โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 50

เธอไม่มีความสามารถในการต่อสู้กับสิ่งที่โอบล้อมเธอ สิ่งนั้นปฏิบัติต่อเธอเหมือนของเล่น มด และเศษใบไม้ใบหญ้า

เธอเป็นคนไม่มีเงิน ไม่มีอะไรจะถอย และเหนื่อยล้า

เธอไม่อยากจะต่อสู้อีกต่อไป

หากวันนี้เธอจะถูกทำให้ขายหน้าอีกครั้ง เช่นนั้นเธอก็จะต้องจบชีวิตลง

อาจเป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้พาลูกของเธอไปพร้อมหน้ากันกับแม่ของเธอ

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ยืนขึ้น หลังจากมองไปที่ซาบริน่าผู้เชื่อฟัง สายตาของเขาที่มองลงไปที่ซาบริน่าก็ยิ่งดูถูกมากขึ้นไปอีก

“คนอย่างเซบาสเตียน ฟอร์ด ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่เต็มใจจะขึ้นเตียงนอนกับฉัน! เธอมันตรงกันข้ามเลย เธอไม่คู่ควร!” เซบาสเตียนพูดอย่างเย็นชา “ฟังฉันให้ดี! ในขณะที่ยังมีความสัมพันธ์ในชีวิตสมรสกับฉัน ในช่วงเดือนนี้ เธอควรทำหน้าที่ของภรรยาและอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนไหน! ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งนี้เพียงครั้งเดียว!”

ชายหนุ่มปล่อยเธอไว้อย่างนั้นและลุกขึ้นจากไปหลังจากพูดอย่างนั้น

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอไปยุ่งกับผู้ชายเหรอ?

เธอเป็นผู้หญิงที่ตั้งท้อง ยากจน และไม่สามารถแม้แต่จะกินได้เพียงพอ เธอจะไปยุ่งกับใครได้?

เธอต้องการเพียงให้เกียรติความสัมพันธ์ตามสัญญาของเธอกับเขาอย่างระมัดระวัง และเธออาจจะได้รับเงินหลังจากสองเดือน อย่างน้อยเธอก็สามารถเลี้ยงตัวเองและลูกของเธอในเวลานั้นได้

“ฉันแค่ต้องการมีชีวิตอยู่และเลี้ยงลูกของฉัน ฉันจะไม่ยุ่งกับใคร” ซาบริน่า พึมพำกับตัวเองในห้องนั่งเล่นคนเดียว

วันต่อมา

เธอตื่นแต่เช้าตามปกติ ซื้ออาหารระหว่างทางและขึ้นรถประจำทางไปเยี่ยมเกรซที่โรงพยาบาล หลังจากที่เธอคุยกับเกรซอยู่พักหนึ่ง เธอก็รีบไปที่สำนักงานใหญ่ของสำนักงาน

เธอต้องรายงานตัวกับผู้อำนวยฝ่ายออกแบบ เนื่องจากเธอไม่มาทำงานเมื่อวานนี้

“ฉันขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการ ฉันมาที่นี่เพื่อส่งใบลางานของฉันย้อนหลังค่ะ” ซาบริน่าพูดอย่างระมัดระวังโดยก้มศีรษะลง

เธอเพิ่งทำงานได้หนึ่งเดือน แต่เธอขาดงานถึงสองครั้งแล้ว

“ไม่จำเป็นต้องยื่นใบลา เธอทำงานทั่วไปที่ไซต์ก่อสร้างอยู่ดี ดังนั้นเมื่อวานก็นับว่าเป็นวันทำงานหนึ่งวันด้วย” ผู้อำนวยการกล่าวอย่างเฉยเมย