โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 210

“…” ซาบริน่าประหลาดใจเมื่อได้ยินเซบาสเตียนบอกให้ไอโนะเรียกเขาว่าพ่อ ริมฝีปากของเธอเผยรอยยิ้มอันขมขื่น “งั้นคุณก็ถือว่าเธอเป็นลูกสาวของคุณใช่ไหม?”

“ฉันไม่ได้ตาบอด!” เซบาสเตียนสะบัดหัวกลับไปจ้องซาบริน่าอย่างดุร้าย และหันกลับมาหาไอโนะอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน “เรียกพ่อสิ”

“คุณไม่ใช่พ่อของหนู เจ้าตูดหมึก! คุณเป็นคนที่แม่หนูกลัวที่สุด เจ้า...” ไอโนะเป็นเด็กอายุห้าขวบที่มีความคิดสร้างสรรค์มาก เธอพิจารณารอยฟกช้ำที่ย่ำแย่รอบดวงตาของเซบาสเตียนและโพล่งออกมา “คุณเป็นแพนด้าตาบอดตาใส!"

"..." ชั่วครู่หนึ่ง เซบาสเตียนอึ้งจนพูดไม่ออกเพราะจินตนาการของลูกสาวเขาบ้าไปใหญ่แล้ว

ซาบริน่าดึงลูกสาวมาไว้ในอ้อมแขน บีบแก้มไอโนะเบา ๆ แล้วพูดว่า "ลูกรัก ทำตัวดี ๆ ลูกไม่อยากทำให้ผู้ชายคนนี้โกรธหรอก เชื่อแม่นะ" ไม่แน่ชัดว่าเซบาสเตียนจะยอมทนกับไอโนะได้แค่ไหน นั่นทำให้เธอกลัวว่าในจุดหนึ่งเขาอาจตัดสินใจโยนลูกสาวของเธอไป เธอไม่รู้ว่าทำไมเซบาสเตียนถึงพยายามให้ไอโนะเรียกเขาว่าพ่อ สิ่งที่เธอรู้แน่ ๆ คือเขาไม่เคยหยุดส่งมือสังหารมาหาพวกเธอเลย ตั้งแต่เธอหนีออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้

มีครั้งหนึ่งที่นักฆ่าบอกกับเธอตรง ๆ ว่า “นายท่านเซบาสเตียนรู้ว่าเด็กในท้องของเธอคือลูกของเขา แต่เขาก็ยังอยากให้เธอตาย แม้ว่าเธอจะให้กำเนิดลูกลูกนอกสมรสคนนี้ได้ก็ตาม เด็กก็จะต้องตายข้าง ๆ เธอ สิ่งสุดท้ายที่เซบาสเตียนต้องการก็คือมรดกของเขาจะต้องเกิดในแบบของเขาเอง ลูกเพียงคนเดียวที่เขาจะรับต้องเกิดจากภรรยาที่เป็นทางการของเขา! เด็กนอกกฎหมายคนอื่น ๆ จะต้องถูกกำจัดทิ้งให้หมดในทันที!”

ซาบริน่าไม่เคยรู้สึกหมดหนทางเลยจนกระทั่งวินาทีนี้ที่เธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น เธอโชคดีที่เซย์นช่วยเธอทันเวลาจากการถูกลอบสังหาร เมื่อพิจารณาแล้ว ซาบริน่าจะเชื่อได้อย่างไรว่าเซบาสเตียนจะเปลี่ยนใจและต้องการให้ไอโนะเรียกเขาว่าพ่อ? เธอไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นในใจของชายคนนั้น เธอได้แต่หวังว่าอย่างน้อยเธอจะได้พบกับความตายพร้อมกับลูกสาวของเธอและสำหรับไอโนะ หวังว่ามันจะเป็นความตายที่รวดเร็วและไม่เจ็บปวด

นัยน์ตาของไอโนะเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความหวาดกลัว แต่เธอพยายามที่จะรักษาท่าทางมั่นคงไว้ โดยเธอปลอบแม่ของเธอว่า "แม่ ไม่ต้องกลัว ไอโนะจะปกป้องแม่ ผู้ชายคนนี้มันก็แค่เจ้าตูดหมึก!" จากนั้นเธอก็หันไปกรีดร้องใส่เซบาสเตียนอย่างสุดปอด ราวกับว่ามันจะทำให้เซบาสเตียนตกใจ “เจ้าตูดหมึก!”

“ไม่อยากเรียกฉันว่าพ่อเหรอ? ถ้าอย่างนั้น เราจะทำสิ่งต่าง ๆ ตามแบบที่ฉันไม่ใช่พ่อของเธอแล้วกัน” เซบาสเตียนยืนขึ้นช้า ๆ มองดูซาบริน่าด้วยท่าทางเย็นชา “นี่เป็นโอกาสที่เธอจะพูดออกมาว่า เธอตั้งใจว่าจะจ่ายสิบล้านยังไง?”

ซาบริน่ากระชับแขนกอดรอบตัวไอโนะ และจ้องกลับไปที่ดวงตาของเซบาสเตียนอย่างสงบ “ฉันรู้เสมอว่าสักวันหนึ่งคุณจะตามเราเจอ และในที่สุด ฉันหนีจากพยายามของคุณที่ฆ่าพวกเราไม่ได้ ถ้าฉันจะต้องหนีไปตลอดทั้งชีวิตที่เหลือของฉัน ฉันขอจบที่นี่และตอนนี้ก็ได้ ฉันไม่มีเงินสิบล้าน แค่ล้านเดียวฉันยังไม่มีเลย คุณมีเงินที่สามารถใช้จ่ายไปทั้งชีวิตนี้และอื่น ๆ อีกมากมาย คุณตามล่าเราเพื่อเงินไม่ใช่เหรอ? คุณคิดจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ!”

“นั่นคือสิ่งที่เธอคิดผิดไปแล้ว!” เซบาสเตียนเยาะเย้ย “ฉันเป็นนักธุรกิจ อะไรก็ตามที่แก้ไขได้ด้วยเงินมันก็ต้องสำเร็จตราบใดที่ฉันเป็นคนกุมอำนาจทั้งหมด อีกอย่างฉันมาขอค่าชดเชยแทนเพื่อน ลูกสาวของเธอทำให้คนอื่นบาดเจ็บ และด้วยเหตุนั้น เธอต้องรับผิดชอบและชดใช้ความเสียหายของพวกเขา"

“ฉันบอกว่าฉันไม่มีเงิน!” ซาบริน่าโต้กลับ

“เธอกำลังพยายามบ่ายเบี่ยงอยู่! ถ้าเธอจะทำเช่นนี้ ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้วิธีรุนแรง” เซบาสเตียนกล่าว เขาก้าวเท้ายาวไปทางซาบริน่าหนึ่งก้าว ก่อนที่จะคว้าไอโนะจากอ้อมแขนของเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา และเดินออกไป

“แม่...” ไอโนะกรีดร้องและพยายามหนีโดยการเตะคนที่ลักพาตัวเธอไป แต่ต่อให้เธอจะเตะหรือต่อยหนักแค่ไหน เขาก็ไม่ยอมขยับเขยื้อน เธอคิดว่าเจ้าตูดหมึกนี่กลัวเธอ แต่แขนของเขาแข็งแรงเกินกว่าที่ไอโนะจะหลุดพ้นและความคิดนั้นทำให้เธอตื่นตระหนก

“แม่คะ แม่คะ แม่!” ไอโนะร้องเรียกแม่ของเธอ เสียงของเธอดังแสบแก้วหูผ่านอากาศ

“เซบาสเตียน! เซบาสเตียน ปล่อยเถอะ ปล่อยลูกสาวของฉัน! เซบาสเตียน!” ซาบริน่ากระโจนเข้าหาเซบาสเตียนอย่างบ้าคลั่ง มือของเธอเกาะแขนของเซบาสเตียนราวกับชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับลูกสาวตัวน้อย เธออ้อนวอนว่า "อย่าทำให้ลูกสาวฉันกลัวเลยนะ! ฉันขอร้องแหละ อย่าทำให้เธอกลัว อย่า! แค่บอกฉันมา คุณต้องการให้ฉันจ่ายยังไง ฉันจะไม่หนี แค่บอกฉันว่าคุณต้องการอะไรจากฉัน? เซบาสเตียน พูดสิ! ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณขอ”

ในขณะนั้นเองที่ซาบริน่าตระหนักว่าเซบาสเตียนไม่ได้สนใจชีวิตของเธอ ผู้ชายอย่างเซบาสเตียนสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบาย ๆ ถ้าเขาต้องการ สิ่งที่เขาต้องการคือให้เธอต้องทนทุกข์

เซบาสเตียนหยุดเดินและก้มมองไปที่ซาบริน่าด้วยสายตาเย็นชา "ในที่สุด เธอก็รู้ว่าไม่มีทางเลือกใช่ไหม? เธอเข้าใจไหมว่าเธอหนีไปไม่ได้และต้องจ่ายในสิ่งที่เธอเป็นหนี้ใช่ไหม?"

“ฉันจะจ่าย ฉันจะจ่าย!” ซาบริน่าพยักหน้าทั้งน้ำตา “ได้โปรดปล่อยลูกสาวฉันลงมาเถอะ เธอเป็นแค่เด็กอายุห้าขวบเองนะ คุณกำลังทำให้เธอกลัวอยู่”

เซบาสเตียนค่อย ๆ ปล่อยตัวไอโนะที่กำลังร้องไห้คืนกลับเข้าไปในอ้อมแขนของซาบริน่า ทั้งสองก็ขดตัวเข้าหากันทันที

ไอโนะจ้องเขม็งไปที่เซบาสเตียนและคิดในใจว่า "เจ้าตูดหมึกนี้ตัวสูงเกินไปและมีกล้ามด้วย เขาแข็งแรงกว่าเด็ก ๆ ในโรงเรียนอนุบาลของเรามาก เราเอาชนะเขาไม่ได้ เราจะปราบเจ้าตูดหมึกคนนี้ได้ยังไง? เจ้ากระทิงตาบอดตาใสคนนี้!”

“ถ้าอย่างนั้นมาฟังกันเถอะ ซาบริน่า เธอตั้งใจจะจ่ายสิบล้านยังไง?” เซบาสเตียนพูดเนิบ ๆ ขณะก้มมองดูรองเท้าของเขา "แล้วฉันเดาว่าเธอจะต้องจ่ายค่ารองเท้าฉันด้วยนะ มันราคาหลายแสน"

"..." ซาบริน่าไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่ได้โกหกตอนที่เธอบอกว่าไม่มีเงิน

“ซาบริน่า” เซบาสเตียนหัวเราะอย่างมืดมน “ในช่วงสามเดือนที่เธอใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเซ้าท์ ซิตี้ เธอค่อนข้างฉลาดนะ เธอจัดการชายโสดชั้นสูงทั้งหลายจนหัวเสีย เธอฉลาดแกมโกงมากขนาดนั้น แต่ตอนนี้เธอกำลังพูดว่าเธอคิดวิธีชำระหนี้ไม่ได้เหรอ?”

“บ้านหลังนี้เป็นสิ่งเดียวที่ฉันมีให้” ซาบริน่าก้มหน้ารับกรรมและพูดว่า “ฉันออกแบบเองจึงไม่แพงอะไรมากมาย ที่ดินและบ้านรวมกันน่าจะขายได้มากที่สุดสามแสน ฉันจะขายและคืนหนี้ส่วนหนึ่งให้ และจะจ่ายส่วนที่เหลือด้วยเงินที่หามาได้ตลอดชีวิตที่เหลือ”

ตอนแรกเธอไม่อาจทำใจยอมรับได้ตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้เธอต้องยอมรับเสียแล้ว เธอตั้งใจทำตามทุกคำพูดของเธอ เธอไม่ได้มีอะไรมากมายตั้งแต่เริ่มต้นและไม่มีทางอื่นนอกจากการขายบ้านและทำงานตลอดชีวิตเพื่อชำระหนี้

“ไม่เลวนิ! ข้อเสนอนั้นใช้ได้ แต่ฉันจะเชื่อใจเธอได้อย่างไร? ถ้าเธอตัดสินใจหนีไปอีกครั้ง ฉันจะใช้เวลาอีกกี่ปีในการตามหาเธอ?” เซบาสเตียนพูดเนิบ ๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมา "ครับ?"

“นายท่านเซบาสเตียน” เสียงจากปลายสายดังขึ้นอย่างเร่งด่วน “นายท่านอาวุโสล้มป่วยและเพิ่งถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลครับ”

“อืม ฉันจะรีบกลับทันที!” เซบาสเตียนวางสายและไม่ให้โอกาส ซาบริน่าตอบกลับ เขาพูดว่า "ไอโนะจะไปกับฉันในฐานะตัวประกัน และเธอจะต้องกลับไปที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้เพื่อทำงานและจ่ายหนี้ของเธอ"