โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 220

นอกจากนี้ยังมีกระเบื้องเคลือบในอ่างอาบน้ำ เมื่อนอนลงบนนั้น เราสามารถสัมผัสได้ถึงความเพลิดเพลินของน้ำร้อนที่พัดมากระทบร่างกาย ความรู้สึกนั้นไม่น้อยไปกว่าความรู้สึกของการแช่ตัวในบ่อน้ำพุร้อนเลย

ซาบริน่าไม่เคยใช้อ่างอาบน้ำหรูหราเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ทันทีที่ชายคนนั้นโยนเธอลงไปในน้ำ เธอก็รู้สึกหายใจไม่ออก เธอตื่นตระหนกและพยายามจะปีนขึ้นไปอย่างสิ้นหวัง

ละอองน้ำในอ่างอาบน้ำพุ่งกระเด็นตกลงบนใบหน้าของเธอ และนั่นทำให้ซาบริน่าลืมตาไม่ได้ เธอโบกมืออย่างบ้าคลั่งและตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”

เดิมทีเธอว่ายน้ำไม่เป็น และเพราะเธอถูกชายคนนั้นตรึงเอาไว้ หัวใจจึงเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ดังนั้นเธอจึงไม่สังเกตว่าระดับน้ำในอ่างอาบน้ำสูงมากสุดก็แค่เพียงต้นขาเท่านั้น

ในขณะนี้ซาบริน่าเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำ เหงื่อ และน้ำตาบนใบหน้าซึ่งทำให้เธอดูน่าสงสารเป็นพิเศษ

ผู้ชายคนนั้นก็ก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำพร้อมกับเยาะเย้ย แล้วจับเธอไว้ในอ้อมแขนเพื่อให้เธอมั่นคง “ดูตัวเองบ้างสิ! ทำอย่างกับว่าฉันเหวี่ยงเธอลงทะเลอย่างนั้นแหละ ก็แค่อ่างอาบน้ำเล็ก ๆ ที่เธอกลัวก็เพราะคิดเองเออเองทั้งนั้นแหละ กลัวเพราะว่ายน้ำไม่เป็นหรือกลัวฉันกันแน่?”

ขณะที่เขาพูดนั้น ลมหายใจที่ชัดเจนของเขาและออร่าของผู้ชายที่มีเพียงบนตัวเขาเท่านั้นก็เข้ามาอยู่เหนือซาบริน่า

หัวใจของซาบริน่าเต้นเร็วขึ้น

เธอไม่สามารถแยกแยะได้ว่าคำพูดของเขามีการล้อเล่นมากแค่ไหน เธอตอบไปสุ่มสี่สุ่มห้าว่า “กลัว… กลัวคุณ แต่ก็กลัว… ก็กลัวตกน้ำเหมือนกัน”

“กลัวอะไรในตัวฉันกันแน่?” ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ซาบริน่าไม่รู้จะพูดอะไร

เธอกลัวเขาเพราะอะไรกันแน่?

แม้ว่าเธอจะมีลูกกับเขา แต่ในความเป็นจริง เธอไม่เคยอยู่คนเดียวกับผู้ชายอีกเลยตั้งแต่คืนนั้น แม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่กับเซย์นมาตลอดหกปีที่ผ่านมา แต่ทุกอย่างระหว่างพวกเขานั้นบริสุทธิ์อย่างยิ่ง

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซย์นเป็นเพียงพี่น้องกัน

ซาบริน่าไม่เคยใกล้ชิดกับชายใดในระยะใกล้ขนาดนี้ นับประสาอะไรกับการอยู่ในอ่างอาบน้ำด้วยกัน แบบนี้ เธอจะไม่กลัวได้อย่างไร?