โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 85

ใบหน้าของซาบริน่าสดใสขึ้นทันตา

นี่คือแล็ปท็อปรุ่นใหม่ แล็ปท็อปที่ดีที่สุดที่เพื่องานออกแบบโดยเฉพาะ บางและสวยขนาดนี้จะไม่ชอบได้อย่างไร?

สำหรับเธอ แล็ปท็อปมีความหรูหรามากกว่ากล้องเสียอีก อย่างน้อยที่สุด ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา ปีที่แล้ว หรือแม้แต่สองปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยคิดที่จะซื้อแล็ปท็อปเลยด้วยซ้ำ

“ฉัน… ฉัน… ฉันชอบค่ะ” ซาบริน่าที่เย็นชาตามปกติไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ เธอไม่แม้แต่จะพูดจบด้วยซ้ำก่อนที่จะเริ่มอึกอัก

เธอผิดหวังในตัวเองเล็กน้อย

ซาบริน่าเกาศีรษะโดยไม่รู้ตัว เธอไม่สามารถหยุดตัวเองจากการเม้มปากและยิ้มขณะพูดว่า “ฉันไม่โง่ไปหน่อยใช่ไหมคะ?”

เซบาสเตียนพูดไม่ออก เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน ในที่สุดตอนนี้เธอก็ทำตัวเหมือนคนอายุยี่สิบ การที่เธอยิ้มนั้นช่างโง่เขลาและอ่อนหวาน คล้ายกับเด็กไร้เดียงสา

ชายหนุ่มไม่ตอบ เพียงแต่ดันแล็ปท็อปไปทางซาบริน่าขณะที่เขาพูดว่า “รับเอาไว้สิ”

จากนั้นเขาก็ออกไป

จากที่เห็น เขายังสวมเสื้อคลุมอาบน้ำอยู่ ซาบริน่าบอกได้เลยว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จไปเมื่อไม่นานนี้เอง เขาอาจจะนั่งรอเธออยู่ตรงนั้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมของเขาไม่ใช่แบบที่เขามักจะจัดให้ตรงและแข็งจนน่ากลัว

ตอนนี้ผมของเขาย้อยลงมาอย่างนุ่มนวลและเป็นธรรมชาติ ปรกหน้าผาก ปิดคิ้วครึ่งหนึ่งและดวงตาที่สุขุมนุ่มลึกและไร้จุดสิ้นสุด เขาไม่ได้ดูเย็นชาเหมือนปกติ

ซาบริน่าคิดขึ้นได้ว่าเมื่อห้าชั่วโมงก่อน เขาโอบกอดเธอด้วยแขนข้างหนึ่งเอาไว้ ฝ่ามือของเขาปิดตาและหูของเธอ ขณะที่แขนอีกข้างเอื้อมออกไปนอกหน้าต่าง กวัดแกว่งอาวุธอันโหดร้ายเพื่อกำจัดคนคนหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอก็ไม่กลัวเขาอีกเลย

เธอก้มศีรษะลงอย่างฉับพลัน ปล่อยรอยยิ้มบางออกมาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “ลุคคุณตอนนี้ดูมุ้งมิ้งดีนะคะ”

ด้วยเหตุนี้ ซาบริน่าจึงกอดแล็ปท็อปก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องนอนของเธอ

ชายคนนั้นตกตะลึงในขณะที่ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง

มุ้งงั้นเหรอ?

เซบาสเตียนแข็งทื่อไปครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดโทรออก สายนั้นได้การตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“นายน้อย คุณสก๊อตต์ขึ้นไปข้างบนแล้วครับ”

“คำว่า มุ้ง หมายความว่าอะไร?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

คิงส์ตันตกตะลึง

"ครับ?"

“ทุกวันนี้ เด็กผู้หญิงอายุยี่สิบเรียกผู้ชายว่า 'มุ้ง' งั้นเหรอ?”

คิงส์ตันตอบช้า ๆ “คือ... นายน้อยครับ มีคำว่า 'มิ้ง' ต่อท้ายด้วยรึเปล่าครับ?”

เซบาสเตียนพยายามทวนความจำอย่างระมัดระวัง

"มีสิ มีความหมายอะไรพิเศษรึเปล่า? เธอบอกว่าฉันเป็นพวกที่สังคมรังเกียจรึเปล่า?”

เขานึกย้อนกลับไปเมื่อตอนที่เขาจัดการกับผู้คนเหล่านั้นบนถนนบนภูเขาเมื่อเช้าวันนั้น เธออยู่ที่นั่น... เขาทำอะไรให้เธอรู้สึกอย่างนั้นหรือเปล่า?”

คิงส์ตันพูดติดอ่าง “อะแฮ่ม… อะแฮ่ม อะแฮ่ม คือว่า… นายน้อย คุณ…คือคุณ…”

"มีปัญหาอะไร?!" ชายคนนั้นถามอย่างหมดความอดทน

“มุ้งมิ้ง ใช่แหละ คือ… มันหมายความว่าน่ารักครับ เธอบอกว่านายน้อยน่ารักดีครับ”

เซบาสเตียนพูดไม่ออก

"ติ๊ด!" สายถูกตัดไปดื้อ ๆ

"นายน้อยครับ?" คิงส์ตันตกใจมากกับคนปลายสายจนตัวสั่น

เซบาสเตียนเข้าไปในห้องนอนและจ้องมองตัวเองที่หน้ากระจกก่อนจะบ่นกับตัวเองว่า “นี่มุ้งมิ้งเหรอ?”

หลังจากนั้นเขาก็เข้านอน