โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 258

ในตอนนั้นเอง ซาบริน่าสังเกตเห็นว่าเขากำลังเกร็งกล้ามเนื้อราวกับว่ากลั้นหายใจ และอุณหภูมิร่างกายเขาก็สูงขึ้น ซาบริน่ากังวลว่าเขาจะเป็นไข้ เธอถามทันทีว่า "อะไรน่ะ...คุณเป็นอะไรไป?"

“หยุดขยับตัวสักที!” เขาตะคอก

“คุณไม่สบายรึเปล่า? เราไปหาหมอกันดีกว่าไหม? คือฉัน...ฉันอุ้มคุณไปไม่ไหวแน่”

"..." เซบาสเตียนลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไรและผละตัวไปให้ห่างจากซาบริน่าเพื่อลุกจากเตียง ทันใดนั้นซาบริน่าก็อ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเธอ ชายคนนั้นเปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์ แต่เขาก้าวลงจากเตียงอย่างสบายใจและสวมรองเท้าแตะต่อหน้าซาบริน่า ขณะที่ซาบริน่านั้นกลายเป็นสีแดงตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ทำอย่างกับไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างนั้นแหละ” เขาสูดลมหายใจและเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับรองเท้าแตะ ตามด้วยเสียงดัง “ปัง!” ของประตู

ซาบริน่าห่มผ้าแน่นและตัวสั่นในความเงียบ เธอคิดว่าเขาอาจจะโผเข้ากอดเธอได้ทุกเมื่อ เธอรออย่างใจจดใจจ่อเมื่อเวลาผ่านไปสองชั่วโมงโดยที่ชายคนนั้นไม่ก้าวออกมาจากห้องน้ำเลย ห้องพักเงียบสนิท ยกเว้นเสียงน้ำไหลในห้องอาบน้ำ

ซาบริน่ารู้สึกประหม่าเกินกว่าจะกลับไปนอนต่อ ดังนั้นเธอจึงรอ ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเซบาสเตียนก็โผล่ออกมาจากห้องน้ำ

เขาถูกล้อมรอบด้วยไอน้ำที่เย็นยะเยือกราวกับเป็นก้อนน้ำแข็งที่วางอยู่ในอุณหภูมิห้อง และซาบริน่าแทบจะสัมผัสได้ด้วยผิวของเธอแม้ว่าจะมีผ้าห่มห่มอยู่หลายชั้น โดยไม่มีการเตือนใด ๆ เซบาสเตียนกลับขึ้นไปบนเตียงและดึงซาบริน่าเข้ามาหาเขา

“อึก...” ซาบริน่าสะดุ้งโหยงเมื่อสัมผัสกับร่างกายเย็นเฉียบของชายคนนั้น และร้องออกมา “เย็นอะ...คุณ...ตัวคุณเย็นมากเลย”

“ถ้าจะโทษว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของใคร ก็ต้องโทษเธอนั่นแหละ!” เซบาสเตียนพึมพำเหมือนเขาไม่หนาวเลย! แน่นอนว่าเขาหนาวมาก! เป็นการทรมานที่มีเธออยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่สามารถทำอะไรกับเธอได้ แต่ เมื่อใดก็ตามที่เขานึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เขาเห็นในที่ห้องทำงานของเขา รอยฟกช้ำและรอยถลอกบนตัวเธอล้วนน่าตกใจ