โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 94

ห้าจาน

ซาบริน่ามองดูอาหาร ขณะยิ้มพร้อมส่ายศรีษะ

บ้าไปแล้ว เป็นมื้อที่ฟุ่มเฟือยเสียจริง... เธอจะทานทุกอย่างให้หมดได้อย่างไรกัน?

อย่างไรก็ตาม เธอก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุข

เมื่อรับอาหารแล้ว ซาบริน่ายิ้มขณะที่เธอเดินกลับไปที่โรงอาหารของพนักงานเพื่อทานอาหาร ก่อนเข้าไป เธอสะดุดเข้ากับไนเจลและเซย์นเพื่อนของเขา

“โย่! ซาบริน่าสองวันที่ผ่านมาคุณมีเสี่ยเลี้ยงแล้วรึไง?” ไนเจลขวางทางเธอไว้ขณะที่เขาถามอย่างไม่ใส่ใจ

ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นมอง และยิ้มให้กับไนเจล

รอยยิ้มของเธอเปล่งประกายด้วยความสดใส

ไนเจลตกตะลึงอีกครั้ง

เป็นครั้งที่สองที่เขาได้เห็นรอยยิ้มนั้นของซาบริน่า ครั้งแรกเมื่อสามวันก่อน ขณะที่เธอรับประทานอาหารมื้อนั้นที่ไซต์ก่อสร้างของบริษัท

“ไนเจล สองวันที่ผ่านมาฉันไม่เจอคุณเลย คุณยุ่งเหรอคะ?” ซาบริน่ามองไปที่ไนเจล รอยยิ้มที่ยิ้มแย้มของเธอทำให้คิ้วของเธอโก่งโค้งขึ้น

ไนเจลพยักหน้าอย่างอ่อนโยน

“อืม ไม่ว่าคุณจะยุ่งแค่ไหน อย่าลืมว่าอีกไม่กี่วันฉันก็จะได้เงินเดือนแล้ว ฉันเคยบอกว่าหากฉันได้เงินเดือนแล้ว ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณ และคืนเงินให้คุณด้วย ดังนั้นอย่าลืมแล้วกันนะคะ”

ไนเจลยังคงมึนงง พูดติดขัด “อื้อ…ฉันไม่ลืม”

“วันนี้ฉันมีอาหารมากเลย คุณต้องการทานข้าวกับฉันไหมคะ กับเพื่อนของคุณด้วยก็ได้นะ?” ซาบริน่าถามอย่างกระตือรือร้น

ไนเจลส่ายหัว

“ก็ได้ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ” หลังจากพูดอย่างนั้น ซาบริน่าก็จากไปพร้อมกับอาหารที่ถืออยู่

ไนเจลมองอยู่นานมาก

เมื่อซาบริน่าเลี้ยวออกไปไกลเพื่อเดินไปที่โรงอาหารของพนักงานแล้ว ไนเจลก็ตีริมฝีปากของเขาก่อนจะถอนหายใจและพูดกับเซย์นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไปว่า “เซย์น วันนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นทำตัวผิดปกติ เธอไม่แค่เย็นชาและทำตัวห่างเหินเหมือนปกติ แต่เธอยังยิ้มจนดูน่าหลงไหลอีกด้วย นายแน่ใจเหรอว่านี่เป็นสาวชนบทที่เย็นชาและเข้าถึงไม่ได้คนนั้นน่ะ?”

เซย์นยังจ้องไปที่มุมที่ซาบริน่าหายลับไปและตกตะลึงอยู่ขณะนั้น เขาลูบคางขณะพึมพำกับตัวเอง

“ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจทีเดียว”

เมื่อมาถึงโรงอาหารแล้ว ซาบริน่ารู้ว่าเธอเองไม่สามารถทานอาหารทั้งหมดนี้ได้ด้วยตัวเธอคนเดียว เมื่อเธอพบเพื่อนร่วมงานสองคน เธอนั่งกับพวกเขาโดยเสนอแบ่งอาหารส่วนใหญ่ของเธอให้

หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ทำงานหนักเพื่อทำงานที่เพื่อนร่วมงานมอบหมายให้เธอ ตอนบ่ายสามโมงครึ่ง ซาบริน่าประหม่าขณะที่เธอถามแบบอ้อม ๆ ไปว่า “ขอโทษนะคะ ฉันจะทำงานที่คุณมอบหมายให้ฉันเสร็จที่บ้านในคืนนี้ค่ะ ฉันขอเลิกงานก่อนเวลาหน่อยได้ไหมคะ พอดีวันนี้ฉันมีธุระที่จะต้องทำน่ะค่ะ”

“กลับเลยก็ได้จ่ะ! ใครเขาทำงานออกแบบแค่ตอนเก้าโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นกันล่ะจ๊ะ!” เพื่อนร่วมงานของเธอดูเหมือนจะใจดีในวันนั้น

ซาบริน่ารู้ว่านั่นเป็นเพราะอาหารกลางวันอันโอชะของเธอ

เธอหยิบกระเป๋าขึ้นรถประจำทางไปที่โรงพยาบาลที่เกรซอยู่ เธอมาถึงในอีกไม่กี่น่าทีก็สี่โมงเย็นแล้ว ขณะที่มองไปรอบ ๆ เธอได้ยินเสียงอันร้ายกาจดังมาจากข้างหลังเธอ “เลิกมองไปทางนู้นทีทางนี้ทีได้แล้ว ฉันอยู่ข้างหลังเธอ”

“ฉันจะโชว์อะไรให้ดูนะ” ขณะที่เซลีนพูด เธอก็เปิดโทรศัพท์ของเธอให้ซาบริน่าดู

เมื่อเห็นแบบนั้น ซาบริน่าก็รู้สึกได้ถึงความโกรธของตัวเอง เธอยกมือขึ้นตบไปที่หน้าเซลีนอย่างรวดเร็ว

“อ๊าก…” เซลีนเซถอยหลังไป น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากการที่เธอถูกตบ “ซาบริน่า เธอกล้าทำร้ายฉันในเวลากลางวันแสก ๆ เหรอ? อย่าลืมว่าฉันคือคู่หมั้นที่แท้จริงของนายน้อยเซบาสเตียนนะ!”

“เธออย่ามั่นใจไปหน่อยเลย! อย่าลืมสิ ตอนนี้ฉันเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเซบาสเตียน!” ซาบริน่าโต้กลับอย่างดุเดือด

โดยที่เธอไม่รู้ว่าดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เธอจากทางด้านหลัง