ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 9

หนูอินพาร์ท

“ถ้าผมบอกว่า...ผมเป็นคนทำป๊าจะเชื่อผมมั้ย”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาและไม่มั่นใจ ยิ่งพอเห็นสายตาของทุกคนหลังจากที่ผมพูดไปมันยิ่งทำให้ผมไม่มีความกล้าที่จะพูดต่อ

“หลานอา ล่อเล่นเก่งนะเราหื้ม”อาเรียวยื่นมือมาลูบผมเบาๆแต่ก็โดนป๊าปัดมือออก

“ผะผม..ไม่ได้โกหกนะครับผมพูดจริงจะให้ผมพิสูจน์ก็ยังไง”

“แล้วอ้วนจะพิสูจน์ยังไงครับไหนบอกป๊ามา”

“ป๊าผมขอยืมปืนกับมีดได้มั้ย”ป๊าตัดสินใจอยู่ครู่ใหญ่แต่ด้วยแรงช่วยจากอาเรียวที่คราวนี้อยากเห็นว่าผมจะทำยังไงเลยสนับสนุนเต็มที่

“ได้ แต่บอกก่อนว่าจะเอาไปทำอะไร”ผมลุกเดินออกไปหยิบขวดแก้วที่มีกองอยู่เต็มใกล้ตึกและกระดาษลังมาทันที

“พี่เฟยมีปากกามั้ยครับ”

“มีครับคุณหนู...นี้ครับ”พี่เฟยยื่นปากกาให้ผมทันทีผมจัดการวาดวงกลมหลายรูปลงไปบนกระดาษลังทำเป็นเป้าในการปามีด แล้วให้ลูกน้องช่วยกันจัดเตรียมสถานที่ ณ ตอนนี้ขวดแก้วนับ10ใบกำลังจัดเรียงกันในระยะที่แตกต่างกันออกไปอีกทั้งความยากยังเพิ่มขึ้นตามลำดับขวด ส่วนทางกระดาษยิงเป้าก็ถูกนำว่าแขวนติดไปกับโครงพนังกำแพงทุกอย่างอยู่ในสายตาของป๊าอาเรียวกันต์และเฟยที่มองผมอย่างประหลาดใจที่เด็กตัวเล็กๆแบบผมกำลังสั่งการคนเพื่อทำสถานนี่ยิงปืนและปามีด

“น่าสนใจนิคริส”เป็นเสียงของอาเรียวที่ดังขึ้นแต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบกลับจากป๊าแม้แต่น้อย

“ป๊าครับ..”

“....”ป๊าไปตอบกลับมีเพียงสายตาที่ตั้งคำถามและความสงสัยในตัวผมฉายแววออกมาจากตาคมคู่นั้น

“มาเอาที่อาครับ”อาเรียวเรียกผมให้เดินไปหา

“ผมขอกระสุนแค่10นัดครับ มีดเล่มเดียว”ผมรีบไปหยิบปืนพร้อมกระสุน10นัดและมีดจากอาเรียวทันทีสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ผม มาขนาดนี้แล้วขอโชว์สักหน่อยแล้วกันผมหยิบมีดขึ้นมาควงและใช้ปากคาบมีดเอาไว้ ทั้งปืนก็ยังจับอย่างมั่นคงใส่กระสุนอย่างรวดเร็ว

“อ้วน!เอามีดออกจากปาก!”ป๊าดุผมทันทีที่เห็นแม้จะสงสัยและอึ้งอยู่กับภาพตรงหน้าแต่ก็ยังไม่พ้นจะห่วงผมสินะผมโบกมือปฏิเสธว่าไม่เป็นอะไรแต่ป๊าก็มีทีท่าว่าจะดุอีกรอบอาเรียวจึงเข้ามาห้ามไว้

“กูจะดูคริส”เสียงออกอาเรียวดังขึ้นอีกทั้งสายตาที่มุ่งมั่นมองมายังป๊าของผมและนั้นเป็นจังหวะเดียวกันที่ผมขยับร่างเล็กๆเดินมายังเป้ากระดาษลังผมจับมีดที่อยู่ที่ปากออกมาปาอย่างรวดเร็วมีดสั้นถูกปักลงตรงกลางกระดาษพอดี แต่ผมไม่คิดจะแม้รอดูว่าโดนรึเปล่ารีบหันกลับมาชักกระสุนยิงขวดแก้วทันทีเสียงกระสุนสิบนัดที่ทะยอยดังขึ้นบวกกับเสียงขวดแก้มที่แตกละเอียดทำให้ทุกคนที่ได้เห็นยืนอึ้งไปกับภาพตรงหน้าไม่มีแม้แต่เสียงพูดแม้สักคำทุกคนกำลังถูกเด็กน้อยแบบผมข่มขวัญอยู่รอยยิ้มที่จากหายจากใบหน้าผมตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มแห่งความกระหายรอยยิ้มแห่งความต้องการ

“อ้วน..”เป็นป๊าที่พูดขึ้นมาเป็นคนแรก

“นี้มัน....ระดับการยิงท่าทางนี้มัน..นี้มันของมู่หลาน”เพียงอาเรียวพูดชื่อมู่หลานมือไม้ที่จับปืนไว้แน่นก็หลุดปล่อยลงทันที

“มู่หลาน?ใคร”ป๊าหันไปถามอาเรียวทันที

“มู่หลานคือนักฆ่าฝีมือดีในสังกัดของเราเค้าเป็นนักฆ่าอันดับต้นๆของประเทศแต่เมื่อประมาณ3ปีก่อนมู่หลานได้เสียชีวิตไป”

“กูเคยสั่งงานจากมู่หลานหลายครั้งทั้งยังเคยไปแอบดูผลงานและการซ้อมของเค้าจึงรู้ว่าท่าทางลักษณะการยิงปืนท่าเดินท่านั่งหรือแม้แต่ท่านอนยิงก็เคยเห็นมาหมดซึ่งมันตรงกับตัวเล็ก..”เพียงอาเรียวพูดจบผมก็รับรู้ทันทีว่านายใหญ่ที่เคยสั่งงานผมแท้จริงแล้วคืออาเรียวนั้นเองแบบนี้มันไม่แย่หรอทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย!

“อิน..ทำไมถึงเหมือนกับมู่หลานขนาดนั้น...”น้ำตาสีใสของอาเรียวไหลลงมาอาบแก้มทันทีเป็นที่ตกใจของป๊ากันต์และเฟยเป็นอย่างมาก

“มู่หลาน?นักฆ่า?หรือว่าจะเป็นคนที่มึงพูดถึงบ่อยๆคนที่มึงเคยบอกว่าชอบ?”

“ใช่แล้วคริส..”

!!!!!ห้ะว่าไงนะอาเรียวชอบผมชอบผมเนี้ยนะชอบร่างนั้นของผมหน่ะนะไม่นี้มันไม่ใช่แล้วมั้ยสวรรค์แกล้งผมอยู่รึไงห้ะ!!!!!

“อิน...ไปรู้จักหรือเห็นท่าแบบนั้นได้ยัง”อาเรียวเดินมาจับแขนผมอย่างแรง

“โอ้ย..อาเรียวอินเจ็บ”

“เรียว!ปล่อยแขนอิน!”

“คริสมึงหุบปาก!”

“อิน!บอกอามาเดี๋ยวนี้ว่าเห็นจากที่ไหนแล้วทำแบบนั้นได้ยังไง!!”

“ฮืออ..เจ็บบปะป๊าา”ป๊าเดินมาต่อยอาเรียวเข้าเต็มแรงทันที

“มึงบ้าไปแล้วหรอไอเรียว! มู่หลานอะไรนั้นมันตายไปแล้ว!มึงจะมาถามอะไรกับลูกกูแบบนี้!ลูกกูมันจะรู้เรื่องได้ยังไงในเมื่อตอนมู่หลานตายมันก่อนที่อินจะเกิดสะอีก!!!!”

“อินบอกอามาเถอะนะ..บอกอาทีว่าเห็นจากไหนได้โปรด”

“ฮืออ..อินไม่รู้จักไม่ๆๆๆฮืออ”

“อย่ามาโกหกอา!!!”

“ฮืออ..อินไม่ได้โกหก”จะให้บอกได้ยังไงว่ามู่หลานก็คือผมแบบนั้นมันบ้าชัดๆเลยถ้าบอกไปมีหวังป๊าได้ฆ่าผมทิ้งนะสิไม่ว่าไปเอาร่างลูกชายเค้ามาแบบนี้

“คริสมึงคิดอะไรสักอย่างสิ เด็กอายุ3ขวบยิงปืนปามีดฆ่าคนเป็นมึงว่ามันไม่แปลกรึไง?”

“ฮึกกป๊าอย่าไปฟังอาเรียวนะๆ อินแค่ฟลุ๊คทำได้แค่นั้นเองนะฮืออ”

“ฟลุ๊คหรออิน..อ่าหรือมู่หลานดีละ”

“!!!!!!”

“คริสนั้นไม่ใช่ลูกมึง!แต่เป็นมู่หลานเป็นมู่หลาน”

“มึงหมายความว่ายังไง”

“มู่หลานตายก่อนที่อินจะเกิดเป็นไปได้ไม่มากก็น้อยบางทีมู่หลานอาจมาเกิดเป็นลูกของมึงหรือจะเหตุผลอื่นใดที่ต้องมาอยู่ในร่างของอิน มึงคิดดูดีๆอินไม่เหมือนเด็กทั่วไปการพูดต่างจากเด็กทั่วไปความคิดที่ไม่หน้าจะใช่ของเด็....”

“หยุดพูด!!!หยุดนะ!!!”ผมตะโกนออกมาทันทีแบบนี้ไม่เอาหรอกจะให้ป๊ารู้ไม่ได้ไม่ว่ายังไงก็รู้ไม่ได้ไม่งั้นจะโดนทิ้งจะต้องอยู่คนเดียวไม่มีป๊าสู้ตายยังสะดีกว่า

“รับไม่ได้รึไงมู่หลานที่พี่รู้ว่าจริงของเรา”อาเรียวพูดพร้อมกับหันมายิ้ม

“ผมไม่ใช่มู่หลานผมคืออินลูกของป๊า!”

“นี้มันอะไร!!!!!”ป๋าตะโกนออกมาเสียงดังลั่นบรรยากาศรอบด้านเริ่มเข้าสู่ความตึงเครียด

“คุณคริส”/“คุณหนู”กันต์และเฟยพูดเรียกผมและป๊าเล็กน้อย

“กูถามว่ามีมันบ้าอะไรกัน!!!!”

“อึก..ป๊า”

“มึงถูกหลอกไงคริส..ในร่างลูกมึงคือคนอื่นไง”

“.....”ไม่นะๆอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นนะป๊าอย่ามองผมด้วยสายตาสับสนโกรธแค้นวุ่นวายแบบนั้นนะไม่นะอย่ามองนะ

“อ้วน...”ไม่เอาอย่ามองผมแบบนั้นได้โปรด

“ยอมรับสะเถอะมู่หลาน..คริสจะไม่ทำอะไรถ้ายอมไปกับกูดีๆ”

“ไม่!ผมคืออินลูกของป๊านะ!ผมคือลูกของป๊า”ผมวิ่งไปกอดป๊าทันทีกลัวว่าคนนี้ๆจะเกลียดกลัวว่าจะโดนทิ้งกลัวว่าจะต้องห่างกันอีกไม่นั้นมันเจ็บปวดเกินไป

“มึงไม่สิทธิ์พาลูกกูไปไหนทั้งนั้น”

“แต่นั้นไม่ใช่ลูกมึงนะคริส!”

“กูรู้แล้วก็รู้มาสักพักแล้วด้วย...”หมายความว่ายังไงรู้?รู้อะไร?ป๊ารู้อะไรไม่นะไม่สิไม่รู้สิ!!!!!

หนูอินพาร์ท

ไม่..ไม่เอานะตอนนี้มันคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆป๊ารู้อะไร..มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ

“ไม่!ผมคือลูกป๊าไม่ว่าจะเป็นยังไงมาก่อนตอนนี้ผมคือลูกป๊า”

“อินใจเย็นฟังกู”ป๊าพูดขึ้นทันที

“ไม่!อินไม่ฟังอะไรทั้งนั้นป๊าเองก็อย่าไปฟังที่อาเรียวพูด!”

“ร้อนตัวเก่งขึ้นนิมู่หลาน”เป็นเสียงของอาเรียวที่แทรกขึ้นมา

“มู่หลานอะไร!ผมไม่รู้จักอยู่พูดบ้าๆสักที!”

“ยอมรับความจริงไม่ได้รึไงหรือกลัวไอคริสมันจะฆ่า?ถ้ากลัวก็แค่ยอมบอกกูมาดีๆกูจะพามึงไปเอง”

“หุบปาก!!!”ป๊าส่งเสียงตะโกนสั่งลั่นทันทีจนผมและอาเรียวสะดุ้งกับน้ำเสียงแข็งนั้น

“อ้วน กูรู้ทุกอย่าง..รู้ทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับอ้วน. ส่วนมึงเรียวไม่ว่าคนในร่างลูกกูจะเป็นมู่หลานจริงๆกูก็ไม่ยอมให้มึงมาแตะต้องลูกกูเด็ดขาดเพราะมันเป็นของๆกูมึงไม่สิทธิ์มาเอาของๆกูจำไว้!”

“ป๊า..”

“คริส!มึงก็รู้ว่ากูชอบมู่หลานขนาดไหน ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนนั้นมู่หลานต้องเป็นของกู!”