โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 213

ในเวลาเดียวกัน เซลีนก็เห็นซาบริน่าด้วย

เธอทั้งสองไม่ได้เจอกันนานถึงหกปี ตอนนี้ เซลีนสวมใส่เครื่องประดับจำพวกเพชรพลอยไปทั่วทั้งตัว ความหรูหราหมาเห่าประจักษ์ตาทุกสาย

เธอแต่งตัวเหมือนผู้ดีชั้นสูงผู้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด

ซาบริน่าเยาะเย้ยในใจของเธอ 'ช่างเป็นการเผชิญหน้าที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เสียจริง ๆ'

เธอจ้องมองเซลีนด้วยสายตาอันแหลมคมและเย็นชา สายตานั้นกำลังจะบอกว่าเธอต้องการชีวิตของเซลีนมากเท่าใด

เมื่อหกปีที่แล้วตอนที่เธอยังอยู่ในเรือนจำ แม้ว่าจะเกลียดตระกูลลินน์มากเหลือทน แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้มองว่าเซลีนเป็นศัตรูเหมือนเช่นตอนนี้ แม้กระนั้น ตอนนี้ซาบริน่าประทับตราให้เซลีนและคนตระกูลลินน์เป็นศัตรูของเธอจนหมดแล้ว

ศัตรูตัวฉกาจ!

ในอดีต แม้เซลีนจะเป็นคนที่ก่ออาชญากรรมเอง แต่ครอบครัวลินน์กลับใส่ร้ายป้ายสีซาบริน่าและส่งเธอเข้าไปนอนในลูกกรงแทน ยิ่งไปกว่านั้น ลินคอล์นยังหลอกให้ซาบริน่ากลายเป็นเครื่องบรรณาการของชายหนุ่มที่กำลังจะจบชีวิตตัวเองลง แต่ความจริงแล้ว ชายผู้นั้นคือเซบาสเตียน แต่ครอบครัวลินน์ไม่ได้บอกเธอหลังจากที่ได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำ แต่พวกเขากลับใส่ร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่าแทน

นั่นคือเหตุผลที่ซาบริน่าไม่สามารถปล่อยให้เด็กที่อยู่ในท้องของเซลีนได้รับสถานะทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายไปได้

ความเกลียดชังทั้งหมดนี้อยู่ในหัวใจของซาบริน่าฝังรากลึกอยู่ในกระดูกดำของเธอ!

ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอสาบานว่าจะต้องล้างบางครอบครัวนี้ให้สิ้นซาก!

ด้วยสายตาที่ซาบริน่าใช้มองเซลีน ทำให้เซลีนร้องตะโกนด้วยความตกใจ “ตายแล้ว! คุณตาคะ คุณตาหนูเห็นผีค่ะ!”

เซลีนวิ่งเข้าไปในตึกผู้ป่วยอย่างบ้าคลั่ง เธอวิ่งไปพร้อมร้องตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

คุณปู่เหรอ?

ซาบริน่าตกตะลึง เซลีนมีปู่อีกคนเมื่อไหร่กัน?

ถึงกระนั้น เธอก็ไม่อยากเอาใจเข้าไปเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก เธอเพียงเดินตามเซบาสเตียนและไอโนะไปยังห้องผู้ป่วยที่เฮนรี่พักอยู่เพียงเท่านั้น

มีผู้คนยืนอยู่เต็มวอร์ดที่เฮนรี่พักอาศัยเต็มไปหมด และซาบริน่ารู้จักคนเหล่านั้นอยู่สองสามคน

นั่นรวมถึงไนเจลด้วย

หลังจากหกปี ไนเจลก็เติบโตเต็มที่ ตอนนี้เขามีหนวดเคราและมีรอยย่นลึกระหว่างคิ้วเล็กน้อย

ไนเจลตะลึงในตอนแรกเมื่อเห็นซาบริน่า จากนั้นก็มีสีหน้ากังวลใจปรากฏขึ้น อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมีผุ้คนอยู่ในวอร์ดจำนวนมาก ไนเจลจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแต่หันไปมองซาบริน่าอยู่บ่อยครั้งเพียงเท่านั้น

ในเวลาเดียวกัน เมื่อคนในตึกห้องผู้ป่วยเห็นเซบาสเตียนกลับมา พวกเขาก็หลีกทางให้เซบาสเตียนพร้อมกัน เมื่อพวกเขามาถึงหน้าห้องผู้ป่วย เซบาสเตียนก็ส่งไอโนะให้ซาบริน่า จากนั้นเขาก็เข้าไปในห้องผู้ป่วยเพียงคนเดียว

ซาบริน่ายืนงุ่มง่ามอยู่นอกห้องผู้ป่วยกับไอโนะ

ในขณะนั้น ไนเจลรีบเดินมาตรงหน้าซาบริน่า “ซาบริน่า เธอทำอะไรอยู่เนี้ย? ทำไมไม่วิ่งหนีไป?”

ซาบริน่ามองไปที่ไนเจล เยาะเย้ยและกล่าวว่า “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ นายท่านไนเจล”

“วิ่งเร็วเข้าสิ! รีบวิ่งหนีไปเดี๋ยวนี้!” ไนเจลกระซิบ

วิ่งหนี?

ซาบริน่ามองใบหน้าไนเจลอย่างประชดประชัน “ท่านไนเจล ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่านี่คุณกำลังขอให้ฉันรีบวิ่งหนีออกจากเกมที่คุณกำลังล่อลวงให้ฉันเข้าไปเล่นอยู่ใช่ไหมคะ?”

ไนเจลรู้สึกท้อแท้ใจทันที เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ซาบริน่า มันจะมีอะไรที่ฉันสามารถทำให้เธอยกโทษให้กับสิ่งที่ฉันทำกับเธอลงไปทั้งหมดบ้างไหม?

ฉันรู้ว่าทั้งหมดนั่นเป็นความผิดของฉัน

ไม่ว่าฉันจะทำอะไร เธอก็ไม่มีวันยกโทษให้ฉันอยู่ดี ซาบริน่า เธอจะไม่มีวันยกโทษให้ฉันก็ไม่เป็นไร แต่เธอไม่ควรตามหมอนั่นกลับมาแบบนี้?”

ซาบริน่าเยาะเย้ยปนความเศร้าใจ “พี่ชายฉันถูกส่งไปที่ไหนก็ไม่รู้เพราะเซบาสเตียน และลูกสาวของฉันก็อยู่ในเงื้อมมือของเขาแล้ว ช่วยบอกฉันทีว่าฉันควรจะทำยังไง ถ้าฉันไม่ตามเขากลับมา?”

ไนเจลไปถามว่า “พี่ชายคุณ?”

“เซย์นไง” ซาบริน่าพูด

“เซย์น เขา… ”

“สภาพร่างกายเขาย่ำแย่อยู่นะ!” ซาบริน่ากล่าวว่า “พี่ชายกับครอบครัวถูกส่งไปยังต่างประเทศก็เพราะคำสั่งของเซบาสเตียน ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่อีกไหม”

ไนเจลถอยหลังไปสองสามก้าว หลังจากนั้นเขาก็มองเข้าไปในห้องผู้ป่วยโดยไม่รู้ตัว

สองสามคนที่ยืนอยู่ข้างประตูก็มองไปทางไนเจลและซาบริน่าด้วย