โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 51

มีชายอีกคนหนึ่งอยู่ในรถของไนเจล

ซาบริน่าส่ายหัว “ขอบคุณค่ะ นายท่านไนเจล แต่ฉันคิดว่าฉันจะขึ้นรถประจำทาง”

"พวกเราไม่กัดหรอก นี่คือเพื่อนรักของฉัน เซย์น! ขึ้นมาเลย!" น้ำเสียงของไนเจลไม่ยอมให้เธอต่อรองใด ๆ และฟังดูเหมือนคำสั่งมากกว่า "ฉันรู้ว่าในแต่ละวันเธอมีงานต้องทำมากมาย ซึ่งเกิดขึ้นกับพนักงานใหม่ทุกคน มันจะดีขึ้น ขึ้นมาเลย เดี๋ยวฉันไปส่งเอง!"

ซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธออย่างลังเลและในที่สุดก็ยอมแพ้ ผู้ชายอีกคนในรถที่ชื่อเซย์นดูเรียบร้อยและสุภาพ เขานับถือซาบริน่าด้วยความเคารพและกล่าวทักทาย “นายหญิงฟอร์ด ผมได้ยินเกี่ยวกับคุณมาหมดแล้ว”

ซาบริน่ายิ้มอย่างอ่อนโยนและก้มศีรษะลง ชายสองคนที่นั่งข้างหน้าเธอมีพื้นฐานที่ร่ำรวย คนแบบที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เธอไม่รู้เลยว่าพูดคุยกับพวกเขาอย่างไร ไม่ต้องพูดถึงว่าจะดึงดูดพวกเขาอย่างไร เธอจึงตัดสินใจว่าควรเงียบไว้ดีที่สุด

“กลับไปบ้านลูกพี่ลูกน้องฉันไหม?” ไนเจลถาม

โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นก่อนจะรับสาย และเมื่อเธอหยิบมันขึ้นมา มันก็แสดงว่าสายนั้นมาจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก เธอไม่ได้คิดอะไรมากและพูดว่า "สวัสดีค่ะ นี่ใครคะ?"

เสียงชายวัยกลางคนผ่านออกมาและตอบว่า "สวัสดี ฉันกำลังคุยกับคุณสก๊อตต์อยู่หรือเปล่า? ฉันโทรจากบริษัทโคดา ลิสซิ่ง..."

ซาบริน่าเกร็งตัวขึ้นทันทีและขัดจังหวะชายคนนั้นก่อนจะพูดจบ “เอ่อ ขอโทษค่ะนายท่านตง ฉันคิดว่าฉันต้องการใช้กล้องอีกหน่อยน่ะค่ะ ฉันอยากใช้กล้องอีก…” ซาบริน่าพูดอย่างกระทันหัน ปิดลำโพงบนโทรศัพท์ของเธอแล้วหันไปถามไนเจล “ขอโทษค่ะนายท่านไนเจล ฉันต้องการยืนยันกับคุณว่าเมื่อไหร่...เราจะได้เงินเดือนของเราคะ?”

“ในวันที่ 15 ของทุกเดือน เธอจะต้องรออีก 17 วัน ก่อนจะวันที่ 15 ของเดือนหน้า” ไนเจลตอบหลังจากคำนวณอย่างรวดเร็วในหัวของเขา