โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น นิยาย บท 27

ครั้นอาการป่วยทุเลาลงแล้วก็ไปแคว้นเจา รู้เสียที่ไหนว่าสถานการณ์ที่จวนเป็นเช่นไร?

เขากระแอมเบา ๆ เสียงหนึ่ง “จือจือ แม้ข้าจะมีความสามารถ แต่การพิจารณาของท่านแม่ก็มีเหตุผล แม้ไม่คิดถึงพวกเรา ก็ต้องคิดถึงการดำรงชีวิตของท่านแม่กับท่านพ่อใช่หรือไม่?”

เมื่อหรงจือจือได้ยินดังนั้น ก็ยิ่งดูถูกฉีจื่อฟู่เข้าไปอีก ช่างเป็นคนหน้าซื่อใจคดจริง ๆ กลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าเขาไร้ความสามารถ จึงโยนทุกอย่างไปไว้ที่บิดาของเขาแทน

หากเขาคิดมีใจซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา หรงจือจือก็คงไม่ดูถูกเขาถึงขั้นนี้หรอก

นางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “คือเช่นนี้นะเจ้าคะ! ข้าคิดว่ารายจ่ายในวันข้างหน้าของจวนโหวค่อยคิดหาวิธีเอาทีหลังก็ได้ เมื่อถึงเวลานั้นจะคิดหาหนทางแก้ไขได้เอง ตอนนี้ต้องคิดถึงเรื่องการแต่งงานของอวี่เยียนเป็นหลักก่อน ถึงอย่างไรก็ถึงอายุที่ต้องออกเรือนแล้ว แต่ในเมื่อพวกท่านว่ากันเช่นนี้ ข้าก็คงไม่พูดมากแล้ว”

พูดจบ นางก็แสร้งมองฉีอวี่เยียนอย่างเสียดายทีหนึ่ง ฉีอวี่เยียนถูกมองด้วยสายตานี้จนเจ็บปวดไปหมดทั้งกาย ยิ่งคิดว่าคำพูดทุกคำทุกประโยคของหรงจือจือ ล้วนตรงกับส่วนลึกในใจของนางทั้งสิ้น

ใช่แล้ว ต่อไปจวนโหวจะเป็นอย่างไร หรือว่าจะค่อย ๆ คิดคำนวณวางแผนไม่ได้อีกแล้วหรือ? ไม่นานตนก็ต้องแต่งงานแล้ว เหตุใดจึงให้ความสำคัญกับเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิตนี้ของนางก่อนไม่ได้?

เมื่อนางถานเห็นว่าท้ายที่สุดหรงจือจือก็ไม่พูดถึงเรื่องสองร้อยหาบแล้ว ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “จือจือ แม้เจ้าจะเป็นคนออกสินเดิมให้อวี่เยียนในครั้งนี้ แต่เพื่อหน้าตาของจวนโหวและชื่อเสียงของอวี่เยียน เจ้าจะไปบอกข้างนอกว่าเป็นของของเจ้าไม่ได้เป็นอันขาด ต้องบอกว่าข้าเป็นคนให้สินเดิมกับอวี่เยียน!”

หรงจือจือเป็นคนออกเงิน แต่กระทั่งชื่อเสียงดี ๆ ที่ว่าออกเงินให้น้องสาวสามี นางถานยังไม่คิดจะแบ่งให้หรงจือจือเลยสักนิด หากเป็นคนข้าง ๆ เกรงว่าจะโกรธจนตายไปแล้วกระมัง

ทว่าหรงจือจือดันอยากให้ชื่อเสียงนั่นจะแย่ “ท่านแม่วางใจ ข้าจะบอกกับคนข้างนอกว่าตัวเองเพิ่มปิ่นทองให้เพียงไม่กี่ชิ้น และจะบอกว่าข้าคิดจะเพิ่มให้หลายสิบหาบ ทว่าท่านแม่ไม่ต้องการ สั่งให้เก็บสินเดิมของข้าเอาไว้ติดตัว!”

หากเป็นเช่นนี้แล้ว เมื่อถึงเวลาตนเปลี่ยนใจไม่ให้ จวนโหวก็ทำอะไรตนไม่ได้

นางถานรู้เสียที่ไหนว่าหรงจือจือกำลังวางแผนอะไรอยู่? นางได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจเป็นอย่างมาก คิดว่าในที่สุดลูกสะใภ้แสนดีของตนคนนั้นก็กลับมาแล้ว!