[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 16

C h a p t e r 16

"ผม...อยากกินข้าวกับคุณ" คำตอบของชายหนุ่ม เกินคาดหมายไปมาก เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดประโยคนั้นออกมา มันดู…แปลกพิกล

"คุณ...จะแกล้งฉันอีกแล้วใช่ไหม"

"เปล่า ผมพูดจริงๆ " พอลสันเอ่ยตอบเธอทั้งที่สายตายังคงจ้องมองเมนูอาหารที่อยู่ในมือ "วันนี้เชฟมีเมนูใหม่มาเสนอ ผมเลยอยากให้คุณมาลองชิมด้วยกัน ว่ารสชาติเป็นยังไง"

ความจริงแล้ว อาหารใหม่ๆ ที่จะนำเสนอลงร้าน แค่ขึ้นไปเสิร์ฟให้เขาที่ห้องและให้เชนคอยจดบันทึกก็พอแล้ว เพียงแต่วันนี้กลับรู้สึกไม่อยากจะกินคนเดียว

หมายถึงว่า เขาคิดถึงเธอ…

"คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า"

“…” เหมือนโดนลากออกมาเพื่อทำงาน ทั้งที่เป็นวันหยุดแท้ๆ

แต่เอาเถอะ เธอยังไม่ได้กินข้าวเช้ามา ใครจะกล้าปฏิเสธได้ล่ะ

"โรงแรมของคุณเป็นอาหารบุฟเฟ่ต์ไม่ใช่เหรอคะ ฉันอยากไปตักเองได้หรือเปล่า" แถมตอนนี้ก็ยังไม่มีคน เธอน่าจะตักได้โดยไม่ต้องแคร์สายตาใครด้วย

"เอาอาหารออกมา" พอลสันบอกเชนที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ เขามองเห็นสีหน้าของหญิงสาวตรงหน้าหงอยลงพร้อมเม้มปากแน่นก็อดสงสารไม่ได้ "ทำงานให้เสร็จก่อน แล้วค่อยไปกิน"

เรียวเบิกตาโตมองเขา เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบกินอาหารบุฟเฟ่ต์รวมถึงหมูกระทะมาก เธอเคยมากินที่นี่ครั้งหนึ่งตอนยังเรียนอยู่ มีทั้งอาหารของแต่ละภาคในประเทศไทย อาหารญี่ปุ่นนำเข้า อาหารเกาหลี ของทะเล กุ้งแม่น้ำ ปูดอง ปลาแซลมอน...

เธอกลืนน้ำลายดังอึกจนชายหนุ่มต้องเหลือบสายตาขึ้นมามอง เห็นนิ้วมือของเธอจับปลายช้อนกับส้อมแน่น เตรียมพร้อมที่จะสู้รบกับอาหารตรงหน้า

"ได้ค่ะ!! " เรียวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางพยักหน้าจริงจัง ส่งสายตาละห้อย มองไปยังอาหารแต่ละอย่างด้วยความอยากกิน

ใช้เวลาไม่นานอาหารนานาชนิดก็ถูกเสิร์ฟมาวางบนโต๊ะ เรียวไม่พูดพร่ำ ก็ใช้ช้อนตักชิมแต่ละอย่างทีละนิดทีละหน่อยพร้อมกับวิจารณ์ไปด้วย โดยมีเชนทำหน้าที่จดบันทึก อะไรที่อร่อย เธอจะกินมากกว่าจานที่ไม่อร่อย

ส่วนพอลสันก็นั่งตักอาหารกินตามเธอ จานไหนที่เธอตักเขาก็จะตักต่อพลางมองหน้าเธอไปด้วย เวลาผ่านไปไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะมีเสียงเจื้อยแจ้วของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้เขาเพลิดเพลิน ได้เห็นทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และ...ความน่ารักของเธอ

ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ให้ตายเถอะ!!

"อื้ม จานนี้อร่อยมากเลยค่ะ คุณลองทานสิ" เรียวตื่นเต้นกับอาหารที่ไม่เคยได้กิน รสชาติอร่อยจนแทบอยากจะจับตัวคนทำไปไว้ที่บ้านเสียเลย

เธอมีความรู้สึกอยากจะแบ่งปันความอร่อยให้ชายหนุ่มตรงหน้า จึงใช้ช้อนตักอาหารใส่จานของเขาโดยไม่ทันได้คิด

“…”

"ปลาสดมากจริงๆ เชฟของคุณเก่งมากเลยนะคะ" พอลสันมองอาหารในจานด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

เชนเห็นเรียวตักอาหารให้เจ้านาย เขากำลังจะเข้ามาห้าม…แต่ก็ไม่ทันแล้ว พอลสันโบกมือไล่เขา เชนจึงได้แต่พยักหน้าและกลับมายืนที่เดิม

พอลสันไม่ชอบให้ใครตักอาหารใส่จานของเขาเพราะไม่ชอบการกินอาหารร่วมช้อนกับใคร และส่วนใหญ่คนพวกนั้นคือคนที่คอยเอาอกเอาใจเพื่อผลประโยชน์ ถ้าเจอแบบนี้เขาจะวางช้อนและเช็ดปาก เลือกที่จะไม่กินต่อ

แต่แปลก...กับเธอเขากลับไม่มีความรู้สึกรังเกียจเลยสักนิด เวลาเธอตักอาหารมาให้ด้วยรอยยิ้มจริงใจ กลับทำให้เขารู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ไม่ทานเหรอคะ อร่อยจริงๆ นะ ฉันเคยกินแกงนี้มาก่อนแต่ปลาไม่สดแบบนี้ แต่นี่กลิ่นคาวไม่มีแถมละลายในปากด้วย"

เขารู้ว่าเธอไม่ได้ทำแบบนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจอะไร เธอแค่ต้องการให้เขาชิมอาหารที่อยู่ในจานเพราะมันอร่อยเท่านั้นเอง

ชายหนุ่มก้มหน้ามองอาหารในจานสักพักก็หยิบช้อนของตัวเองขึ้นมาตักปลาและเอาเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ เพื่อรับรสชาติของอาหาร ถึงจะดูเหมือนกับทุกครั้งที่เคยกิน แต่ทำไมครั้งนี้เขากลับรู้สึกว่ามันอร่อยกว่าเดิม

แค่อยากจะนอนกับเธอ ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้

“อืม…อร่อยดี”

“…” เรียวพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย ก่อนจะตักอาหารจานอื่นเพื่อชิมต่อไป

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง หญิงสาวชิมอาหารไปมากกว่าห้าสิบรายการ จนท้องเริ่มโตจนใกล้จะไม่ไหวแล้ว เธอเอนตัวพิงเก้าอี้ พลางลูบท้องไปมา

ใครจะไปคิด ว่าอาหารจะเยอะแยะขนาดนี้ อุตส่าห์ชิมน้อยๆ กะว่าจะเหลือที่ว่างให้อาหารทะเลได้เข้าไปแหวกว่ายในท้อง ที่ไหนได้ เธอแทบจะอ้วกออกมาแล้วเนี่ย

"คุณพอลสัน…"

"ครับ"

"ฉันกลับได้หรือยังคะ" ขืนยังนั่งอยู่ตรงนี้ มีหวังเธอจะอดใจไม่ไหวแล้วลุกขึ้นไปสวาปามอาหารบุฟเฟ่ต์แน่ๆ

"คุณไม่ทานบุฟเฟ่ต์แล้วเหรอ"

"ฉัน...ไม่ทานแล้วค่ะ ฉันอิ่มแล้ว"

พอลสันจ้องมองมือของเธอที่กุมท้องอยู่ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง อาหารที่ชิมวันนี้ก็เป็นอาหารจานหลักถ้าเธอยังกินไหวก็คงต้องยกรางวัลนักกินจุให้แล้วล่ะมั้ง

แต่...คงจะอดกลั้นน่าดู เพราะแววตาของเธอเต็มไปด้วยความอาวรณ์

พอลสันเรียกเชนเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบเสียงเบา ไม่นานเชนก็เดินออกไป จากนั้นก็เดินกลับมาพร้อมยื่นบัตรสีทองให้เรียว

"อะไรคะ"

"บัตรของผม คุณจะมากินอาหารที่นี่ เมื่อไหร่ก็ได้" พอลสันพูดแทรกขึ้น อธิบายถึงสิ่งที่เชนส่งให้

บัตรที่เขาให้เธอเป็นบัตรเฉพาะของผู้บริหาร Red Blood เท่านั้น มีลายเซ็นกำกับของแต่ละใบเรียบร้อยและมีแค่ห้าใบในโลก ตอนนี้เธอก็ได้มันไปแล้ว เท่ากับว่าใครที่ได้เห็นบัตรใบนี้ ก็จะรู้ว่าเธอเป็นคนของเขา

"กินได้กี่ครั้งคะ" มันต้องถามอยู่แล้วเธอจะได้วางแผนถูก

"ตามใจคุณ"

"คุณให้ฉันกินฟรี ไม่จำกัดครั้งเหรอคะ"

"ตอบแทนที่คุณเอาเวลาวันหยุดมาทำงานให้ผมก็แล้วกัน" เรียวยื่นมือไปรับบัตรทอง พลางพลิกไปมาด้วยสีหน้าดีใจ ไม่คิดว่าเขาก็ใจดีเป็นเหมือนกัน ไม่ใช่เอาแต่หวังจะแต๊ะอั๋งเธออย่างเดียว

แววตาเป็นประกายเหมือนคนได้ของที่ชอบ ทำให้พอลสันยกยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก

และสิ่งที่น่าเหลือเชื่อที่สุดคือเขาเดินไปส่งหญิงสาวที่ลานจอดรถข้างหลังด้วยตัวเอง ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย แถมยังมองดูรถของเธอขับออกจากลานจอดรถจนพ้นสายตา…

พอลสันเอียงคอ ก้มหน้ามองมือตัวเองพลางบ่นพึมพำไปมา

"ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่"

มีคำถามมากมาย รวมถึงความสับสนวนเวียนอยู่ในหัว เขาไม่เคยคิดจะหาคำตอบมาก่อนเพราะคิดอยู่เสมอว่าแค่อยากนอนกับเธอเท่านั้น

ใช่ ต้องแค่นั้นแน่ๆ

หลังจากได้เธอแล้ว ก็คงไม่ต้องมาสับสนหรือทำอะไรแบบนี้อีกแล้วสินะ

พอลสันพยายามหาคำตอบให้ตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรมเพื่อขึ้นห้อง ขณะยืนรอลิฟต์อยู่ ก็เจอกับสาวร่างบางยืนอยู่ข้างในพอดี

เขาเดินผ่านหน้าเธอเข้าไปในลิฟต์ ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอด้วยซ้ำ

ฟรึ่บ!!

หญิงสาวกำลังก้าวเท้าเดินออกไปจากลิฟต์ แต่ก็หยุดชะงัก ก่อนที่ร่างบางจะเซไปซบอกแกร่งของชายหนุ่มข้างหลังทันที

พอลสันอ้าแขนรับไว้เพราะเป็นสัญชาตญาณ ก่อนจะผลักไปให้เชนเป็นคนพยุงร่างหญิงสาวไว้แทน

“นายครับ…”

“พาเธอไปห้องอื่น รอตื่นแล้วค่อยไล่ไป”

“ครับ”

ถือเสียว่าเป็นโชคดีของเธอก็แล้วกัน ที่เขายังรู้สึกอารมณ์ดีอยู่ ไม่อย่างนั้น เธอคงได้ถูกทิ้งให้นอนบนพื้นถนนของโรงแรมไปแล้ว

2 ชั่วโมง

จีนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เห็นเพียงเพดานที่ไม่คุ้นเคย เธอจำได้ว่า ตอนนั้นกำลังจะเดินออกจากลิฟต์ จากนั้นภาพก็มืดดับไป

หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็มองไปรอบๆ ห้องเพื่อหวังจะเจอใครสักคน แต่…

“เฮ้อ…”

เธอส่ายหน้าไปมา ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง

แกร๊ก

หญิงสาวเห็นชายชุดดำนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องก็ชะงักด้วยความตกใจ

“นายบอกว่า ถ้าคุณตื่นแล้วก็ให้กลับครับ”

“…” ลูกน้องของคุณพอลสันนั่นเอง “ฉัน…อยากเจอคุณพอลสัน…”

“นายไม่อนุญาตให้ใครพบครับ”

“…”

“ฝากบอกเขาด้วยนะคะ ว่าฉันขอบคุณ”

“แล้วผมจะบอกให้ครับ”

วันอาทิตย์

งานกาล่าดินเนอร์การกุศลของคุณชายหนึ่ง เป็นงานใหญ่ มีทั้งดารา เซเลบริตี้ คนดังแถวหน้า คนรวยในวงการธุรกิจ ไฮโซ เพื่อร่วมเดินแฟชั่นโชว์การกุศลด้วยธีมสีขาวดำ ขาวน้ำตาล และยังมีดาราคนดัง ร่วมเดินฟีนาเล่ส่งท้ายด้วย เพื่อรวบรวมเงินบริจาคในการประมูลครั้งนี้ มอบให้มูลนิธิเด็กกำพร้า ซึ่งงานจัดที่โรงแรม Red Blood W สาขาใหญ่ที่ทองหล่อ

งานเริ่มตั้งแต่หกโมงเย็น ซึ่งเรียวก็มาพร้อมพ่อตรงตามเวลา แต่ริวเป็นนักธุรกิจที่มีคนรู้จักจึงต้องลากเรียวเพื่อแนะนำลูกสาวให้ใครหลายคนได้รู้จัก เพื่อสร้างคอนเนคชั่นในการทำงานให้เธอ ใช้เวลาการพูดคุยก็ปาเกือบชั่วโมงจนเธอเริ่มเมื่อยและเดินถอยหลังปลีกตัวไปที่โซนอาหารแทน

วันนี้เธอตั้งใจมาที่นี่ เพราะจะมาพากระเป๋าลูกรักเธอกลับบ้านเท่านั้น แต่ก่อนจะเจอยัยจัสมินก็ต้องเติมพลังให้ตัวเองก่อน