โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 50

เธอไม่มีความสามารถในการต่อสู้กับสิ่งที่โอบล้อมเธอ สิ่งนั้นปฏิบัติต่อเธอเหมือนของเล่น มด และเศษใบไม้ใบหญ้า

เธอเป็นคนไม่มีเงิน ไม่มีอะไรจะถอย และเหนื่อยล้า

เธอไม่อยากจะต่อสู้อีกต่อไป

หากวันนี้เธอจะถูกทำให้ขายหน้าอีกครั้ง เช่นนั้นเธอก็จะต้องจบชีวิตลง

อาจเป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้พาลูกของเธอไปพร้อมหน้ากันกับแม่ของเธอ

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ยืนขึ้น หลังจากมองไปที่ซาบริน่าผู้เชื่อฟัง สายตาของเขาที่มองลงไปที่ซาบริน่าก็ยิ่งดูถูกมากขึ้นไปอีก

“คนอย่างเซบาสเตียน ฟอร์ด ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่เต็มใจจะขึ้นเตียงนอนกับฉัน! เธอมันตรงกันข้ามเลย เธอไม่คู่ควร!” เซบาสเตียนพูดอย่างเย็นชา “ฟังฉันให้ดี! ในขณะที่ยังมีความสัมพันธ์ในชีวิตสมรสกับฉัน ในช่วงเดือนนี้ เธอควรทำหน้าที่ของภรรยาและอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนไหน! ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งนี้เพียงครั้งเดียว!”

ชายหนุ่มปล่อยเธอไว้อย่างนั้นและลุกขึ้นจากไปหลังจากพูดอย่างนั้น

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอไปยุ่งกับผู้ชายเหรอ?

เธอเป็นผู้หญิงที่ตั้งท้อง ยากจน และไม่สามารถแม้แต่จะกินได้เพียงพอ เธอจะไปยุ่งกับใครได้?

เธอต้องการเพียงให้เกียรติความสัมพันธ์ตามสัญญาของเธอกับเขาอย่างระมัดระวัง และเธออาจจะได้รับเงินหลังจากสองเดือน อย่างน้อยเธอก็สามารถเลี้ยงตัวเองและลูกของเธอในเวลานั้นได้

“ฉันแค่ต้องการมีชีวิตอยู่และเลี้ยงลูกของฉัน ฉันจะไม่ยุ่งกับใคร” ซาบริน่า พึมพำกับตัวเองในห้องนั่งเล่นคนเดียว

วันต่อมา

เธอตื่นแต่เช้าตามปกติ ซื้ออาหารระหว่างทางและขึ้นรถประจำทางไปเยี่ยมเกรซที่โรงพยาบาล หลังจากที่เธอคุยกับเกรซอยู่พักหนึ่ง เธอก็รีบไปที่สำนักงานใหญ่ของสำนักงาน

เธอต้องรายงานตัวกับผู้อำนวยฝ่ายออกแบบ เนื่องจากเธอไม่มาทำงานเมื่อวานนี้

“ฉันขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการ ฉันมาที่นี่เพื่อส่งใบลางานของฉันย้อนหลังค่ะ” ซาบริน่าพูดอย่างระมัดระวังโดยก้มศีรษะลง

เธอเพิ่งทำงานได้หนึ่งเดือน แต่เธอขาดงานถึงสองครั้งแล้ว

“ไม่จำเป็นต้องยื่นใบลา เธอทำงานทั่วไปที่ไซต์ก่อสร้างอยู่ดี ดังนั้นเมื่อวานก็นับว่าเป็นวันทำงานหนึ่งวันด้วย” ผู้อำนวยการกล่าวอย่างเฉยเมย

ฝ่ายออกแบบทั้งหมดมีคนหลายสิบคน และพวกเขาก็เพียงแต่สั่งให้เธอทำทุกสิ่ง

“ซาบริน่า ซื้อกาแฟให้ฉันหน่อย”

“ซาบริน่า ทำสำเนาให้ฉันด้วย”

“ซาบริน่า นำอาหารกลางวันมาให้ทั้งแผนก”

“ซาบริน่า นำน้ำชายามบ่ายมาให้พวกเราหน่อย”

ซาบริน่าพูดไม่ออก

หลังเลิกงาน เธอเพียงแต่กลับบ้านหลังจากที่ทั้งแผนกออกไปแล้ว

เมื่อเธอยืนอยู่ที่ป้ายรถประจำทางเพื่อรอรถ เธอเหนื่อยจนไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง ในขณะนั้นรถสปอร์ตหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

“ซาบริน่า ขึ้นมาสิ” ไนเจลเลิกคิ้วมองเธออย่างทะเล้น