โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 221

ซาบริน่าร้องไห้อย่างหมดหนทาง “ฉันจะไม่… จะไม่วิ่งหนี ฉันจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว”

ชายคนนั้นหัวเราะเยาะแล้วค่อย ๆ ก้มศีรษะลงและจูบเธอ

สิ่งที่ตามมาก็เกิดขึ้นอย่างมีเหตุผลและเป็นไปตามคาดตามที่มันควรจะเป็น นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาตามหามาเป็นเวลากว่าหกปี

มันเป็นจุดสิ้นสุดของความว่างเปล่าที่ร่างกายและจิตใจของเธอใฝ่หามาตลอดหกปีที่ผ่านมา

ต่อมา ซาบริน่าก็นอนอยู่ในอ้อมแขนของเซบาสเตียนและผล็อยหลับไป อย่างไรก็ตาม แม้กระทั่งตอนหลับ เธอก็ยังมีน้ำตาที่ใสสะอาดภายในดวงตา

ผู้ชายคนนั้นนั่งโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน หลังจากที่สะบัดละอองน้ำที่ใสราวคริสตัลออกจากร่างกายเรียบร้อย เขาก็เพียงแค่หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องน้ำมาคลุมร่างกายพวกเขาทั้งสองเอาไว้ จากนั้นจึงพาเธอออกไป

เธอหลับสนิท และเนื่องจากไม่ได้สติ เธอจึงเอามือโอบรอบคอเขาโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าทารกกำลังค้นหาอ้อมกอดของแม่โดยไม่รู้ตัว สิ่งนี้ให้ความรู้สึกอันบอบบางและใฝ่หาที่พักพิง

เขาเช็ดน้ำออกจากผมและร่างกายของเธอ และค่อย ๆ วางเธอไว้ใต้ผ้าห่ม เขามองดูเธอขณะที่เธออยู่ในความฝันอันแสนหวาน แต่ชายคนนั้นก็นอนไม่หลับ

เขาหยิบซิการ์ออกจากโต๊ะข้างเตียงโดยไม่ตั้งใจแล้วสูดดมควันในขณะที่เขามองดูใบหน้าที่หลับใหลของเธอ

ผิวของเธอใสและอ่อนโยนเหมือนเมื่อหกปีก่อน แต่ใบหน้าของเธอบางลงและอ่อนแอกว่าเมื่อหกปีก่อน มันยังเล็กเช่นเดิม และเซบาสเตียนถึงกับสงสัยว่าใบหน้าของเธอใหญ่เท่ากับครึ่งฝ่ามือของเขารึเปล่า?

ร่างกายของเธอยิ่งบางและอ่อนแอลงราวกับใบไม้เพียงใบเดียว

ในช่วงหกปีที่ผ่านมา เธอใช้ชีวิตแบบไหนกัน?

ซิการ์ของเขาหมดไปครึ่งทาง โทรศัพท์ของชายคนนั้นก็ดังขึ้น

เขาหยิบขึ้นมาเปิดดู เป็นสายเรียกเข้าจากพ่อของเขา

หกที่แล้ว เมื่อเกรซ แม่ของเขาป่วยหนัก พ่อและแม่เลี้ยงของเขาอยู่ห่างไกล เป็นเรื่องปกติเพราะเขากำจัดลูกชายของแม่เลี้ยงทั้งหมด นั่นทำให้เธอเศร้าโศกมาก เธอจึงไปรักษาตัวที่ต่างแดน

พ่อเขาพาแม่เลี้ยงไปต่างประเทศเพื่อปลอบโยนเธอ

พ่อเขากลับมาเมื่อหกเดือนต่อมา