โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 239

หัวใจของไนเจลเต้นแรงขึ้น

เขามองหาซาบริน่า เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ทำ จากนั้นเขาก็จ้องมองสาวสังคมสักเจ็ดหรือแปดคนที่นำโดยเซลีนและพูดด้วยน้ำเสียงท้อใจเล็กน้อยว่า “ครอบครัวคอนเนอร์ล่มสลายไปแล้ว ดังนั้นคนอย่างเธอก็เลยมาดูถูกและล้อเลียนฉัน ฉันก็แค่อับอายเท่านั้น”

“แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันยังคงเป็นลูกพี่ลูกน้องของเซบาสเตียนอยู่ ไม่ว่ายังไงหากเป็นฉันแล้ว เซบาสเตียนก็ไม่ยอมอยู่เฉยแน่”

“อีกอย่างหนึ่งด้วยนะ เซลีน ลินน์!”

เซลีนตำหนิเขาด้วยน้ำเสียงที่แหลม “ไนเจล คอนเนอร์ นายกล้าเรียกชื่อฉันห้วน ๆ เหรอ!”

ไนเจลเยาะเย้ยอย่างดูถูก “ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นคู่หมั้นของเซบาสเตียน ญาติของฉันหรอก! ฉันรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้ที่เธอพาตัวมา ซาบริน่าเป็นผู้หญิงที่เซบาสเตียนจับตัวกลับมาได้ ลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นคนค่อนข้างแปลก ตราบใดที่คนคนนั้นเป็นของเขา แม้ว่าจะเป็นนักโทษที่เขานำกลับมา เขาจะไม่มีวันยอมให้ใครแตะต้องตัวนักโทษคนนั้นได้เลย”

“มิฉะนั้น ฉันไม่จำเป็นต้องบอกพวกเธอมากนักหรอกเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับพวกเธอใช่ไหม?”

“เซลีน อย่าเอาแต่พูดว่านี่เป็นนักโทษของเธอกับลูกพี่ลูกน้องของฉัน ซาบริน่าเป็นของลูกพี่ลูกน้องของฉันคนเดียวเท่านั้น ซาบริน่าไม่ใช่ของเธอ!”

“อย่าพูดถึงสิ่งที่เธอคิดไปเองว่าเป็นสิ่งที่อยู่ในใจลูกพี่ลูกน้องของฉัน ในความคิดของฉัน เธอเป็นได้แค่สิ่งปฏิกูลเหม็นเน่าเท่านั้น!”

เซลีนพูดว่า “แก! แก ไอ้สารเลว!”

ไนเจลไม่มองเซลีนอีกเลย เขามองแต่คนในสังคมเจ็ดถึงแปดคนที่พูดตะกุกตะกักและพูดในขณะที่เขาเยาะเย้ยว่า “ใช้ชีวิตสุขสบายมันน่าเบื่อนักรึไง? พวกเธอกล้าดียังไงถึงได้รวมหัวกับผู้หญิงงี่เง่าคนนี้ทำให้ผู้หญิงที่เซบาสเตียนพากลับมาต้องขายหน้า?”

“พวกเธออยากให้ลูกพี่ลูกน้องของฉันส่งพวกเธอไปที่ฟาเลาส์ต่อหน้าพ่อแม่ของพวกเธอรึไง?”

“ไม่ค่ะ...ฉันขอโทษ นายท่านไนเจล ฉัน...ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

“นายท่านไนเจล ฉันขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉัน...ฉันจะไปแล้วค่ะ!”

“ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย นายท่านไนเจล… ฉันยินดีที่จะค้างคืนกับคุณ ได้โปรดอย่าบอกเรื่องของฉันให้ลูกพี่ลูกน้องของคุณฟังเลยนะคะ”