ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว นิยาย บท 2

หลังจากนั้นหกปี

เมืองบี ที่สนามบินระหว่างประเทศ

มีเด็กคนหนึ่งผิวพรรณขาวผ่อง ประณีตสวยงามแต่ว่ากลับมีสีหน้าที่เคร่งขรึม ท่าทางเย็นชา สายตาที่เฉียบคมที่ดูไม่เหมือนกับเด็กผู้ชายปรากฎตัวต่อหน้าผู้คน เห็นแค่ว่าสวมชุดสูตสีขาว มือซ้ายจูงมือสาววัยกลางคนอยู่คนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดเดรสสีเขียวอ่อน ดุจดั่งเจ้าหญิงในนิยาย น่ารักน่าเอ็นดู ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกันเหมือบกับเด็กชายและเด็กหญิงที่เพรียบพร้อมในตำนาน มันช่างน่ารักมาก

มืออีกข้างของเด็กชายนั้นก็จูงมือผู้หญิงอีกคน เธอสวมสุดเดรสยาวที่ดูมีอำนาจ จนถึงเท้า ชุดสีฟ้าที่ออกแบบมาได้ทันสมัยทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นดูทั้งสง่างามและดูลึกลับน่าค้นหา

ผู้หญิงหน้าเรียวยาว คิ้วโค้งได้รูป สวยงามและดูอ่อนโยน ผมก็รวบขึ้นมาหลวมๆทำให้เห็นต้นคอที่ขาวผุดผ่อง ข้างๆสองแก้มก็มีผมปรอยห้อยลงมาอยู่ที่ข้างหู ยิ่งทำให้ไปเพิ่มความสวยหยาดเยิ้มของผู้หญิงคนนั้น

“ที่รัก สักครู่ถ้าเจอแม่บุญธรรมชีชีต้องไปจุ๊บแม่บุญธรรมด้วยนะ หลังจากนั้นเดี๋ยวแม่บุญธรรมจะเลี้ยงข้าวพวกเรา เข้าใจแล้วใช่ไหม?”ถังซินเหยาให้ลูกชายเดินจูงมือนำตัวเองและลูกสาว พูดด้วยสีหน้าอารมณ์ดี

“ค่ะ......”สีหน้าลูกสาวเค่อหลานเต็มไปด้วยยิ้มหวาน ที่ข้างแก้มมีลักยิ้มที่สวยงามเหมือนกับหม่ามี้ถังซินเหยา พูดด้วยเสียงที่อ่อนนุ่มว่า“อยากให้แม่บุญธรรมเลี้ยงอาหารอร่อยๆจัง”

“อืม ไม่เพียงเท่านี้ยังต้องไปกอดขาแม่บุญธรรมของพวกลูกนะ”ถังซินเหยาพูดกำชับ

“ทำไมกันคะ?”เค่อหลานเงยหน้าขึ้นมาถามหม่ามี้ของตัวเองด้วยความสงสัย

ถังซินเหยาถูกลูกสาวของตัวเองมองมาด้วยสายตาที่น่ารัก จ้องตาเธอและกะพริบตาอย่างเจ้าเล่ห์“เพราะว่าแม่บุญธรรมเป็นผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นนี้ไง พวกเราต้องสนิทสนมกับเจ้าถิ่นไว้ กอดขาเจ้าถิ่นไว้ หลังจากนี้ลูกๆก็จะได้ประสบความสำเร็จได้อย่างรวดเร็ว”

“ค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะหม่ามี้”เค่อหลานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง นี่มันราชาแห่งการประจบประแจง

ลั่วหลิงลูกชายสุดที่รักเป็นคนที่มีไอคิวสูง ไม่ค่อยชอบคุยกับใคร

มีหม่ามี้ที่ขี้เล่นแบบนี้ จะประสบความสำเร็จได้จริงใช่ไหม?ลั่วหลิงรู้สึกสงสัยอยู่ลึกในใจ