โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 58

ถ้ากล้องไม่หาย เธอก็ไม่ต้องการเงินที่ยืมมาจากไนเจลอีกต่อไป

“งั้น...ฉันไม่ต้องจ่ายใช่ไหมคะ?” ซาบริน่าถามอย่างร่าเริง

“ไม่มีแม้แต่ค่าเช่าเลย” นายท่านตงบอก

“ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณมากค่ะ ถ้า…ถ้าแบบนั้น ฉันจะไปได้แล้วใช่ไหมคะ?” ซาบริน่ายืนยันอีกครั้งด้วยความโล่งใจ

“ได้แน่นอน คุณสก๊อตต์”

ซาบริน่าถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและเดินออกจากลิสซิ่ง เซ็นเตอร์ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าปัญหาทั้งหมดได้ทิ้งไว้อยู่ข้างหลังเธอแล้ว

“คุณสก๊อตต์ ผมขอเวลาของคุณสักครู่ได้ไหมครับ” มาร์คัสเรียกจากด้านหลังเธอ เขาตระหนักขึ้นได้ทันทีว่าซาบริน่าขอยืมเงิน 2,000 ดอลลาร์จากเขาตอนกลับมาจากงานปาร์ตี้ เพื่อชดเชยกล้องที่หาย และ 2,000 ดอลลาร์เทียบไม่ได้กับที่มาร์คัสใช้ไปสำหรับอาหารมื้อเดียว

“คุณต้องการอะไรคะ คุณชอว์?” ซาบริน่าถาม

“คุณยังต้องการเงินอยู่ไหมครับ?” มาร์คัสเอ่ยถามเหมือนกำลังพยายามเริ่มต้นหาหนทางแก้ตัว

“อย่างที่คุณเห็นนะคะ ฉัน...ไม่ต้องการแล้วค่ะ” ซาบริน่ายิ้มอย่างอ่อนโยน

“ผมเคยคิดว่าคุณเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาหลอกลวงเพื่อหาเงินเท่านั้น ดังนั้นเมื่อวันก่อนคุณโทรหาผม ผม...”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณชอว์ คือ...เราไม่ได้รู้จักกันตั้งแต่แรกน่ะค่ะ ฉันเลยคิดว่ากำลังล้ำเส้นอยู่ ทุกคนก็คงตื่นกลัวคนแปลกหน้าที่อยู่ดี ๆ ก็ขอยืมเงินแบบนั้นแม้ว่าจะเป็นการเปิดปากคุยกันครั้งแรกก็ตาม ฉันเข้าใจดีเลยค่ะ ฉันเสียใจแทบจะทันทีที่กดเบอร์โทรหาคุณ ฉันรู้ดีเลยแหละค่ะว่ามันคงจะทำให้คุณกระอักกระอวนไม่น้อย เพียงแค่เจอใครบางคนในงานเลี้ยงแบบนั้น คงจะเรียกอย่างเต็มปากไม่ได้ว่าเป็นคนรู้จักกันด้วยซ้ำ ฉันซื่อบื้อเองที่ไม่รู้เรื่องแบบนี้ ดูแลตัวเองดี ๆ และหวังว่าคงจะไม่ได้...พบกันอีกครั้งนะคะ คุณชอว์” ซาบริน่าเดินออกไปทันทีที่พูดคำสุดท้าย