โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 232

ท่านผู้เฒ่าชอว์ก้มลงมองเซลีน “เซลีน หนูคือเซลลี่เหรอ? เด็กที่ลูกสาวของฉันทิ้งไว้งั้นเหรอ?”

ใบหน้าของเซลีนเต็มไปด้วยน้ำตา “คุณตาคะ แสดงว่าตาเป็นพ่อของแม่หนู พวกเขาบอกว่าแม่ของหนูเป็นขอทาน แต่แม่ของหนูมีพ่อที่น่าเคารพและมีเกียรติเป็นอย่างมาก

“แต่ทำไมแม่ของหนูถึงกลายเป็นขอทานในตอนนั้นล่ะคะ คุณตา?”

เซลีนเคยรู้เรื่องพ่อของเขาและภรรยาเก่า

เมื่อลินคอล์นรับผู้หญิงคนนั้นมา เธออยากจะใช้เวลาที่เหลือกับลินคอล์นอย่างสุดหัวใจ แต่ลินคอล์นไล่เธอออกไปจากบ้านหลังจากที่เขาอยู่กับเธอ และหยิบฉวยเครื่องประดับทั้งหมดมาจากในกระเป๋าใบเล็ก ๆ ที่เธอถือติดตัวมาโดยตลอด

ลินคอล์นและเจดแต่งงานกันหลังจากเหตุการณ์นั้น

ต่อมาพวกเขารับเลี้ยงเซลีนซึ่งตอนนั้นอายุได้ 1 ขวบ เพราะเจดมีบุตรยาก แม้ว่าเซลีนจะเป็นลูกบุญธรรม แต่เธอก็ไม่ต่างจากลูกแท้ ๆ ในสายตาของเจดและลินคอร์น

ทั้ง 3 คน ในครอบครัวมีกลมเกลียวกันอยู่เสมอ

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครคาดคิดว่าหลังจากผ่านไป 20 ปี ผู้หญิงคนนั้นซึ่งครั้งหนึ่งเคยถูกลินคอล์นไล่ออกจากบ้าน กลับกลายเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของนายท่านอาวุโสชอว์

ผู้หญิงคนนั้น…

ทั้งสามคนในครอบครัวลินน์รู้ดีอยู่ในใจ และไม่มีใครพูดอะไร

เซลีนเป็นคนพูดจาไพเราะที่รู้วิธีปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์เสมอ ในตอนนั้นเธอร้องไห้ออกมาอย่างสุดหัวใจและยินดีกับนายท่านอาวุโสชอว์อย่างสุดความสามารถ เธอคร่ำครวญถึงความยากลำบากเมื่อแม่ของเธอให้กำเนิดเธอเป็นต้นมา