ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 22

น้องอินพาร์ท

ภาพตรงหน้าทำให้ผมต้องหยุดนิ่ง ภาพของงูขาวสองตัวกำลังฝักออกจากไข่พวกมันเป็นแฝด!ที่สำคัญรอยสัญลักษณ์บนตัวงูนี้มัน ผมมองไปยังจุดสีดำบนตัวงูขาวรอยสัญลักษณ์ที่เหมือนของผมรอยสัญลักษณ์ประจำตัวผมทำไมถึงอยู่บนงูขาวละ

“ป๊า สัญลักษณ์นั้น”ผมหันไปสบตาป๊าทันทีก่อนที่จะพูดขึ้น

“อือ มันเหมือนของอ้วน มันสร้างมาเพื่ออ้วน”ถึงแม้สายตาป๊าจะดูสงสัยไม่น้อยกว่าผมแต่จะถามป๊าต่อคงไม่มีทางได้คำตอบแน่ รออินออกมาแล้วถามน่าจะดีกว่า

“ผมตั้งชื่อให้มันดีมั้ย ยังไงก็เป็นลูกผมนิ”

“หึ”

“หึ อะไรป๊า”

“ลูกอ้วนกับกูใช่มั้ย”ป๊าพูดยิ้มยิ้มทันที

“บ้า!”ให้ตายสิพูดอะไรก็ไม่รู้ไม่สนใจแล้ว ผมเดินไปอุ้มเจ้างูตัวน้อยสองตัวทันทีดูแล้วมันก็ชอบผมมากๆเลยด้วย

“ตั้งว่าอะไรดีเนี้ย”ผมทำท่ายืนคิดไปพักใหญ่

“ป๊าช่วยน้องอินคิดหน่อยสิ”

“ไม่เห็นจำเป็นต้องตั้ง คิดให้ปวดสมองสะเปล่า”

“ต้องตั้งสิป๊า!” ถ้าไม่ตั้งจะรู้ได้ไงว่าตัวไหนเป็นตัวไหนแล้วจะเรียกลูกยังไงให้มานั่งเรียกลูกๆมันก็ใช่เรื่อง แต่ตั้งชื่องูตั้งยังไงเนี้ยคิดแล้วปวดหัวจริงๆ มันตั้งแบบชื่อคนได้สินะต้องได้สิ

ผมยืนคิดกับตัวเองไปพักใหญ่ก็เริ่มได้ชื่อของเจ้างูตัวน้อยตัวแรก เร็น งูตัวแรกที่ออกมาจากไข่ผมตั้งชื่อให้ว่าเร็น ถ้าถามผมว่าคำว่าเร็นมาจากไหน คงตอบได้ว่ามาจากชื่อผมและป๊า ร. มาจากคำว่าคริส น. มาจากคำว่าอิน ส่วนงูตัวที่สองผมอยากให้ป๊าคิดมากกว่า คิดได้แบบนั้นผมก็หันไปมองป๊าทันที

“ป๊า อินได้ชื่อให้เจ้าตัวนี้แล้ว”ผมชี้ไปยังเร็นทันที

“ชื่อ เร็น เป็นไงดีมั้ยป๊า”

“ก็ดีนะ หนูเร็น แล้วอีกตัวล่ะตั้งว่าอะไรถ้าจะตั้งต้องตั้งทั้งสองตัวสิ”

“ผมยังคิดไม่ออก ป๊าช่วยตั้งให้หน่อยได้มั้ย”ผมมองป๊าอ้อนอ้อนทันที

“ขอเวลาคิด”ป๊านิ่งไปนานก่อนที่จะเริ่มพูดขึ้น

“รัน หนูรัน”

“รัน?รันหรอป๊า”

“อือ หนูเร็นหนูรัน มาจากชื่อกูกับอ้วนไง”

“อ้ะ..รู้ด้วยหรอป๊า”

“รู้สิ”

“งั้นเอาเป็นว่า หนูเร็นหนูรัน ตั้งแต่วันนี้ต้องปกป้องม๊าอินกับป๊าคริสด้วยนะ”ผมพูดไปอย่างลืมตัว

“ม๊าอิน..ป๊าคริส”ป๊าพูดขึ้นพร้อมอมยิ้มเล็กน้อย

“!!!!มะ..มะใช่นะ”จบคำพวกลูกน้องและคนที่อยู่บริเวณนั้นก็ต่างพากันอมยิ้มกลั้นขำกันทั่วหน้า ผมที่ทำตัวไม่ถูกรีบวิ่งพาเจ้าหนูเร็นและหนูรันเข้าไปภายในตัวบ้านทันที ด้วยทะว่าก่อนหน้านี้ผมยังนอนไม่เต็มที่พอเข้ามาถึงห้องก็ล้มตัวนอนหลับไปข้างๆก็มีเร็นรันเลื่อยวนอยู่ในตะกร้า

ไม่รู้เวลาผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วตั้งแต่ที่ผมหลับไป พอตื่นมาก็เห็นเร็นกับรันมุดกลับเข้าไปในไข่ทั้งยังมีรอยเลือดคงจะเป็นเศษอาหารคงมีคนนำมาให้แล้ว พอคิดได้ก็รู้สึกหิวทันทีขาสองข้างไวกว่าความคิดรีบวิ่งออกไปด้านนอกห้องแต่ดันชนเข้ากับใครบางคนสะได้

“เจ็บ!!จัง”ผมพูดขึ้นเพราะตอนนี้ลงไปนั่งกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย

“คุณหนู!ทำไมวิ่งไม่มองทางแบบนี้ละครับ”นั้นเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยพอเงยหน้าขึ้นก็พบกับพี่เฟยกำลังยืนมองผมอย่างดุๆก่อนที่จะอุ้มผมขึ้น

“พี่เฟยมาตอนไหนเนี้ย”ผมถามไปอย่างสงสัยแต่มือก็พลางจับก้นที่รู้สึกเจ็บอยู่

“มาตอนที่คุณหนูหลับนี้แหละครับ แล้วนี้จะรีบไปไหนครับทำไมวิ่งไม่ดูทาง ถ้าเกิดว่าพลาดไม่ได้ชนคนรู้บ้างมั้ยครับว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“มาเป็นชุดเลย”ผมพูดก่อนจะก้มลงไปซุกอกที่เฟย

“น้องอินขอโทษครับ น้องอินแค่หิว”

“เห้อ..งั้นไปหาไรกินกันนะครับแต่ทีหลังจะวิ่งจะเดินต้องดูทางนะครับไม่งั้นเฟยจะตีคุณหนูแล้วนะครับ”

“มะ..มะเอาไม่ตี”ผมพูดพร้อมทั้งอ้อนทั้งกอดพี่เฟยมากขึ้นให้ตายสิผมบอบบางขนาดนี้ไม่อยากโดนตีแล้ว