โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 212

"คุณกำลังทำอะไรน่ะ?!" ซาบริน่าลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ

เสียงของเซบาสเตียนเย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “ถ้าจะไม่สบายนั่นก็เป็นเรื่องของเธอ! แต่ว่าก่อนที่จะสะสางเรื่องหนี้จนเรียบร้อย เธอก็ควรจะดูแลเรื่องสุขภาพของเธอเองด้วยจะดีกว่านะ!”

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอหันหน้าไปและเห็นว่าไอโนะที่หลับอยู่ตอนนี้ตื่นขึ้นแล้ว เด็กนั่งอยู่ระหว่างเขากับเธอ ถ้าคนที่ไม่รู้สถานการณ์เห็นพวกเขาตอนนี้ คนเหล่านั้นจะคิดว่าพวกเขาเป็นครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกเป็นแน่

ไอโนะมองขึ้นไปในอากาศด้วยดวงตากลมโตราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างในใจอยู่

หลังจากที่เซบาสเตียนพูดอย่างนั้น เขาก็เหลือบมองซาบริน่าและไอโนะอีกครั้ง จากนั้นก็เอนหลังและหลับตาลง

เขาควรจะต้องพักผ่อนเสียหน่อย

ซาบริน่าถอนหายใจอย่างโล่งอก

เมื่อซาบริน่าต้องการอุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขน เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าไอโนะคลานไปบนตักของเซบาสเตียนเสียแล้ว แต่เซบาสเตียนก็ไม่ได้ลืมตา

เขาปล่อยให้ไอโนะคลานขึ้นไปบนตักของตนตามที่เธอต้องการ

ไอโนะเห็นว่าเซบาสเตียนไม่ลืมตา เธอก็เผยรอยยิ้มออกมาทันที เพียงแวบเดียว เธอก็กำหมัดเล็ก ๆ ของเธอและต่อยดวงตาอีกข้างของเซบาสเตียน

โอ๊ย!

คิงส์ตันซึ่งขับรถอยู่ด้านหน้าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านกระจกมองหลัง เขาก็อดระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้

ซาบริน่าพูดไม่ออก เธอรู้สึกเย็นยะเยือกที่กระดูกสันหลัง

เซบาสเตียนลุกขึ้นนั่งตัวตรงและยกแขนทั้งสองขึ้น เขาใช้แขนข้างหนึ่งโอบไอโนะเอาไว้เพื่อไม่ให้เด็กหงายหลังล้มลง จากนั้นเขาก็ใช้แขนอีกข้างปิดตาของตนเอาไว้

ไอโนะพูดอย่างคะนองปาก “เจ้าตูดหมึก! คุณไม่ทันได้คาดคิดว่าหนูจะแอบเข้าหาแบบนี้ใช่ไหมล่ะ? หนูจะเอาชนะคุณให้ได้! ฮึ่ม! ตอนนี้คุณตาบอดทั้งสองข้างแล้ว มาดูกันว่าในอนาคตคุณจะยังรังแกแม่ของหนูได้อีกไหม!”

“อืม… ” คิงส์ตันเตือนอย่างอารมณ์ดี “เจ้าหญิงน้อยครับ ก็คงจะเป็นแบบนั้นนะครับ แต่ว่าแค่ตาดำคล้ำไม่ได้แปลว่าตาบอดนะ หนูแค่ต่อยและทำให้พ่อของหนูตาดำคล้ำเท่านั้นแหละครับ แต่เขาก็ยังมองเห็นอยู่นะ”

“แค่ขับรถไปจะตายไหม!” เซบาสเตียนสั่ง

“ครับ นายท่านเซบาสเตียน!” คิงส์ตันหันศีรษะกลับไปขับรถทันที

ในท้ายที่สุด ซาบริน่าก็ได้ปกป้องไอโนะไว้ในอ้อมแขนของเธอด้วยท่าทีตื่นตระหนก จากนั้นเธอก็พูดตะกุกตะกักไปว่า “ฉัน… ฉัน ฉันจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เองนะ ไม่ว่าคุณจะเรียกร้องมาเท่าไหร่ฉันก็จะจ่าย ไม่ว่าคุณจะให้ฉันชดใช้ด้วยอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น”

เซบาสเตียนจ้องเธอด้วยดวงตาคล้ำเช่นแร็กคูน และพูดโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ “ก็ได้” จากนั้นเขาก็หลับตาต่อไป

ซาบริน่าและไอโนะต่างไม่พูดอะไรออกมา

หลังจากที่เธอตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง ซาบริน่าก็เกลี้ยกล่อมไอโนะด้วยเสียงกระซิบ “ไอโนะ ฟังแม่นะ ห้ามต่อยเขาอีกนะ หนูเอาชนะเขาไม่ได้หรอก เข้าใจใช่ไหมจ๊ะ? หนูต้องเชื่อฟังแม่นะ คนดีของแม่”

ไอโนะพยักหน้า “หนูรู้ค่ะแม่ หนูจะทำตามที่แม่บอกและจะไม่ต่อยเจ้าตูดหมึกนี้แล้วก็ได้”

ซาบริน่าพยักหน้า

ทั้งสามคนไม่ได้คุยกันอีกเลยระหว่างทางจนกระทั่งไปถึงสนามบินใกล้เคียง คิงส์ตันจัดการเรื่องตั๋วโดยสารเรียบร้อย พวกเขาขึ้นเครื่อง เครื่องบินออกแล้วลงจอด

เวลาเพียงครึ่งวัน ซาบริน่าก็กลับมายังสถานที่ที่มีแต่เรื่องน่าทุกข์ใจอย่างเซ้าท์ ซิตี้อีกครั้ง

เธออาศัยอยู่ที่นี่มาแปดปีและถูกจำคุกเป็นเวลาอีกสองปี เซบาสเตียนจับตัวเธอไปทันทีหลังจากที่ได้รับการปล่อยตัวออกจากเรือนจำ และดูแลป้าเกรซเป็นเวลาสองเดือน ในช่วงเวลานั้น เธอก็เข้าไปพัวพันกับเหล่าผู้มากรากดีของเซ้าท์ ซิตี้โดยไม่รู้ตัว

เมื่อหวนคิดถึงเรื่องในอดีต ก็ทำให้อารมณ์ของซาบริน่าอ่อนไหวไม่น้อย

ตอนนี้เธอกลับมาเหยียบเมืองนี้อีกครั้ง แต่เธอยังคงใช้ชีวิตอย่างเจียมตัวและลำบากไม่ต่างจากเดิม

และตอนนี้ เธอก็มีเจ้าตัวน้อยติดสอยห้อยตามมาด้วย

หลังจากที่พวกเขาลงจากเครื่องบิน คนขับรถมารับเซบาสเตียน ซาบริน่า ไอโนะ และคิงส์ตัน จากนั้นขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลมหึมาที่สุดในเซ้าท์ ซิตี้

“คุณพาเราไปโรงพยาบาลทำไมเหรอคะ?” ซาบริน่าเอ่ยถาม

เซบาสเตียนไม่ตอบ

คิงส์ตันกระซิบอธิบายเธอ “คุณนายฟอร์ดครับ อยู่ดี ๆ นายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดก็ล้มป่วยลงน่ะครับ”

ซาบริน่ากัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจเนื่องจากไม่ต้องการพบเฮนรี่

แม้กระนั้น เซบาสเตียนจับมือไอโนะและเดินตรงเข้าไปทันทีที่ลงจากรถ ดังนั้น ซาบริน่าจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามพ่อลูกคู่นั่นเข้าไป

สิ่งที่ซาบริน่าไม่ทันได้คาดคิด ก็คือหญิงคนแรกที่เธอมองเห็นจากด้านในโรงพยาบาล เซลีน