โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 257

เขาพาเธอไปที่บริษัทของเขาและแนะนำให้เธอรู้จักกับผู้จัดการทุกคนที่มีความสำคัญในการสร้างตัวตนของเธอในฟอร์ด กรุ๊ป

เขาให้คิงส์ตันพาเธอไปที่ร้านอาหารระดับมิชลินสตาร์เพื่อรับประทานสเต๊กสำหรับเด็กโดยเฉพาะ เขายังให้นักออกแบบที่เก่งที่สุดในวงการมาเตรียมชุดให้เธอ และสิ่งเดียวที่เขาได้ตอบแทนมาคือการถูกเรียกว่า "พ่อตูดหมึก"

“ว่า” เซบาสเตียนตอบรับด้วยความจำยอม อย่างน้อยไอโนะก็ใช้คำว่า "พ่อ" นับได้ว่าเป็นพัฒนาการที่ดีหลังจากเรียก "เจ้าตูดหมึก" มานาน

“แม่หนูหลับอยู่รึเปล่า?” เขาถามต่อ ไอโนะพยักหน้า

“งั้นหนูก็ไปนอนเองเถอะ ตอนนี้หนูโตแล้วนะ หนูต้องเริ่มหัดทำอะไรด้วยตนเอง และนอนคนเดียวได้แล้ว!” เซบาสเตียนกำชับ วิธีสอนลูกของพ่อถูกกำหนดให้แตกต่างไปจากวิถีของแม่

“ก็ได้…” ไอโนะเชื่อฟังคำสั่งของพ่ออย่างน่าประหลาดใจ แต่เมื่อเขาอุ้มซาบริน่าและหันหลังเดินออกไป ไอโนะก็ดูกังวลและถามอย่างเร่งรีบว่า “พ่อ...ตูดหมึกจะพาแม่จ๋าไปไหน?”

“หนูต้องนอน แม่หนูก็เหมือนกัน” เซบาสเตียนไม่อยากอธิบายอะไรมากมาย

“อย่ามายุ่งกับแม่หนูนะ!”

“ถ้าฉันไม่ได้ยุ่งอะไรกับแม่หนู หนูก็คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอก” ซาบาสเตียนโต้กลับ

“…” ไอโนะอยากจะถามว่าพ่อของเธอว่าประโยคนั้นหมายความว่าอย่างไร แต่กลับรู้สึกสับสน เมื่อได้เห็นว่าแม่ของเธอโอบแขนรอบคอของเซบาสเตียนโดยไม่รู้ตัว

“ฉันไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้น ฉันไม่สนแล้ว ฉันใช้ชีวิตทุกวันเหมือนเป็นวันสุดท้ายของฉัน ให้ฉันตายในอ้อมแขนของคุณได้ไหม?” ซาบริน่าพึมพำ ในความฝันของเธอ เธอไม่อาจหนีเซบาสเตียนไปได้ ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน เธอไม่กลัวว่าเขาจะทำร้ายเธอ แต่วิธีที่เขาทำนั่นกลับทำให้เธอหลงทาง

เซบาสเตียนไม่พูดอะไรตอบกลับแต่กระชับแขนโอบเธอไว้แน่นก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนของเขา