โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 216

ชายชราคนนี้เป็นชายชราสกปรกตัณหากลับตัวพ่อ!

เมื่อสักครู่ เขาได้ยินผู้คนกล่าวถึงซาบริน่า ดังนั้น เขาจึงรู้ว่าซาบริน่ากลับมาในครั้งนี้ได้เพราะถูกนายท่านเซบาสเตียนจับตัวมา เขารู้ด้วยว่าเซบาสเตียนคงจะไม่ปล่อยซาบริน่าไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน เขาจึงเกิดเเรงบันดาลใจนี้ขึ้นมาทันที เขาคิดว่าจะสามารถสร้างความพึงพอใจให้กับนายท่านเซบาสเตียนได้ พร้อมทั้งเขาเองก็จะได้รื่นเริงกับของเล่นชิ้นใหม่ของตนซึ่งผู้คนทั่วเซ้าท์ ซิตี้ต่างพากันริษยาและชังน้ำหน้าในเวลาเดียวกัน

ช่างเป็นความคิดที่ปราดเปรื่องเสียจริง

ชายชราความคิดสกปรกจ้องมองซาบริน่าด้วยความยินดี จากนั้นจึงหัวเราะและพูดว่า “เธอเป็นแค่นางผู้หญิงราคาถูก ฉันแค่จัดการทำธุระให้นายท่านเซบาสเตียนก็เท่านั้น”

"โครม!" ขณะที่ชายชราสกปรกพูดจบประโยคและก่อนที่จะรู้ตัว เขาก็ล้มลงหลังจากถูกไอโนะผลัก ร่างอ้วนที่หนักเกือบ 100 กิโลกรัมล้มลงกับพื้น เนื้อเยื่อไขมันทั้งหมดในร่างกายของเขากระตุกอย่างผิดรูปผิดร่าง

ก่อนที่เขาจะได้สติ เซบาสเตียนก็มองคิงส์ตันเชิงให้สัญญาณ คิงส์ตันก็เข้าใจในทันทีและลากชายชราออกไป

“นายท่านเซบาสเตียน… คุณ… คุณไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผมแล้วเหรอครับ?” เขายังคงตะโกนออกมาแม้ว่าจะถูกลากออกไปก็ตาม

ท่าทีของเซบาสเตียนนั้นเย็นชาอย่างยิ่ง

มันช่างหนาวเหน็บเสียจนซาบริน่าไม่กล้าพูดอะไร

ชายคนนั้นยังคงจับมือของไอโนะไว้ เขาอุ้มไอโนะขึ้นรถ แล้วหันกลับมามองซาบริน่า "ขึ้นรถ!"

ซาบริน่าขึ้นรถอย่างเงียบ ๆ

เธอไม่มีอารมณ์ที่จะชื่นชมทิวทัศน์ของเซ้าท์ ซิตี้ที่เปลี่ยนไปอย่างมากหลังจากผ่านไปหกปี อย่างไรก็ตาม เธอสังเกตเห็นว่าสถานที่ที่เซบาสเตียนกำลังขับรถไปยังคงเป็นที่พักของเขาเมื่อหกปีก่อน

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถก็มาถึงชั้นล่าง

เซบาสเตียนจอดรถแล้วอุ้มไอโนะลงจากรถ

ซาบริน่าสังเกตว่าถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้พูดคุยกันตลอดการเดินทาง แต่ไอโนะก็ไม่กลัวเซบาสเตียนอีกแล้ว เมื่อเซบาสเตียนอุ้มเธอไป เธอก็เอามือคล้องคอเขาด้วยซ้ำ ซาบริน่าตามหลังพวกเขาไปเข้าลิฟต์แล้วขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบ ๆ

หลังจากนั้น ประตูก็เปิดออก

สาวใช้วัยสี่สิบทักทายพวกเขาตรงประตูและพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง “ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ นายน้อยเซบาสเตียน ตามคำแนะนำของคุณ ซุปของหวานสตรอว์เบอร์รีพร้อมแล้วค่ะ และดิฉันก็ทำขนมที่เด็ก ๆ ชอบไว้ด้วย เพิ่งอบเสร็จใหม่ ๆ เลยค่ะ”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว สาวใช้เห็นไอโนะก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ “ตายจริง! เจ้าหญิงน้อย ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ”

ไอโนะไม่พูดอะไรออกมา

เธอมองเซบาสเตียนอย่างขี้อาย “คุณไม่อยากฆ่าหนูกับแม่เหรอคะ? ทำไมคุณถึงได้ปฏิบัติกับเราอย่างดีจังเลยล่ะคะ?”

เซบาสเตียนพูดอย่างเย็นชา “ก็ใช่ ฉันอยากฆ่าหนูจริง ๆ นั่นแหละ แต่หนูดันผอมเกินไป ฉันจะฆ่าหนูแน่แต่หลังจากที่หนูอ้วนขึ้นกว่านี้หน่อยนะ”

ซาบริน่าพูดไม่ออก

“นั่งลงและกินซะ!” เซบาสเตียนสั่ง

“ฉันไม่หิว” ซาบริน่าไม่รู้ว่าเซบาสเตียนมีเจตนาเช่นไร ดังนั้น เธอจึงไม่กล้าลิ้มลองสิ่งใดเลย

“ถ้าเธอไม่กิน เงินสิบล้านที่เธอติดหนี้ฉันอยู่มีจะมีดอกเบี้ยแล้วนะ!” เซบาสเตียนกล่าว

"ก็ได้ ฉันกินก็ได้!” อะไรอยู่ในอาหารก็ไม่สำคัญแล้ว แค่ยัดลงไปเป็นพอ

ไม่มีวิธีแก้ปัญหาอื่นอยู่แล้ว

เธอมองลูกสาวของตนเพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้า

หลังจากนั่งรถสองชั่วโมง นั่งเครื่องบินสามชั่วโมง และพวกเขาก็ไปโรงพยาบาลหลังจากที่ลงเครื่องทันที ดังนั้นการเดินทางครั้งนี้จึงกินเวลาห้าถึงหกชั่วโมง ไอโนะก็หิวด้วย ดังนั้นเธอจึงรับประทานทุกอย่างอย่างเอร็ดอร่อย

ซาบริน่าไม่ได้รับประทานอะไรมากมาย

เธอต้องระมัดระวังเซบาสเตียนอยู่เสมอ

ในทางกลับกัน ความตื่นตัวของไอโนะก็เบาบางลง เธอยังเป็นเด็ก เธอใช้เวลากับเซบาสเตียนเพียงห้าถึงหกชั่วโมง และความเกลียดชังของเธอที่มีต่อเขาได้จางหายไปแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น เด็กน้อยผล็อยหลับไปทันทีหลังจากที่รับประทานอาหารเรียบร้อย

ซาบริน่าอุ้มเด็กน้อยที่ผล็อยหลับไปนอนที่เตียงนอนแขก เมื่อเธอออกมา ซาบริน่าก็ชนแขนของเซบาสเตียน

ในเวลาเดียวกัน เซบาสเตียนก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

ซาบริน่าตัวสั่นด้วยความกลัว “นี่คุณ… จะทำอะไรน่ะ?”