โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 211

ซาบริน่าตกตะลึง

ในขณะนั้น ซาบริน่าก็เข้าใจในที่สุด หลังจากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเซบาสเตียนจะพาไอโนะไป และเธอก็ต้องตามเขากลับไปที่เซ้าท์ ซิตี้ด้วย

“คุณตั้งใจจะทรมานฉันให้ตายทั้งเป็นใช่ไหม?” ซาบริน่าเอ่ยถาม

ชายคนนั้นมองเธอด้วยสายตาแสนเจ้าเล่ห์ “แล้วคิดว่ายังไงล่ะ?”

ซาบริน่าเดินโซเซและถอยหลังไปหนึ่งก้าว

จากนั้น เธอก็เย้ยหยัน “ฉันไม่สนใจนักหรอกนะว่าคุณจะทรมานฉันด้วยวิธีสัปดนแบบไหน ฉันมันสมควรโดนแล้วแหละ เพราะดันเข้าไปสร้างปัญหาในงานแต่งของคุณเองนิ จะมีสักกี่คนในเซ้าท์ ซิตี้ ที่กล้าลูบคมชายผู้สูงศักดิ์และมีชื่อเสียงอย่างคุณบ้างล่ะ หรือว่ามีปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นอีก?

ผู้หญิงแบบฉันที่เพิ่งออกจากคุกมา แถมไปมีความสัมพันธ์ที่ไม่จริงจังกับหลาย ๆ คน ในขณะที่กำลังตั้งท้องลูกของคุณอยู่ด้วย สำหรับคุณแล้ว นั่นคงเป็นความอัปยศครั้งใหญ่อย่างแน่นอน

จะปล่อยให้ฉันไปเสวยสุขง่าย ๆ ได้ไง จริงไหม?”

ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ “ฉลาดดีนิ! ส่งลูกสาวมาให้ฉัน!”

“ได้ไงคะ?” ซาบริน่ากล่าว

“จากนี้ไป ลูกสาวเธอเป็นตัวประกันของฉันแล้ว ฉันจะอุ้มเธอไปเอง!” เซบาสเตียนมองดูซาบริน่าโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ จากนั้นจึงมองไอโนะด้วยท่าทางที่อบอุ่นและอ่อนโยน

เขาอุ้มเธอมาสักพักแล้ว และเจ้าตัวเล็กนั้นก็ค่อนข้างหนักพอสมควร

เธอมีพลังกำลังที่ดีพอตัวเลย

รองเท้าหนังแบรนด์แฟชั่นมูลค่า 200,000 ดอลลาร์กลับดูผิดรูปผิดร่างไปเพราะเธอ

รวมถึงดวงตาหนึ่งข้างของเขาด้วยเช่นกัน

จนถึงตอนนี้ เซบาสเตียนยังไม่ทันได้สังเกตว่าใต้ตาของเขาดำคล้ำแค่ไหน ซึ่งทำให้เด็กน้อยเรียกเขาว่าเจ้าแพนด้าตาบอดตาใส

เป็นเพราะเธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา!

ถ้ามีใครกล้าต่อยเขาและดูถูกเหยียดหยามโดยเรียกชื่อเขาแบบนั้น เขาคงชำแหละคนคนนั้นไปนานแล้ว

ซาบริน่าพูดไปว่า “เด็กจะขวัญเสียเอานะ”

ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอได้ยินไอโนะพูดขึ้นมา “แม่คะ หนูอยู่กับเจ้าแพนด้าตูดหมึกนี่ได้ค่ะ หนูไม่กลัวหรอก”

ทั้งซาบริน่าและเซบาสเตียนต่างพูดไม่ออก

ก่อนที่ซาบริน่าจะปล่อยมือ เซบาสเตียนก็คว้าไอโนะจากอ้อมแขนของเธอแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ!”

“ฉันต้องกลับไปกับคุณตอนนี้เลยเหรอ?” ซาบริน่าเอ่ยถาม

เซบาสเตียนหันกลับมามองเธออย่างประชดประชัน “เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่นี่สักสองสามวัน เพื่อที่จะหาวิธีหลบหนีไปได้อย่างนั้นเหรอ?”

ซาบริน่าพูดว่า “ฉันก็แค่อยากอยู่บ้านให้เสร็จเรียบร้อยก่อน”

“กังวลเรื่องไม่เป็นเรื่องนะเธอน่ะ!” เซบาสเตียนกล่าว

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอมองดูเซบาสเตียนอุ้มไอโนะออกจากบ้าน เธอไม่ได้บอกลาบ้านหลังเล็ก ๆ หลังนี้ที่เธออยู่มาสี่ห้าปีอย่างเหมาะสมด้วยซ้ำ

คิงส์ตันรับหน้าที่สารถี

คิงส์ตันสุภาพกับซาบริน่าเป็นพิเศษ และถึงกับเรียกเธอว่า "คุณนายฟอร์ดครับ… "

ซาบริน่าขบขันในใจ

ทำไมถึงได้ฟังดูขัดหูเหลือเกิน?

กระนั้น ทันทีที่เธอขึ้นรถ ซาบริน่าก็รู้สึกโล่งใจแทน เธอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะมีโอกาสได้หลบหนี ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เธอเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ แง่หนึ่ง เธอก็กังวลว่าเซบาสเตียนจะทำอะไรกับนีลลงไปบ้าง

แต่ในอีกแง่ ความกังวลเรื่องเซย์นก็ยังไม่เลือนหายไปเพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหนกันแน่

อย่างไรก็ตาม เธอรู้ดีว่าไม่ว่าจะกังวลไปมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้เลย ในเมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว เธอก็ควรจะนอนพักผ่อนเอาแรงในรถเสียหน่อย

เธอมองชายที่อยู่ข้างกาย ชายคนนั้นสวมสูทที่ตัดเย็บมาอย่างดี แต่กำลังอุ้มเด็กไว้ในอ้อมแขนของเขา มองจากมุมนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกพอสมควร อีกแง่ เซบาสเตียนดูสงบมากและมีความอ่อนโยนหน่อย ๆ ด้วย

ไอโนะนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว

ซาบริน่าก็หลับตาลงเช่นกัน

แปลกไม่น้อยที่เธอเผลอหลับไปในรถ เธอนอนหลับอย่างสงบและลึกมากจนไม่มีแม้แต่ความฝันใด ๆ ขณะที่กำลังหลับสนิทอยู่นั้น ซาบริน่าก็รู้สึกว่ามีคนมาแตะตัว ทันใดนั้น เธอก็ลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ และเธอก็เห็นเซบาสเตียนกำลังห่มผ้าให้เธอด้วยเสื้อสูทราคาแพงของเขา