โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 68

“ยายบ้านนอกนั่นทำงานได้เร็วกว่าผู้ช่วยหัวหงอกหัวดำพวกนั้นด้วยซ้ำนะ เธอยังดูเด็กอยู่เลยและก็ดูเชื่อง ๆ ด้วย จนถึงตอนนี้ เคยเห็นเธอปริปากพูดอะไรออกมาสักคำแล้วเหรอยัง เธอแค่วิ่งไปตรงนู้นทีตรงนี้ทีเพื่อซื้อข้าวกลางวัน ชานม ของว่างและของกินให้เรา ไม่ดีเหรอไง?”

“ขอพูดอะไรหน่อยนะ ใบหน้าของนางก็ดูทรงเสน่ห์ไม่เบาเลย คิดว่าซาบริน่าดูสวยกว่าพวกเราสองคนไหม?”

“สวยกะผีน่ะสิ! ไม่เห็นเหรอไงว่านางใส่ชุดอะไรมาทำงาน? ชุดเดียวกันสามวันติดเลยนะเธอ พนันได้เลยว่าเสื้อผ้าของนางอ่ะราคาไม่เกินห้าสิบดอลลาร์ด้วยซ้ำ!”

“ฮิ ฮิ ชู่ว! เธอมาแล้ว”

คนในสำนักงานหยุดนินทาทันทีที่เห็นซาบริน่าเดินเข้ามา ซาบริน่าได้ยินทุกคำ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ

ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับเธอ นอกจากมีงานทำและได้เงิน เธอจัดข้าวของและนิ่งเงียบไปตลอดทั้งวัน เธอออกจากสำนักงานทันทีที่ถึงเวลาเลิกงาน และมุ่งหน้าไปที่ห้องผู้ป่วยของเกรซเพื่อดูแลเธอ

หัวใจของซาบริน่าเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เมื่อเห็นเกรซเริ่มผอมบางลงทุกวัน ความสัมพันธ์ระหว่างเซบาสเตียนกับเธออาจขึ้นอยู่กับสัญญา แต่เธอคิดจริง ๆ ว่าป้าเกรซเป็นครอบครัวเดียวที่เธอมีอยู่บนโลกใบนี้

เมื่อได้เห็นแสงสว่างแห่งชีวิตที่จางหายไปจากป้าเกรซ สิ่งนี้ทำให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความขมขื่นที่เกินจะบรรยาย และในไม่ช้า น้ำตาของซาบริน่าก็ไหลออกมาขณะที่คุยกับเกรซ

“โอ้ ลูกรัก ร้องไห้ทำไม?”

“แม่คะ… ” ซาบริน่าทรุดตัวลงในอ้อมแขนของเกรซแล้วอ้อนวอน “แม่คะ อย่าจากไปไหนเลยได้ไหมคะ? ถ้าแม่จากไป บนโลกนี้ หนูก็ไม่เหลือใครให้พักพิงแล้วนะคะ… ”

“พูดจาอะไรเหลวไหลน่ะ ลูกยังมีเซบาสเตียนและเจ้าตัวน้อยที่จะอยู่ด้วยในภายภาคหน้าอีก ลูกจะมีชีวิตที่มีความสุขและห้อมล้อมไปด้วยลูก ๆ หลาน ๆ มากมาย เข้าใจใช่ไหมจ๊ะ? โอ้ แม่เด็กหัวอ่อนของฉัน” เกรซปลอบโยน

ซาบริน่าผละจากอ้อมแขนของเกรซ และพยักหน้าอย่างหนักแน่น “แม่คะ หนูสัญญา หนูจะมาหาแม่ทุกวันพร้อมกับอาหารอร่อย ๆ และดอกไม้สวย ๆ นับจากนี้เป็นต้นไปเลยค่ะ” เธอพึมพำ