โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 52

เธอต้องการเงินอย่างมากในขณะนี้ ไนเจลดูเหมือนจะมองเธอออกและพูดด้วยท่าทีที่ไม่ใส่ใจ “เงินที่เธอถืออยู่น่าจะไม่เกิน 3,000 ดอลลาร์นะ อะไร? เธอกลัวว่าฉันจะใช้เงินนั่นซื้อเธอมานอนเล่นด้วยอย่างนั้นเหรอ? ใจเย็น! ฉันไม่ได้สนใจเธอ! ฉันแค่คิดว่าสาวบ้านนอกอย่างเธอน่าสงสารจริง ๆ ถือว่าเงินนั่นเป็นเงินทำบุญทำทานแล้วกัน ถ้ารับไม่ได้จริง ๆ พอได้เงินเดือนมา ค่อยผ่อนเป็นงวดก็ได้”

“ขอบคุณค่ะ” ซาบริน่ายกมือขึ้นรับเงิน

“เพราะฉะนั้น! เวลาของฉันมีค่ามากนะ เลิกทำให้ฉันเสียเวลาไปมากกว่าที คราวหน้าที่ฉันบอกว่าฉันจะไปส่งเธอ เธอควรขึ้นรถทันที” ไนเจลพูดหยอกล้อขณะจ้องมองไปยังเงาสะท้อนของซาบริน่าที่หน้าแดงจากกระจกมองหลังในรถของเขา

“ตกลงค่ะ” ซาบริน่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างสงบโดยไม่พูดอะไรอีก อีกอย่างเธอพยายามเก็บอาการปั่นปวนที่หมุนวนอยู่ในท้องตลอดนี้อยู่

ไม่ว่าธอจะไปที่ไหน ความทุกข์ยากก็รอเธออยู่เสมอ ครอบครัวลินน์ดูหมิ่นวางแผนที่ทำให้เธอทุกข์ทรมาน เซบาสเตียน ฟอร์ดบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการด้วยอำนาจของเขา แม้แต่มาร์คัส ชอว์ซึ่งเคยให้นามบัตรกับเธอพร้อมกับมือที่ช่วยเหลือเธอก้เป็นเพียงแค่ลมปาก

อย่างไรก็ตาม ไนเจลแตกต่างออกไป เขาทำราวกับว่าเขาไม่สนใจโลกและไม่เคยคิดไตร่ตรองในคำพูดของเขา ทุกบทสนทนาที่เขามีกับซาบริน่าล้วนเป็นการดูถูกเล็กน้อยเพราะคำเรียก 'สาวบ้านนอก' ที่เขาใช้

อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนที่ช่วยให้ซาบริน่าได้งานทำและเป็นคนที่ขับรถพาเธอไปที่เมืองจากที่บ้านเก่าของตระกูลฟอร์ดบนไหล่เขา เขายังยื่นมือช่วยเหลืออีกครั้งโดยให้เงินเธอหลายพันดอลลาร์เพื่อจ่ายค่าทดแทนสำหรับกล้องที่สูญหาย

ซาบริน่ารู้สึกถึงบางสิ่งที่อบอุ่นจุดประกายในตัวเธอ ขณะที่เธอตระหนักว่าถึงแม้ไนเจลจะดูไม่เหมือนแบบนั้น แต่เขาก็มีจิตใจเมตตา หลังจากปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในห้วงความคิด เธอพลันพบว่าไนเจลกำลังมุ่งหน้าไปผิดทาง ดูเหมือนว่าเขาจะส่งเธอไปยังบ้านของเซบาสเตียนขณะที่เธอต้องการมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่เกรซเข้ารับการรักษา

"อืม...นายท่านไนเจล" ซาบริน่าเสียงดังขึ้นเล็กน้อยและยิ้มอย่างเขินอาย "ฉันขอโทษ แต่ฉัน...ฉันอยากจะไปโรงพยาบาล"

“ไปเยี่ยมป้าฉันใช่ไหม?” ไนเจลถาม