ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 24
มู่หลานพาร์ท
ตอนนี้ผลการเสี่ยงทายได้ออกมาแล้ว นั้นก็คือ สิงร่างกับลืมความทรงจำเกี่ยวกับคุณน้าและเหมย ถึงแม้จะรู้สึกไม่ดีแต่นี้คือการเสี่ยงทายและผลที่ออกมามันคือการเสี่ยง
“มะม๊า รอรันแปปนะครับ”อยู่ดีๆรันก็พูดขึ้นก่อนที่จะหันไปทำอะไรสักอย่าง
“เร็น รันทำอะไรหรอ”ตอนนี้เจ้าเร็นมานั่งบนตักของผมรอเจ้ารันเช่นเดียวกัน
“กำลังรวบรวมรายชื่อร่างที่สามารถสิงได้ ครั้งนี้แม้จะเป็นการสิงเช่นเดิมแต่เจ้าของร่างเก่าไม่สามารถทำสัญญาคืนได้”
“ทำไม?”
“ก็เพราะเร็นกับรันไม่ให้คืนแค่นั้นเอง”
“ห้ะ!!”
“มะม๊าไม่ต้องตกใจหรือสนใจหรอก เจ้าของร่างเห่าส่วนใหญ่เป็นพวกไม่ดียังไงก็ใกล้ตายอยู่แล้ว”
“แต่แบบนี้ม๊าว่า..”
“ไม่มีแต่ครับ”เป็นรันที่พูดขึ้นอีกครั้งพร้อมรายชื่อของมนุษย์นับสิบรายตรงหน้า
“นี้คือ..”
“ครับนี้คือรายชื่อร่างที่สิงได้ครับ มะม๊าสามารถเลิกร่างได้เลยครับ แต่ไม่สามารถเลือกฐานะหรือครอบครัวๆด้นะครับ”
“ให้เลือกอีกแล้ว..เสี่ยงสิงอีกได้มั้ย”
“ได้สิครับ”
เพียงจบคำของรัน ก็มีแสงประหลาดสีทองพุ่งเข้าใส่ร่างผมอย่างจังก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป และเพียงไม่นานผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังร้องเรียกผม
“คุณท่าน!!!”
ปัง
เสียงปืน?อะไรกันทำไมรู้สึกเจ็บจัง นี้มาสิงผิดจังหวะรึเปล่าไม่ไหว เจ็บเป็นบ้าเลย
“คุณท่าน!!!พวกมึงจัดการพวกมันแล้วรีบพาตัวคุณท่านไปโรงพยาบาล!!!”
||พามะม๊ามาสิงผิดจังหวะ!!แล้วรัน||
||ก็ผิดจริงนั้นแหละ แฮะๆๆ แต่ไม่เป็นไรหรอก||
||อดทนนะมะม๊า||
||บอกอินเรื่องม๊ายังเร็น||
||บอกแล้ว||
และตอนนี้ไม่รู้ว่าผ่านไปเท่าไรความรู้สึกเจ็บเริ่มจางหายดวงตาของผมกำลังปรับสภาพพื้นเพดานสีขาว กับเสียงสะอื้นที่ด้านข้างดูเหมือนจะเป็นเสียงผู้หญิงสินะ
“ฮึก..”เพราะยังไม่มีแรงผมได้แค่ขยับมือและปากเล็กน้อย
“น..น้ำ”อันที่จริงๆม่ได้หิวน้ำหรอกแต่ไม่รู้จะพูดอะไร
“พี่!!!!พี่ฟื้นแล้ว!!!”เสียงใสจากผู้หญิงด้านข้างที่คาดว่าน่าจะเป็นน้องของเจ้าของร่างนี้ แต่นี้ผมเป็นคนป่วยนะเธอจะดีใจจนตีผมไม่ได้!
“จะเจ็บ..”
“ฮืออ..ยูอิขอโทษ..ฮึก..ยูนึกว่าจะไม่ได้เจอพี่แล้วฮืออ”
“ยูอิ?ยู?ใคร?”คงต้องทำเป็นความจำเสื่อมแล้วมั้งเนี้ยก็ดันไม่มีข้อมูลกับความทรงจำเลยมีแค่ความทรงจำของป๊าเท่านั้นเอง
“...ยูไงน้องสาวของพี่ไง พี่จำยูไม่ได้หรอ”ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ สีหน้าของเธอตอนเห็นผมส่ายหน้ามันดูแย่มากแย่จนผมกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นลมไป
“ไม่จริงใช่มั้ย”
“พี่จำแหวนนี้ได้มั้ย เป็นแหวนของเราสองพี่น้องไง”
“ขอโทษ..ผมจำไม่ได้”
ตึก..! นั้นเป็นเสียงของร่างสาวน้อยด้านข้างผมล้มนั่งลงไปอย่างจังจนเกิดเสียงกระแทก
“ใครอยู่ด้านนอก!!!ไปตามพี่หมอมา!!!”
“ครับคุณหนู”เพียงไม่นานร่างของชายชุดสีดำกับร่างของหมอชายก็เข้ามา
“พี่หมอ!!ฮือออ”
“เป็นอะไรยู อ้าวฟื้นแล้วไงไอแสบ”
“ฮืออ พี่จำยูไม่ได้”
“อะไรนะ?”
“พี่เค้าจำยูไม่ได้แล้ว”
“ว่าไงนะ!!ไอแสบ แกรู้มั้ยว่ากูเป็นใคร?”เดี๋ยวเห้ยเป็นหมอไม่ใช่หรอไงพูดแบบนั้น!!
“ไม่รู้”
“แล้วรู้มั้ยว่าตัวเองเป็นใคร!!”
“ไม่”
“ฮือออ”
“ยูเงียบก่อน พี่หมอขอตรวจไอแสบสักนิดเราออกไปรอด้านนอกนะ”จบคำยูก็ออกไปรอด้านนอกเสียงร้องไห้ยังคงดังมาให้ผมได้ยินอย่างต่อเนื่อง ส่วนไอหมอมันถามนู้นถามนี้จนผมได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว ร่างนี้ชื่อมู่ เช่นเดียวกับผมเป็นลูกครึ่งจีน-ญี่ปุ่น ส่วยยูนั้นเป็นพี่น้องต่างแม่ ทั้งยังมีตำแหน่งเป็นมาเฟียผู้มีอำนาจในญี่ปุ่นเรียกได้ว่าพวกยากูซ่ามั้ง. อีกทั้งเจ้าของร่างและยูยังอยู่ด้วยกันมาจนโตเพียงสองคนเพราะครอบครัวโดนลอบสังหารเหลือเพียงเจ้าของร่างและน้องสาวเท่านั้น
“ตอนนี้ก็จำอะไรไม่ได้แล้ว ก็ปล่อยไปเถอะ”ผมตอบส่งๆไป
“เห้อ แล้วจะเอาไง”
“จะให้เอาไง ในเมื่อมีสิ่งเดียวที่จำเป็นต้องรักษาก็แค่รักษาไว้แค่นั้น”
“ยูสินะ”ผมไม่ตอบอะไร แต่ความคิดและความรู้สึกมันบอกให้ผมปกป้องน้องสาวคนนี้และบรรดาลูกน้อง รวมทั้งหาวิธีติดต่อกับป๊า..
แล้วเวลาก็ผ่านมา3วัน ตอนนี้ผมออกจากโรงพยาบาลแล้ว ร่างนี้ดูหล่อไม่เบา(?)ผิวขาว ใบหน้าคล้ายกับยูแต่ก็ยังคงจัดอยู่ในคำว่าหล่อ 3วันที่อยู่โรงพยาบาลผมลองสังเกตและพยายามศึกษานิสัยของยูกับไอหมอว่าเป็นยังไง จริงๆแล้วไอหมออายุห่างจากผมมากเพราะตอนนี้ผมพึ่ง19 ส่วนยู16 แต่สมองเกินวัยไปแล้ว
อีกทั้งยังลูกน้องคนสนิทที่เตี่ยเคยจัดหาไว้ให้ก่อนท่านเสียอีกสามคน มิว เด็กสาวที่คอยดูแลยูอายุน้อยว่าผมสักปีได้ อีกสองคนก็เรียกได้ว่ามือซ้ายมือขวาของผม. มายุกับมิยุ ชื่อเหมือนผู้หญิงแต่สองคนนี้เป็นแฝดชายแถมที่ได้ยินมาสองคนนี้เก่งเอามากๆ อันที่จริงพอผมรู้ชื่อของทุกคนและชื่อของเจ้าของร่างก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใครจากตระกูลไหน ก็เพราะเป็นผมเองที่สังหารล้างตระกูลคนพวกนี้...
อินพาร์ท
ย้อนไปสามวันก่อนพี่เร็นและพี่รันมาแจ้งผมเกี่ยวกับพี่มู่ ผมดีใจนะที่พี่มู่กลับมาแต่ตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจว่าควรบอกป๊าแล้วรึเปล่า ผมรู้สึกไม่อยากให้ป๊าเจอพี่มู่สะอย่างนั้น เพราะอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
“พี่เร็นพี่รันออกมาหาผมหน่อย”ผมพูดขึ้น
||อะไร มีอะไร||
“พี่รัน พี่มู่เป็นยังไงบ้าง”
||ไม่ต้องห่วงหรอกมะม๊า กำลังปรับตัวเข้ากับครอบครัวใหม่||
“แล้วตอนนี้บอกได้มั้ยว่าพี่มู่อยู่ไหน”
||จะรู้ไปทำไม||
“ผมอยากรู้ไม่ได้หรอ”
||ได้ แต่ขอถามเร็นก่อน||
“งั้นไม่ต้องก็ได้ๆผมไม่อยากรู้แล้ว”
||งั้นก็ดี บาย|| จบคำพี่รันก็หายไปทันที
“คุณหนูครับทานข้าวเช้าครับ”เป็นพี่คินที่เดินเข้ามาเรียกผม
“นี่ เรียกแบบตอนอยู่สวนสนุกไม่ได้หรอ”
“คงไม่ได้หรอกครับคุณหนู”
“ทำไม”
“มันไม่เหมาะสมครับ คุณหนูรีบไปเถอะครับเดี๋ยวคุณคริสรอนาน”
“เหอะ” ผมเดินชนกระแทกพี่คินออกมาทันที ทำไมทุกคนถึงไม่ทำกับผมแบบที่ทำกับพี่มู่!! นี้ร่างผมบ้านผมทุกอย่างเป็นของผม!!แต่ทำไมทุกคนทำเหมือนว่าไม่ใช่!!ทำเหมือนว่าอินไม่ใช่คุณหนูของบ้านแต่เป็นพี่มู่!!
“มีอะไรอิน ทำไมเดินเสียงดัง”
“ไม่มีไรหรอกป๊า”
“หางเสียงไปไหน?”
“อะไรนักหนา!!!ไม่กินแล้ว”
ตึง!!เป็นเสียงของป๊าที่ตบโต๊ะอย่างแรง ก่อนที่ความรู้สึกเย็นจะเข้ามาปกครุม
“อิน!!!กลับมานั่งที่!!!”
“ไม่!!ผมไม่กิน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!!