โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 287

ซาบริน่าไม่รีบร้อนที่จะเข้าไปข้างใน เธอยืนอยู่นอกหน้าต่างมองดูคู่พ่อและลูกสาว เซบาสเตียนกำลังสร้างบ้านไม้อย่างจริงจัง ซาบริน่าเห็นความสดใสแบบเด็ก ๆ และความสุขที่เปล่งออกมาจากเขา ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงความสุขอันยิ่งใหญ่ แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่มันเป็นเพียงความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของเธอเท่านั้น กระนั้น สำหรับเธอมันก็เพียงพอแล้วที่จะรู้สึกถึงความอบอุ่น

เรื่องนี้ทำให้ซาบริน่านึกถึงตอนที่เธออายุสิบสองปี เธอถูกแม่แท้ ๆ ส่งไปอยู่กับครอบครัวลินน์ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอมองดูครอบครัวลินน์ที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในทุกวัน และเธอก็เป็นแค่ลูกบุญธรรมที่ไม่มีใครต้องการ เธอมองดูลินคอล์นและเจดที่โยนเซลีนขึ้นไปบนอากาศและคว้าตัวเธอไว้ก่อนจะตกลงมา ในแต่ละครั้ง เซลีนจะร้องออกมาอย่างมีความสุข ส่วนเธอก็เป็นเหมือนสุนัขจรจัดไร้เจ้าของได้แต่เฝ้ามองอยู่ข้าง ๆ ฝันว่าถูกอุ้มแต่ไม่เคยได้อ้อมกอดนั้นเลยสักครั้ง

แต่ละปี ในช่วงวันเกิดของเซลีน ครอบครัวลินน์จะทำเหมือนขนหน้าแข้งไม่ร่วงที่จัดวันเกิดที่มีความหมายให้เซลีน เมื่อมองดูเซลีนที่สวมชุดเจ้าหญิงและสวมมงกุฎขณะอธิษฐานกับเค้กขนาดมหึมาและสวยงามนั้น ซาบริน่าก็จะเฝ้าฝันอยู่เช่นนั้น เธอฝันว่าสักวันจะได้เค้กแบบนั้น ทว่านั่นไม่เคยเกิดขึ้น ต่อมา เมื่อซาบริน่ารู้ว่าลูกของเธอเป็นลูกของเซบาสเตียน ความคิดแรกของเธอคือเธอจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกของเธอใช้ชีวิตอย่างยากจน เธอจะทำให้มั่นใจว่าลูกของเธอจะได้รับสิ่งที่สมควรจะได้อย่างแน่นอน

เช่นเดียวกับตอนนี้ ไอโนะมีพ่ออยู่กับเธอ และเป็นเหมือนเจ้าหญิงที่มีความสุข ซาบริน่ามองดูเงียบ ๆ ขณะที่เซบาสเตียนและไอโนะเล่นของเล่นในห้องอย่างมีความสุข เธอเห็นตอนที่เซบาสเตียนล้างเท้าที่สกปรกของไอโนะ ตอนที่เซบาสเตียนอุ้มไอโนะขึ้นเตียง จากนั้น เธอก็เห็นเขาอ่านเรื่องราวบางอย่างให้ไอโนะฟังจนไอโนะผล็อยหลับไป

เมื่อเซบาสเตียนก้าวออกจากห้องของไอโนะ เขาเห็นซาบริน่ายืนอยู่ข้างนอก เขาถามเธออย่างเย็นชาว่า “เธอไม่เหนื่อยเหรอ?!”

ซาบริน่าถึงกับอึ้ง "คะ? คุณพูดว่าอะไรนะ?"

“ทำไมยังไม่นอน?!” เซบาสเตียนเอ่ยถาม

ซาบริน่าตอบว่า “ฉัน…ฉันกำลังรอคุณอยู่”

"รอฉันเหรอ?" ริมฝีปากของเซบาสเตียนกระตุกขณะหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “กำลังรอให้ฉันสอนวิธีรับใช้ผู้ชายเหรอ? หรือรอให้ฉันอาบน้ำให้เธอ? หรือรอให้ฉันพาเธอขึ้นเตียง?”