โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 23

“แม่คะ หนูขอโทษ” น้ำตาของซาบริน่าหยดลงบนมุมผ้าห่มของเกรซ เสียงของเธอแหบเล็กน้อยจากการร้องไห้ “หนูเพิ่งเข้าทำงานในบริษัท เพราะแบบนั้น หนูเลยต้องปฏิบัติตามข้อตกลงของเจ้านาย เจ้านายของหนูตัดสินใจในนาทีสุดท้ายที่จะส่งหนูไปทำธุระมาสักสองสามวันค่ะ หนูจึงมาพบแม่ตามเวลา"

"แม่ไม่ค่อยดีน่ะ สุขภาพของแม่แย่ลงเรื่อย ๆ "

ท่อระโยงระยางบนร่างกายของเกรซยังไม่ได้ถูกถอดออก เธอมองดูร่างของเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ฉันไม่รู้ว่าฉันจะลืมตาได้อีกไหมหลังจากที่มันปิดลง…”

“แม่คะ อย่าพูดอย่างนั้นสิ หนูไม่อยากให้แม่ทิ้งหนูไป ถ้าแม่ทิ้งหนู หนูต้องเหงามากแน่ หนูไม่ได้มีครอบครัวหลายคนในโลกนี้” ซาบริน่าซบตัวลงใต้จมูกของเกรซและร้องไห้ออกมา

ซาบริน่าเพิ่งได้รับการช่วยเหลือ แต่เธอไม่ได้กลับไปที่บ้านของเซบาสเตียน เธอใช้เวลาทั้งวันอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลเกรซแทน ซาบริน่าช่วยเกรซทำความสะอาดร่างกาย สระผม และตัดเล็บ ในตอนแรกเกรซเกือบจะเสียชีวิตแต่สีหน้าของเธอกลับมาดีขึ้นเป็นอย่างมากอีกครั้ง

ซาบริน่าดูแลเกรซอย่างละเอียดถี่ถ้วนจนลูกชายแท้ ๆ อย่างเซบาสเตียน ดูเหมือนส่วนเกิน ส่วนใหญ่เขายืนอยู่ด้านข้างเงียบ ๆ และมองดูแม่และลูกสะใภ้ปลอม ๆ ในตอนที่พวกเธอพูดคุยและหัวเราะกัน

หลังจากที่ซาบริน่าเห็นว่าเกรซหลับไปแล้ว เธอออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับไปที่บ้านของเซบาสเตียนและไปในที่ของเธอ

เมื่อกลับถึงบ้าน ซาบริน่าคืนสร้อยข้อมือสีเขียวมรกตให้เซบาสเตียนก่อนจะกลับไปที่ห้องนอนของเธอ “ของมีค่าอย่างนี้ ฉันขอคืนให้คุณดีกว่า”

สร้อยข้อมือถูกวางไว้บนมือของซาบริน่าอีกครั้งโดยเซบาสเตียน ตอนที่พวกเขาอยู่ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขามองดูซาบริน่า ไม่รับสร้อยข้อมือคืน แต่พูดอย่างสุขุมว่า "สร้อยข้อมือนี้ไม่ได้ให้เธอ แต่เธอจะสวมมันเพื่อปลอบใจแม่ของฉัน"

ซาบริน่ายิ้มบาง “ฉันไม่เคยคิดเช่นกันว่าคุณจะให้ของมีค่ากับฉัน”

หลังจากที่เซบาสเตียนช่วยชีวิตเธอในครั้งนี้ ซาบริน่าก็มีเรื่องที่จะพูดกับเซบาสเตียนมากขึ้น

“คุณฟอร์ด ครั้งแรกที่ฉันพบกับป้าเกรซ ป้าเกรซเข้ามาหาฉัน เธอเห็นว่าฉันยังเด็ก เธอจึงสงสารฉันและดูแลฉัน จากเรื่องหนึ่งก็นำมาสู่อีกเรื่องหนึ่ง และจากนั้นเราก็คุ้นเคยกันมากขึ้น ”

“หลังจากนั้น สุขภาพของเธอก็ทรุดโทรม เธอไม่สามารถทำงานที่หนักเกินไปได้ มันจึงเป็นหน้าที่ฉันที่ช่วยเธอทำให้เสร็จ”

“นี่คือมิตรภาพที่เราสร้างขึ้นเมื่อเราอยู่ในคุก”