึ้ง

“ฉันไม่มีเงิน” ซาบริน่าเย้ย “ชีวิตของพวกเราเป็นสิ่งเดียวที่เราสามารถให้ได้ เชิญมาเอามันไปหรือไม่ก็ทิ้งไว้ตรงนี้!”

“ยิ่งเธอพยายามข่มขู่ฉันด้วยชีวิตของลูกสาวของฉันมากเท่าไหร่ ผลที่ตามมาก็จะยิ่งรุนแรงขึ้นเท่านั้นนะ!” เซบาสเตียนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"อะไรนะ?" ซาบริน่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน แต่เซบาสเตียนไม่มองเธออีกต่อไป

เขาย่อตัวลงอีกครั้งเพื่อที่เขาจะได้มองตาไอโนะทั้ง ๆ ที่ตาข้างหนึ่งมีรอยฟกช้ำและพูดว่า "มาเถอะ ฉันเป็นพ่อของหนูนะ"