ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 23

มู่หลานพาร์ท

“ที่นี้?ที่ไหน ทำไมถึงมืดแบบนี้”ผมมองไปรอบๆทุกด้านมีเพียงแค่ความมืดมันมืดมาก มากเสียจนน่ากลัวสิ่งที่พอจำได้มีแค่แหวนสองวงที่ปรากฏขึ้นหลังยากนั้นผมจำอะไรไม่ได้อีกเลย

“พี่มู่กลับมาหาหนูนะ”

“มู่กลับมาเถอะหลานน้า”เสียงนี้มันเสียงคุณน้ากับเหมยนิ!!

“คุณน้า!อาเหมย!อยู่ไหนกันครับ!”ผมได้แต่ร้องเรียกตอบกลับเสียงที่มาจากที่แสนไกลในความมืดแต่ไม่ว่าจะร้องเรียกแค่ไหน กลับได้ยินเพียงเสียงตอบกลับด้วยคำเดิมๆจนเวลาผ่านไป ผมได้แต่เดินตามเสียงมาในความมืดก็ต้องหยุดลง ในความมืดสะท้อนภาพของเด็กน้อยและคุณน้ากำลังกอดศพของใครสักคนอยู่ เสื้อผ้าที่เปื้อนไปด้วยรอยเลือดคราบน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาเป็นสายมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาในใจ ก่อนที่ภาพจะบรรยายต่อเนื่องมาจนถึงพิธีทำศพและชีวิตหลังจากนั้นแม้เงินและของที่ผมสร้างไว้มันจะมีมากพอสำหรับคุณน้าและเหมย แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันกลับยังคงอยู่เท่าเดิมอยู่ที่เดิมแม้ว่าจะลำบากจนขาดใจคุณน้ากับเหมยก็ไม่เคยหยิบใช้เลยแม้แต่น้อย. ใบหน้าของเหมยที่เดินผ่านห้องที่ผมนอนซ้ำๆน้ำตาที่ไหลลงไม่หยุดมันยิ่งทำให้ผมเจ็บยิ่งกว่าเอามีดมาแทง

ผมได้แต่มองดูสิ่งนั้นซ้ำๆแล้วหันกลับมาคิดกับตัวเองในขณะที่ผมมีความสุขในขณะที่ผมสบายคนที่ผมรักที่ดูแลผมมาตลอด28ปีต้องลำบากแค่ไหน ผมมันแย่ผมมันเห็นแก่ตัว

“มะม๊าไม่แย่หรอกครับ”

“ใช่ๆมะม๊าไม่แย่ๆอย่าโทษตัวเองนะ”

เสียงประหลาดดังขึ้นจากความมืดก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีแดงสลับดำและเด็กสองคนที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหรูสีขาว ดวงตาผมและทุกอย่างของทั้งสองเป็นสีขาวเผือกทั้งหน้าตาที่เหมือนกัน

“มะม๊ายินดีต้อนรับกลับ”

“ยินดีต้อนรับ”

“พวกเธอเป็นใคร แล้วมาที่นี้ได้ยังไงที่นี้ที่ไหนทำไมถึง”

“ถามเยอะแบบนั้นเร็นตอบไม่ทันหรอก เนอะรัน”

“ใช่ ใจเย็นสิครับพวกผมไม่หนีมะม๊าไปไหนหรอก”

“เร็น?รัน?”

“ครับมะม๊า/ครับบ”

“หรือว่าจะเป็นลูกงูขาว!!ตาเร็นตารัน”ผมได้แต่ยืนอึ่งไปพักนึงก่อนที่จะโดนฉุดกลับมาเพราะเด็กสอนคนตรงหน้าเดินมากอดผมแน่นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

“มะม๊าเร็นกับรันจะตอบทุกคำถามที่มะม๊าต้องการแต่มีข้อแม้อยู่อย่างนึงมะม๊าห้ามโต้แย้งหรือขัดต่อคำสัญญาแต่อย่างใด ไม่อย่างนั้นมะม๊าจะไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี้”

กลับมาอีกด้านนึงหลังจากที่อินสลบไป

ป๊าคริสพาร์ท

ตั้งแต่อ้วนสลบไปก็ผ่านมาชั่วโมงนึงแล้วตอนนี้ผมกำลังพาอ้วนไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เพราะหากยังมัวรีรออะไรอีกมันจะไม่เป็นผลดีต่ออ้วนเลย

แต่แล้วทุกอย่างกลับแปลกไปเมื่อมาถึงโรงพยาบาลหมอหลากหลายคนพากันตรวจแต่กลับไม่พบอะไรเลย อีกทั้งยังปกติแข็งแรงทุกอย่าง

“คุณคริสเดี๋ยวกันต์จะกลับไปนำชุดกับของส่วนตัวมาให้นะครับ”เป็นเฟยที่พูดขึ้นขัดขั้นช่วงเวลาแสนมืดมนภายในห้องvip

“อืม”ผมเพียงตอบไปแค่นั้นเพราะตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการคืออ้วนเท่านั้น

“อืออ”แต่แล้วเสียงบนเตียงที่เงียบสงัดอยู่กลับกำลังค่อยๆลืมมาดูสิ่งรอบข้าง

“อ้วน!”ด้วยความดีใจรีบพุ่งตัวไปกอดรัดร่างนั้นไว้แน่น

“ป๊า..”แต่เพียงเสียงนั้นดังขึ้นผมก็ต้องรีบถอดถอนกอดมาจ้องที่ใบหน้าของอ้วนทันที หยาดน้ำตาสีใสไหลรินลงตามแก้มอีกทั้งยังม่งเสียงร้องไห้ไม่หยุด

“อ้วน..เป็นอะไรครับ..เจ็บตรงไหน..ร้องไห้ทำไมครับ”

“ฮึก..ฮือออ..ไม่ใช่..ฮืออ”

“ไม่ใช่อะไรครับอ้วน..ไหนหยุดร้องแล้วพูดกันดีๆนะ”

“ฮึก..อินเอง..ไม่ใช่พี่มฺู่..ฮืออ”

“....”

“ฮืออ..อินขอโทษ..แต่นี้..ฮึกเป็นข้อแลกเปลี่ยน”

“แปลว่า..เธอคืออินลูกชายตัวจริงของฉัน?”ผมไม่รู้ว่าควรพูดอะไรหรือคิดยังไงกับเหตุการณ์แบบนี้เพราะมันไม่ควรเกิดขึ้นและไม่น่าเป็นไปได้ แต่กลับกันผมดันผ่านเรื่องราวของมู่มาทำให้ผมต้องยอมรับและเข้าใจว่าสิ่งแบบนี้มีและสามารถเกิดขึ้นได้

“ฮึก..ใช่..น้องอิน..กลับมาแล้วนะครับ”

“ลูก..น้องอินของป๊า”ผมกอดกระชับวงแขนนั่นอีกครั้ง นี้คงเป็นความรู้สึกระหว่างสายเลือดความรู้สึกที่แท้จริงของการมีลูก

“ฮืออ..น้องอินขอโทษ”

“ไม่เอา เป็นลูกป๊าต้องเข็มแข็งไม่ร้องนะครับ”ผมได้แต่ปรอบใจอินอยู่อย่างนั้นนานสองนานกว่าที่อินจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง

ผมจำใจความเรื่องราวได้ว่าตอนนี้มู่หลานไม่ได้จากพวกเราไปไหนแต่เพียงรอเวลาและรอสิ่งสุดท้ายที่มู่ต้องทำให้สำเร็จ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะผ่านจุดนั้นมาอินเล่าให้ผมฟังว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดพลาดและทุกอย่างกำลังแก้ไขไปตามสัญญาที่อินเคยร้องขอไว้นั้นก็คือ การที่อินจะได้กลับมาใช้ชีวิตอีกครั้งในร่างเดิมกายเดิม ส่วนมู่หลานมีโอกาสที่จะได้กลับมาใช่ชีวิตแต่หากร่างกายนั้นไม่ใช่กายเดิมและไม่ใช่ร่างของอินอีก

อย่างที่บอกไปข้างต้นมันไม่ง่ายเลยที่จะได้สิทธิ์แบบนี้มามู่จะเกิดใหม่หรือหาร่างสถิตใหม่มั้ยนั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวเค้าว่าสามารถผ่านบททดสอบต่างๆได้รึเปล่า อีกทั้งยังขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของมู่หลานด้วยสิ่งเดียวที่ผมจะทำได้ตอนนี้มีเพียงการรอและดูแลอินให้ดีเท่านั้น ความสัมพันธ์ใหม่ของผมและอืนหลังจากนี้คงพูดได้ว่าเริ่มจากศูนย์ใหม่ตั้งแต่แรก

“ป๊า..ไม่ต้องห่วงนะ อิน เชื่อว่าพี่มู่จะสามารถกลับมาหาพวกเราได้เร็วๆนี้แน่”

“ได้แบบนั้นก็ดีสิ” ตอนนี้เป็นวันที่อินจะต้องออกจากโรงพยาบาลและกลับมายังบ้าน เรื่องราวของอินถูกถ่ายทอดคำสั่งใหม่ทั้งหมดเฟย กันต์และทุกคนล้วนรู้และเข้าใจสถานะการณ์ทั้งหมดแล้ว

“กันต์ เฟยจัดเตรียมห้องไว้ยัง”

“เตรียมไว้แล้วครับคุณคริส”

“อือ”

“ป๊า ไม่ต้องไปส่งอินหรอกเดี๋ยวอินไปกับพี่กันต์เอง ป๊าไม่ได้เข้าไปดูงานหลายวันคงมีอะไรที่ต้องจัดการเยอะ เพราะงั้นไปทำงานเถอะครับ”

“ทั้งๆที่พึ่งกลับมา ก็ทำตัวเป็นผู้ให้เชียวนะครับคุณหนู เหมือนคุณคริสสมัยเด็กมากครับ”

“หึ ลูกกูสะอย่าง”ใช่ผมสังเกตท่าทีทุกอย่างของอินทุกรายละเอียดของลูกชายคนนี้ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าอิน เหมือนผมตอนเป็นเด็กแค่ไหน อินคงพูดได้ว่าดูเป็นผู้ใหญ่กว่ามู่หลายเท่า

“โถ่..พี่กันต์อินเป็นลูกป๊าแค่นี้สบาย อีกอย่างอินอยากเจอคนๆนั้นที่อินเห็นผ่านพี่มู่บ่อยๆ”ผมหันไปมองอินด้วยปลายตาแก้มสีแดงอมชมพูกำลังแต่งแต้มสีสันเพิ่มขึ้น

“ใคร?”ผมหันไปถามทันที

“พี่ค..คินทร์..ครับ”

“คินทร์? อยากเจอทำไม?”

“เอ่อ..คือว่า..แค่อยากเจอครับไม่มีไรหรอกครับๆ”

“กันต์”

“ครับคุณคริส”

“โทรหาไอเรียวบอกให้พาคินทร์กลับมาที่บ้านฉันก่อนที่อินจะไปถึง”

“ได้ครับ”

อินพาร์ท

จะแปลกๆมั้ยเนี้ยอยู่ดีๆไปบอกป๊าว่าอยากเจอแบบนั้น..ให้ตายสิทำไมไม่รู้จักคิดก่อนพูดเนี้ย แล้วแบบนี้ถ้าเกิดป๊าสงสัยขึ้นมาละจะทำไง

“คุณหนูเดินวนทำไมครับ เฟยปวดหัวหมดแล้ว”

“อ้ะ..ขอโทษครับพี่เฟย อินแค่คิดไรนิดหน่อย”