ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 14

น้องอินพาร์ท

“อะไรกัน!!”ผมถามออกไปด้วยความสงสัยดูแล้วคงมีอะไรกันแน่ๆ

“กว่าจะยอมพูดออกมาให้ชัดนะหลานอาเถียงกับไอคริสจนเหนื่อยแล้วเนี่ย”

“หมายความว่ายังไงอินงงไปหมดแล้ว”

“ลืมไปแล้วจริงๆหรอครับคุณหนูว่าใครเป็นคนให้งานกับคุณหนูตอนอยู่ในร่างมู่หลาน”พี่เฟยพูดขึ้นทันที

“งาน..อิน..หื้อออ!!”

“ถ้าทางแบบนั้นคงนึกออกแล้วสินะครับคนที่ให้งานคุณหนูตอนนั้นคือผมเองรู้สึกเสียใจนิดหน่อยนะที่คุณหนูลืมผมไปแบบนี้เนี้ยทั้งที่เจอผมออกจะบ่อยสะขนาดนั้น”

“งะ..งั้นที่อาเรียวบอกล่ะ”

“นั้นอะหรอลองถามป๊าสุดที่รักของหลานดูสิครับบ”

“ป๊า...”ผมหันไปทางป๊าทันที

“แผนของกูเองเคยบอกไปแล้วใช่มั้ยว่ารู้มาสักพักแล้วว่าอ้วนคือใครแค่อยากลองดูให้แน่ชัดเลยให้ไอเรียวมันช่วยหาโอกาสพิสูจน์แล้วก็คิดแผนเอาไว้ก่อนล้วงหน้าพอได้จังหวะที่อ้วนได้แสดงความสามารถก็เลยให้ไอเรียวเริ่มทำตามแผนโดยที่ให้เรียวเปิดเผยตัวตนของเราดูพฤติกรรมและความเป็นไปได้แล้วก็เป็นไปตามคาดอ้วนคือมู่หลานจริง ส่วนที่ให้เรียวบอกว่าชอบรักมู่หลานแล้วตามราวีอ้วนนั้นก็จัดอยู่ในแผนเพราะแท้จริงแล้วคนที่รักและนึกถึงมู่หลานมากที่สุดคือคนที่ให้งานตัวจริงกับมู่หลานนั้นคือกูเอง”

“....”ตอนนี้คือพูดไม่ออกแล้วที่ทะเลาะกันที่เกือบจะฆ่ากันนั้นมันแค่เรื่องหลอกลวงงั้นหรอ

“อ้วน กูขอโทษที่ต้องทำแบบนี้แต่เรื่องแบบนี้ถ้าไม่พิสูจน์ให้แน่ใจมันก็คงไม่ได้ตอนที่เริ่มสืบเรื่องของอ้วนข้อมูลทุกอย่างตรงกับคนที่กูคิดถึงมากที่สุดหัวใจที่เคยหยุดนิ่งมันกลับมาเต้นอีกครั้งถึงแม้ตอนอยู่ในร่างมู่หลานอ้วนไม่เคยแม้แต่เห็นหน้ากูแต่ทุกครั้งที่อ้วนรับงานหรือออกทำงานเป็นกูที่แอบตามมองทุกอย่างแล้วครั้งสุดท้ายที่เจออ้วนคือวันที่กูเจ็บที่สุดตอนที่เห็นอ้วนโดนรถชนต่อหน้าต่อตา ตอนที่อ้วนเกิดจำได้มั้ยมีเพียงเฟยเท่านั้นที่คอยดูแลอ้วนเพราะกูยังทำใจจากการสูญเสียคนที่รักที่สุดไปไม่ได้”

“ป๊า..ฮึก”ผมวิ่งไปกอดป๊าทันทีที่รู้ความจริงทุกอย่างแม้ว่าจะถูกหลอกแล้วรู้สึกโกรธแต่ความโกรธมันหายไปหมดหายไปหมดแล้วจริงๆ

“เพราะงั้นกูจะไม่มีวันปล่อยอ้วนไปอีกแล้วจะไม่เสียเวลาแบบตอนนั้นอีกแล้วไม่ว่าใครหน้าไหนถ้าคิดทำร้ายอ้วนจะต้องข้ามศพกูไปก่อน”

“ฮืออ..คนบ้า..ป๊าบ้าที่สุด..ทำไมไม่เคยออกมาให้เห็นไม่เคยมาให้เห็นหน้าเลยทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือ..ฮืออ”

“เพราะว่ากูกลัวกลัวว่าอ้วนจะเป็นอันตรายกลัวว่าอ้วนจะหายไปยิ่งใกล้เท่าไรยิ่งอันตรายเท่านั้นแต่หลังจากนี้จะไม่หลบไม่ซ้อนไม่หนีจากอ้วนอีกแล้วบทเรียนเพียงครั้งเดียวมันเกินพอแล้วขอบคุณสวรรค์ที่ไม่เอาอ้วนไปจากกูยังมอบโอกาสให้กูได้ดูแลอ้วนอีกครั้ง”

“อ้วนครับ ตอนนี้อ้วนยังเป็นเด็กน้อยก็จริงแต่อ้วนคือว่าที่เมียของกูคบกันนะครับ”ป๊าคุกเข่าลงด้านหน้าผมถ้ามีคนเห็นคงงงกันใหญ่ที่เห็นผู้ใหญ่มานั่งคุกเข่าให้เด็กแบบนี้แต่ไม่รู้ทำไมใจของผมตอนนี้กำลังพองโตขึ้น

“ครับป๊า..ฮึก”

“สำเร็จแล้วโว้ยยย”เป็นเสียงอาเรียวที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของพวกลูกน้องที่มายืนแสดงความยินดีกับนายหญิงของบ้านดูแปลกดีนะจากลูกกลายเป็นนายหญิงแบบนี้

“อ้ะ!จริงสิคริสแบบนี้งานที่เตรียมไว้ที่บ้านพักก็ไม่เสียเปล่าแล้วสิมึงนี้คาดไว้แม่นจริงๆ”

“งาน?งานอะไรอีกหรอครับ”ผมถามออกไปด้วยความสงสัยนี้ป๊าทำอะไรอีกละเนี่ย

“งานฉลองที่จะมีนายหญิงไงคริสมันสั่งคนให้จัดการตั้งแต่เราบอกว่าอยากไป ตอนแรกอาก็ไม่เชื่อหรอกว่าเราจะสารภาพวันนี้จริงๆจากคาดเดาของไอคริสแม่งน่ากลัว”

“นะ..นายหญิง”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอินคือนายหญิงของบ้าน!!”เป็นเสียงของป๊าที่ดังขึ้นพร้อมกับลูกน้องป้าแม่บ้านมากมายที่ทำงานอยู่บริเวณบ้านรีบมาทำความเคารพนั่งคุกเข่าเรียงรายพร้อมพูดขึ้นพร้อมกันว่า “ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านครับ/ค่ะนายหญิง” ผมที่เขิลจนทำตัวไม่ถูกจึงรีบวิ่งไปเกาะหลังป๊าทันที

“นะ..นายหญิงอะไรกันล่ะ”

“หึ แค่นี้เขิลหรออ้วนหื้มหลังจากนี้คือของจริงแล้วนะครับว่าที่เมีย”

“ป๊าาา!!!”ผมเขิลจนเอาหน้าจุกไปที่หลังป๊าเสียงหัวเราะของทุกคนก็ดังขึ้นตามมา

“เห้ออ”

“คุณเรียวเป็นไรครับ ถอนหายใจทำไมหรอครับ”เป็นพี่กันต์ที่พูดขึ้นผมที่ได้ยินก็เงนหน้าออกมามองเล็กน้อย

“ไอคริสแม่งก็มีเมียล่ะ แล้วกูละกูก็อยากมีนะ”อาเรียวพูดเชิงตัดพ้อออกมา(เดี๋ยวก็มีนะะะ)

“เอ่อออ..คุณเรียวก็มีสาวเยอะนิครับ”

“สงสาวอะไรพวกนั้นแค่คู่นอนเข้ามาหากูแค่เพราะเงินเท่านั้นแหละคนที่จริงใจเหอะไม่มีสักคน”

“หึ กูมีคนดีๆแนะนำนะเรียว”ป๊าพูดพร้อมกับยิ้มร้ายๆออกมา

“ใครของอีกแต่ละคนที่มาจากมึงมีแต่ปัญหา”

“คนๆนั้นกำลังจะกลับมาแล้ว”