โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น นิยาย บท 18

เมื่อนางถานนึกถึงความเย็นชาเหล่านั้นที่ตนได้รับวันนี้ตั้งแต่เช้าตรู่ก็โมโหขึ้นมา แทบอยากจะกลืนหรงจือจือทั้งเป็น เมื่อเห็นบุตรชายถูกตนโน้มน้าวได้สำเร็จ

นางถานจึงพยายามต่อไป กล่าวขึ้นอีกว่า “ดังนั้นไม่เพียงเรื่องสินเดิม เจ้าห้ามปกป้องนาง เจ้าต้องคิดหาหนทาง เพื่อตั้งกฎให้นาง”

“ทำให้นางรู้ว่า ตั้งแต่ไหนแต่ไรเจ้าไม่ใช่ว่าอะไรก็นึกถึงแต่นาง คนที่เจ้ารักที่สุดในใจก็ไม่ใช่นางเช่นกัน องค์หญิงม่านหวากับลูกในท้องของนาง เจ้าต้องวางไว้เป็นอันดับหนึ่ง”

“ทำเช่นนี้หรงจือจือถึงจะรู้สึกถึงความลนลาน ถึงจะระมัดระวังตัว พยายามอย่างเต็มที่ เพื่อเอาชนะใจเจ้า”

ฉีจื่อฟู่แค่นหัวเราะ “เรื่องแค่นี้ลูกเข้าใจ! ก่อนหน้านี้ให้นางเป็นอนุ นางก็อยากจะหย่าร้าง เห็นได้ชัดว่าหัวแข็งเกินไป เมื่อก่อนลูกดีกับนางเกินไปหน่อย”

“หากนางรักข้าจริง ก็ต้องยินดีที่เป็นอนุ จะไม่ยอมร่วมหลับนอนได้อย่างไร? ท่านแม่วางใจ ลูกจะสั่งสอนนางให้ดี ทำแบบนี้เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น!”

หรงจือจือดีงามเกินไปแล้ว ตอนนั้นตอนที่เขายังนอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียง ทุกคนมาเยี่ยมเขา มักจะพูดถึงหรงจือจือ กล่าวว่าตนเองมีวาสนา

ราวกับว่าผู้ชายอกสามศอกอย่างตน เป็นเครื่องประดับของหรงจือจือ เพราะนางถึงได้รุ่งโรจน์อย่างทุกวันนี้

ตอนนั้นเขาไม่พอใจมาก ดังนั้นท่านแม่จัดการให้เจอกับหรงจือจือครั้งแรก ในใจของเขาก็อยากจะถอนหมั้น แต่เขาคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะงามล่มเมือง รูปโฉมและท่าทางโดดเด่น ทำให้เขาหัวใจเต้นรัว ปากยังจะพูดว่าถอนหมั้นออกมาอีกได้ที่ไหนกัน? แม้แต่ในฝันก็อยากจะสู่ขอนางกลับมา

ต่อมาได้แต่งงานกันแล้ว นางทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้ตน แต่ฉีจื่อฟู่มักจะรู้สึกว่าขาดอะไรไปบางอย่าง...

ขาดอะไรไปนะ เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก

เหมือนว่านางจะใส่ใจเขา แต่ก็เหมือนมีอะไรคั่นกลางอยู่ ดังนั้นอันที่จริงครั้งนี้เขาก็แค่อยากจะใช้เรื่องเป็นอนุ เพื่อทำให้หรงจือจือพิสูจน์ความรู้สึกที่มีต่อตน พิสูจน์ว่านางให้ความสำคัญกับตน ไม่ใช่เพราะตำแหน่งฮูหยินซื่อจื่อ