โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 256

“เขาพยายามป้อนข้าวต้มฉันเหรอ?” ซาบริน่ารู้สึกไม่สบายใจกับความคิดนั้น แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบโต้ เซบาสเตียนก็ตักโจ๊กปลาเข้าปากของเธอไปแล้วหนึ่งช้อนเต็ม ๆ ซาบริน่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลืนโจ๊กเข้าไปอย่างว่าง่าย

ข้าวต้มอยู่ในอุณหภูมิที่เหมาะสม ซึ่งทำให้กลืนง่าย รสชาติถูกปรุงมาเป็นอย่างดี และชิ้นเนื้อปลาก็มีเนื้อสัมผัสที่เด้งนุ่มลิ้น

เมื่ออาหารถึงท้อง เธอรู้สึกว่าทั่วทั้งร่างของเธออบอุ่นขึ้น นอกจากนี้เธอยังรู้สึกงุนงงกับการท่าทีแบบนั้น ราวกับว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักที่รักกันจริง ๆ หรือสามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันด้วยความเข้ากันได้ดีมาเป็นเวลาหลายปี

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจเต้น เซบาสเตียนกลอกตาไปมองซาบริน่า และยื่นมือไปสัมผัสแขนเรียวเล็กของเธอ

“ผอมเกินไปแล้วนะ” เขาเยาะเย้ย “หนังหุ้มกระดูกแบบนี้ ไม่น่ากอดเลยนะ”

"..." ซาบริน่าไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร จนกระทั่ง เซบาสเตียนป้อนข้าวต้มให้เธออีกคำหนึ่ง ตอนนั้นเธอนึกอะไรบางอย่างได้และหัวเราะเยาะภายในใจตัวเอง

ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นห่วงเธอจริง ๆ เขาแค่ไม่พอใจที่เธอกอดไม่ได้และขายได้ในราคาที่ไม่ดี แค่เธอคิดว่าเขาห่วงใยเธอ หัวใจของเธอก็จมอยู่กับความผิดหวัง

'เธอจะเศร้าเรื่องอะไรกัน? ตั้งแต่พาตัวเธอกลับมาจากเมืองเคียร์ราย เขาก็บอกเธอแล้วว่าเธอมาที่นี่เพื่อใช้หนี้ และมันก็เท่านั้น' ซาบริน่าด่าทอตัวเองในความเงียบ เมื่อได้ทราบถึงเจตนาที่แท้จริงของชายผู้นี้ เธอตัดสินใจที่จะทำตามและยอมรับประทานข้าวอีกคำ

เซบาสเตียนจะเป่าข้าวต้มให้เย็นลงเหมือนกำลังป้อนอาหารเด็ก แต่เมื่อข้าวต้มปลาเหลืออยู่ประมาณหนึ่งในสาม ซาบริน่าก็หยุดและไม่ยอมรับประทานต่อ

“เป็นอะไรไป?” เซบาสเตียนถามขึ้น เพราะเขาไม่พอใจที่เธอหยุดรับประทานทั้งอย่างนั้น