โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 224

ชายคนนั้นขยุ้มผมยุ่งเหยิงของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ว่า “จะบอกทางลัดให้นะ”

ซาบริน่าตอบกลับไป “อะไรนะ… ทางลัดอะไร?”

“ถ้าเธอปรนนิบัติฉันอย่างดี ฉันอาจเป็นคนเดียวที่ช่วยเธอล้างหนี้ที่เธอเป็นหนี้ฉันอยู่ก็ได้”

ซาบริน่าพูดไม่ออก

ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัว เธอเห็นชายคนนั้นยกมือขึ้นเพื่อปิดสวิตช์ไฟติดผนังแทน จากนั้นชายคนนั้นก็โอบกอดเธออีกครั้งและพูดอย่างผ่อนคลายว่า “นอนเถอะ!”

ซาบริน่าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องนอนบนหน้าอกของเขาอย่างระมัดระวัง แต่เธอก็ลังเลที่จะนอนลงไป

เธอต้องการลุกขึ้นเพื่อดูว่าไอโนะลูกสาวของเธอนอนหลับเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก่อนที่เธอจะลุกขึ้น ชายคนนั้นก็ยกขาของเขาขึ้นและตรึงเธอไว้ เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

เธอทำได้เพียงอยู่ในอ้อมแขนของเขาและไม่กล้าหายใจดังเกินไป

ซาบริน่าทำได้แต่สวดอ้อนวอนให้เธอได้ยินเสียงเมื่อลูกสาวตื่นและร้องไห้เพราะไม่เห็นว่าแม่ของตนอยู่เคียงข้าง

บางทีอาจเป็นเพราะเธอเหนื่อยเกินไป หรือไม่อาจเป็นเพราะเธอคิดถึงลูกสาวก็เป็นได้ ซาบริน่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอผล็อยหลับไปในที่สุด

มีเพียงเสียงลมหายใจของเธอในอ้อมแขนของเซบาสเตียนเท่านั้น

อาจเป็นเพราะมันหนาวเกินไปหรือเพราะผ้าห่มของเซบาสเตียนบางมาก ซาบริน่าเริ่มขยับเข้าไปใกล้ชายคนนั้นช้า ๆ ต่อมาร่างกายของเธอก็โน้มลงบนร่างกายของเขา ซาบริน่ามีหมอนข้างทรงกระบอกยาวตอนอาศัยอยู่ในเมืองเคียร์ราย ทุกครั้งที่เธอนอน เธอเคยชินกับการนอนตะแคง และขาของเธอก็พาดผ่านหมอนข้าง เธอรู้สึกปลอดภัยเสมอเมื่อนอนหลับแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอไม่มีหมอนข้างขณะหลับ เธอเอาขาของเซบาสเตียนเป็นหมอนข้างโดยไม่รู้ตัว ขาทั้งสองของเธอโอบรอบขาของเขาเหมือนเถาวัลย์

ซาบริน่านอนหลับสบาย แต่เซบาสเตียนนอนไม่หลับเป็นเวลานาน

เขาตามหาเธอมาหกปีแล้ว!