โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น นิยาย บท 14

เมื่อเห็นว่าหรงจือจือไม่พูดจา

ฉีอวี่เยียนจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “พี่สะใภ้ ท่านเป็นพี่สะใภ้แท้ ๆ ของข้า ข้าออกเรือนทั้งที หากท่านไม่เติมสินเดิม ก็ดูจะใช้ไม่ได้สักเท่าไหร่นะ!”

“อีกอย่าง การแต่งงานของข้า พี่สะใภ้ยังเป็นคนช่วยข้าพูดจนสำเร็จ หากท่านไม่เติมสินเดิม ทางด้านจวนอ๋องเฉียน ก็คงจะพูดลำบากเช่นกันมิใช่หรือ?”

ว่ากันตามเหตุผล จวนอ๋องเฉียนสมรส ก่อนหน้านี้ไม่มีทางถูกใจครอบครัวที่มีแต่เปลือกนอกอย่างซิ่นหยางโหวง่าย ๆ แน่

ความจริงคือหรงจือจือมีชื่อเสียงด้านคุณธรรมเป็นที่ประจักษ์ ชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนมักจะชมนางไม่หยุดปาก บอกว่านางเป็นสตรีที่น่ารัก มีความชอบธรรม ทั้งยังกตัญญู น่าเสียดายที่ไม่ใช่หลานสะใภ้ของตนเอง

ดังนั้นเมื่อเห็นหรงจือจือเป็นผู้มาคุยเรื่องการแต่งงานให้น้องสาวสามีด้วยตนเอง พระชายาอ๋องเฉียนถึงได้ตกปากรับคำเพื่อหลานชายของตนเอง

ถึงแม้จะไม่ใช่หลานคนโตของภรรยาเอก แต่ฉีอวี่เยียนก็คู่ควรที่จะแต่งงานกับหลานชายคนรองของภรรยาเอก จึงเป็นที่อิจฉาของใครหลายคน

หรงจือจือมองฉีอวี่เยียน ถามอย่างพินิจพิจารณา “อวี่เยียน พี่ใหญ่ของเจ้าต้องการให้ข้าเป็นอนุเพื่อองค์หญิงม่านหวานั่น เจ้ารู้เรื่องหรือไม่?”

หรงจือจือแต่งงานเข้ามาสามปี ฉีอวี่เยียนดีต่อนางอย่างแท้จริง จึงไม่เสียดายที่จะใช้จ่ายเงินไปกับน้องสาวสามีคนนี้ ตั้งใจสั่งสอนนางให้รู้จักดูแลครอบครัว ซ้ำยังไปคุยเรื่องการแต่งงานกับหลานชายคนรองของพระชายาอ๋องเฉียน ซึ่งเป็นบุตรภรรยาเอกให้นางด้วยตนเองอีกด้วย

หากฉีอวี่เยียนไม่รู้เรื่อง เพียงแต่มาเพราะได้รับการยุยงส่งเสริมจากท่านแม่กับพี่ชายคนโต หรงจือจือยังพอเข้าใจได้

ฉีอวี่เยียนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่แยแส “รู้สิ! พี่สะใภ้ เรื่องนี้ในจวนต่างก็รู้กันหมดไม่ใช่หรือ? เฮ้อ ผู้ชายนี่นา ก็เป็นแบบนี้กันทั้งหมดไม่ใช่หรือ! การมีภรรยาและอนุมากมายก็เป็นเรื่องที่ปกติ พี่สะใภ้ท่านก็ต้องเปิดใจให้กว้างหน่อยสิ!”

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ หัวใจของหรงจือจือหม่นหมองลงอย่างสิ้นเชิง

เพียงแต่ครั้งนี้ นางไม่เพียงรู้สึกเย็นชากับตนเองเท่านั้น นางยังรู้สึกทรมานเป็นอย่างมากอีกด้วย ตอนแรกนางคิดว่าน้องสาวสามีคนนี้จะไร้เดียงสาและซื่อตรง ดังนั้นด้วยการขอร้องจากนางถาน จึงไปคุยเรื่องการแต่งงานที่จวนอ๋องเฉียนให้อีกฝ่ายด้วยตนเอง

แต่วันนี้เพิ่งรู้ว่า อีกฝ่ายก็เป็นคนเนรคุณเช่นกัน ตนแนะนำนางให้แก่จวนอ๋องเฉียน นี่คือการแต่งงานอย่างนั้นหรือ นี่คือการผูกพยาบาทต่างหาก! นางจะไม่ละอายใจต่อความเชื่อมั่นที่พระชายาอ๋องเฉียนมีต่อนางได้อย่างไร แล้วจะทำให้จวนอ๋องเฉียนขุ่นเคืองได้อย่างไร?