โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 267

พวกเธอต้องคำนึงถึงความเหมาะสม

“อเล็กซ์ วันนี้ที่ฉันมาเนี้ยเพราะนายชวนหรอกนะ จะมีใครรู้บ้างไหมว่าเซบาสเตียนมันจะปรานีคนอย่างฉันบ้างรึเปล่าวะ ฉันหมายถึง นายน่ะรู้ดีกว่าฉันอยู่แล้วว่าหมอนั้นมันไร้ความเป็นมนุษย์มากขนาดไหนไง ฉันรู้สึกว่าฉันจะมีความสุขมากกว่านี้ถ้าได้ผูกมิตรกับหมอนั่นได้ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขารู้สึกเหมือนกันรึเปล่าไง!” ชายผู้พูดมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าและดูเหมือนคนอายุสามสิบ แม้จะมีหน้าตาที่ร้ายกาจ แต่ผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ เขาก็เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์น่าดู

“เคลวิน!” อเล็กซ์มีน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “ฉันจะบอกนายให้นะว่าไอ้เรื่องที่เซบาสเตียนจะปรานีนายหรือไม่นั้นน่ะ นายไม่มีสิทธิ์จะบ่นหรอกนะ แม้แต่ฉันที่โตมากับเจ้าหมอนั่นน่ะก็ยังไม่เคยได้รับความเมตตาจากเขามากนักเลย! เขาเป็นพวกหน้าเนื้อใจเสือก็จริงนะ แต่ก็ไม่เคยแทงข้างหลังใครหรอกนะเว้ย คิดถึงสิ่งที่นายทำในตอนนั้นสิ ถ้านายไม่ได้เล่นเขาไว้หนักเหมือนวันนั้น ป้าเกรซคงไม่ต้องเข้าคุก ไม่ต้องพูดถึงการตายจากอาการป่วยหลังจากนั้นเลย เซบาสเตียนจะมองข้ามเรื่องนี้ไปและผูกมิตรกับนายได้ยังไงวะ?”

“ก็ฉันโดนพี่ชายของเจ้าเซยาสเตียนมันบังคับนิหว่า ในตอนนั้น ตระกูลฟอร์ดเกือบจะครองเมืองเซ้าท์ ซิตี้อยู่แล้วนะ ถ้าฉันไม่ทำตัวเชื่อง ๆ พวกนั้นจะปิดทุกช่องทางทำมาหากินของตระกูลไวท์ในชายฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ไปเลยนะเว้ย แล้วทีนี้ จะให้ฉันทำไงได้ล่ะ?" เคลวินลดเสียงลงด้วยความจำยอม

“งั้นก็ยอมรับว่าทำผิดแล้วขอโทษออกไปสิ!” อเล็กซ์พึมพำ “เคลวิน ฉันแค่ช่วยนายในเรื่องนี้เพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนของฉันกับพี่ชายผู้ล่วงลับของนายสมัยอยู่ในกองทัพด้วยกันนะ ฉันจะไม่มีวันเป็นหนังหน้าไฟรับหน้าที่สานสัมพันธ์ระหว่างนายกับเจ้าเซบาสเตียนหรอกนะ”

“ฉันเข้าใจเว้ย ขอบคุณนะพี่ชาย” เคลวินตอบ บังเอิญเป็นตอนที่เซบาสเตียนผลักประตูและก้าวเข้ามา ทุกคนในห้องยืนพร้อมกันซึ่งเป็นเวลาเดียวกับการปรากฏตัวของชายคนนี้

“เซบาสเตียน!” อเล็กซ์เรียก

ชายสองคนที่อายุพอ ๆ กับอเล็กซ์ที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ เขาพูดว่า "เซบาสเตียน มาแล้วเหรอ"

เซบาสเตียนพยักหน้าอย่างเป็นกันเอง ซึ่งเขาจับมือของซาบริน่าแน่นตลอดเวลา ซาบริน่ายังคงสงบนิ่งและแน่วแน่ มันทำให้เธอแตกต่างจากผู้หญิงทุกคนในห้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งชุดสีขาวที่เธอสวม

ผู้หญิงเหล่านั้นทุกคนแต่งกายในสไตล์ที่เน้นความเย้ายวนหรือค่อนข้างเปิดเผย ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการแต่งกายของซาบริน่า เธอดูโดดเด่นราวกับดอกไม้ที่บอบบาง ไร้เดียงสาและสดใส และเมื่อดูจากมือของเธอที่ชายข้าง ๆ จับไว้ ราวกับเธอเป็นสมบัติที่ควรค่าแก่การดูแลเอาใจใส่ ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยก็เกิดอิจฉาซาบริน่าในทันที

“เซบาสเตียน นายมาสายไปครึ่งชั่วโมง นายก็รู้กฎดี นายต้องดื่มหนึ่งช็อตต่อทุกนาทีที่มาสาย นายจะต้องดื่มอย่างน้อยสามสิบช็อต ตกลงไหม?” ชายข้างอเล็กซ์ยิ้มกว้าง

เซบาสเตียนไม่สนใจชายคนนั้นและมองตรงไปที่เคลวิน "มาที่นี่ทำไม?"

ในเสี้ยววินาที เคลวินดูหงุดหงิดแต่ก็สามารถควบคุมตัวเองได้ในทันที “เซบาสเตียน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน มันก็หกปีมาแล้ว นายหายโกรธฉันแล้วรึยัง? ยกโทษให้ฉันได้ไหม ถ้าไม่เห็นแก่ฉัน เห็นแก่อเล็กซ์ก็ได้?”

“ฉันแปลกใจที่นายจำได้ว่าเคยเรียกฉันว่าเซบาสเตียนแบบนี้!” เซบาสเตียนโต้กลับอย่างเย็นชา

“นายรู้ไหมว่าทั้งมือและเท้าของฉันเนี้ยโดนพี่ชายของนายทุกคนมัดไว้แน่นเลยนะ ถ้าฉันไม่ยอมทำตามคำสั่งของเจ้าพวกนั้น ป่านนี้ธุรกิจของตระกูลไวน์ทั้งฝั่งตะวันตกและตะวันออกมีหวังโดนตระกูลฟอร์ดกลืนกินไปทั้งหมดแน่ ถ้าพี่ชายของนายทำลายตระกูลไวท์ได้สำเร็จจริง ๆ ตระกูลของฉันก็คงไม่สามารถเข้ามาช่วยนายตอนที่นายเริ่มโต้พี่ชายนายกลับไปได้หรอก จริงไหม? ตอนที่เราเข้าร่วมเป็นกองกำลังให้กับนายในตอนนั้น ไม่มีใครยอมถอยเลยสักก้าวนะเว้ย!” เคลวินโต้

อันที่จริง เซบาสเตียนเคยโดดเดี่ยวและไม่มีใครในตระกูลฟอร์ดให้พึ่งพา แต่เขาโชคดีที่ได้เจอเพื่อนจำนวนหนึ่งตอนที่เขาลี้ภัย ทั้งอเล็กซ์และเคลวินอยู่ในหมู่คนเหล่านั้นที่เขาไว้วางใจได้ เพื่อนของเขาเหล่านี้ล้วนมาจากครอบครัวที่มีอิทธิพลนอกเมืองเซ้าท์ ซิตี้ และเซบาสเตียนเพียงจัดการเฉพาะสิ่งที่เขาได้รับมาในปัจจุบันด้วยการสนับสนุนของพวกเขา

ในที่สุด เซบาสเตียนก็หัวเราะออกมา “นายต้องดื่มสามสิบช็อตแทนฉัน!”

“ไม่มีปัญหา! ว่าแต่ว่า...” เคลวินแสดงสีหน้าผ่อนคลายด้วยรอยยิ้ม และเขาหันไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างกายเซบาสเตียน "คุณผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอ เซบาสเตียน? ไม่ใช่เซลีนที่อยู่เคียงข้างนายเหรอ?"

เมื่อรู้ว่าเขากำลังพูดถึงเธอ ซาบริน่าก็โต้กลับทันทีโดยพูดว่า "ฉันเป็นแค่ผู้หญิงอีกคนที่คุณฟอร์ดพามาด้วยน่ะค่ะ"